บทละครโทรทัศน์ เด็ดปีกนางฟ้า ตอนที่ 18 หน้า 3
“สวัสดีครับ” ปฐพีวางหู วิเวียนวางหูแล้วมองภาพถ่ายในไอแพดอย่างเลือดเย็น
เช้าวันใหม่ ห้องนอนในคอนโดพจน์ ที่เตียงนอน นักรบนอนอยู่ด้วยหน้าตาเปี่ยมสุข พจน์เดินถือจานแพนเค้กเข้ามา ทรุดนั่งข้างๆนักรบ แล้วเอาจานแพนเค้กร่อนไปมายั่วอยู่แถวปลายจมูกนักรบ นักรบทำจมูกฟุดฟิดแล้วก็ลืมตาขึ้นพอมองเห็นพจน์ก็ทำหน้าแบบอึ้งๆงงๆ “พี่พจน์...”
“อรุณสวัสดิ์ กินแพนเค้กมั้ย”
นักรบตบหน้าตัวเองเบาๆ พจน์งง “เธอตบหน้าตัวเองทำไม”
นักรบหยิกแก้ม “นี่ผมไม่ได้ฝันไปนี่”
พจน์หัวเราะ “งั้นให้พี่ตบอีกทีมั้ย จะได้แน่ใจ”
“ถ้าตบด้วยมือก็อย่าเลย ถ้าตบด้วยอย่างอื่นค่อยว่ากัน” นักรบลุกมามองจานแพนเค้ก ดูสวยงามน่าอร่อย
“พี่รู้มั้ย ผมฝันถึงพี่แบบนี้มาตลอด เป็นร้อยๆครั้งแล้วมั้ง”
“จริงเหรอ ฝันว่าไงมั่ง”
“มีทุกแบบเลย ทั้งสุขทั้งเศร้าเคล้าน้ำตา ผาดโผนโจนทะยานก็มีนะพี่”
“พอๆ งั้นไม่ต้องเล่า กินแพนเค้กไปแล้วกัน” นักรบตักแพนเค้กกิน หลับตาเคี้ยวอย่างฟินมาก
“เป็นมื้อเช้าที่อร่อยที่สุดในชีวิตของผมเลยนะพี่”
“อร่อยก็กินเยอะๆ เออ..แล้วไม่ราดไซรัปเหรอ”
“ราดสิครับ พี่พจน์ทำมาให้ทั้งที ผมก็ต้องทานให้ครบทุกแบบ”
พจน์ราดไซรัปลงในจานแพนเค้ก นักรบจ้องมองแล้วเริ่มมโนอีก เห็นใบหน้ารูปสวยของพจน์ เห็นมัดกล้ามช่วงไหล่อันเปล่าเปลือย มีไซรัปสีน้ำผึ้งค่อยๆหยดลงผิวล้อเล่นกับแสงไฟเป็นวาวสวย นักรบตาวาวปากอ้าหวอ
“นักรบ”
นักรบสะดุ้ง “ครับพี่”
“พี่ราดไซรัปแล้ว กินสิ”
“ครับๆ ราดทั้งตัวเลยครับ”
“ห๊ะ?”
“ราดให้ทั่วครับ ราดเยอะๆ”
พจน์งงๆ ขำๆ นักรบยิ้มกลบเกลื่อน พจน์จิ้มชิ้นแพนเค้กในจานขึ้นมาส่งให้นักรบ นักรบจับมือพจน์ป้อนแพนเค้กเข้าปากตัวเอง สองหนุ่มสุขสดใสมากประสาข้าวใหม่ปลามัน