บทละครโทรทัศน์ เด็ดปีกนางฟ้า ตอนที่ 22
บทประพันธ์โดย ลินิน
บทโทรทัศน์โดย แดน ซิวิไลซ์และพราว พิสุทธิ์
ไร่รัศมี เพชรบูรณ์ ปฐพีกับอัคนีเดินเข้ามาบริเวณหน้าบ้าน ทำท่าชะเง้อชะแง้ดูลาดเลาคนในบ้าน ก็เจอได๋ใส่หมวกฟางกำลังทำท่าหิ้วพร้อบเป็นถังน้ำเปล่าๆหนึ่งใบ สองคนน้าหลานจึงเดินเข้าไปหา
“ขอโทษครับ นี่บ้านคุณไพรัช จิตรไพศาลหรือเปล่าครับ”
“ใช่ค่ะ” ได๋นึกได้ “เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน พี่มาจากธนาคารไหนหรือเปล่า”
ปฐพีงงๆ “เปล่าครับ พี่เป็นเพื่อนของนาง”
“อ๋อ โอเค พ่อกับแม่อยู่ในบ้านน่ะค่ะ”
“งั้นพี่ขอเข้าไปพบคุณพ่อคุณแม่นะครับ”
ได๋พยักหน้า “ค่ะ”
“ไป..ไฟ” ปฐพีหันมาพยักหน้าชวนอัคนีไป อัคนีมองมาทางได๋แล้วหันไปพูดกับปฐพี
“ไฟขอเล่นรออยู่แถวๆนี้ได้มั้ยฮะ”
“ตามใจ” ปฐพีเดินไป อัคนีมองตามแล้วหันมาชวนได๋คุย “นี่กำลังจะไปตักน้ำที่ไหนเหรอ”
“เปล่า...ถือไว้เป็นพร้อบเฉยๆ จะเซลฟี่ทีงานพร้อบต้องมาสิ”
“จะเอาลงไอจีเหรอ” ได๋พยักหน้า “ชื่ออะไรอ้ะ..จะได้ไปฟอลโล่ว์”
“ชื่อ‘ได๋ได๋’ แต่ตอนนี้เราไม่มีเน็ตนะ..แม่ยังไม่ได้ไปจ่ายเลย รูปเซ็ทนี้เธอต้องรอดูวันหลัง”
“งั้นใช้เน็ตเราก่อนมั้ยล่ะเรามีสี่จี..เร็วปรื๊ดเลยนะเอาปะ..เดี๋ยวแชร์ให้”
“เอาสิ..แจ่มเลย ขอบใจมากนะ” สองคนหยิบมือถือตัวเองมากดเปิดหน้าจอแชร์สัญญาณไวไฟกันใหญ่
“พาสเวิร์ดอะไรล่ะ”
ห้องรับแขกบ้านไร่รัศมี ไพรัชกับรัศมีนั่งคิ้วขมวดเพ่งมองปฐพีที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“สรุปวันนี้คุณมาหาเราในฐานะอะไร ‘โคพล๊อตปฐพี’ หรือว่า ‘ดินคนขายปาท่องโก๋’”
ปฐพีหน้าเสีย “เอ่อ คือผม...”
รัศมีส่ายหน้าตำหนิ “ฉันไม่เข้าใจ ทำไมคุณต้องทำแบบนั้นด้วย เห็นว่าลูกสาวฉันโง่เหรอถึงมาหลอกกันแบบนี้”
ปฐพีรีบตอบ “ไม่ใช่เลยครับ คือตอนแรกมันเป็นเรื่องบังเอิญ ผมขับรถไปเฉี่ยวลุงขายปาท่องโก๋ก็เลยไปช่วยเขา