บทละครโทรทัศน์ เด็ดปีกนางฟ้า ตอนที่ 8
บทประพันธ์โดย ลินิน
บทโทรทัศน์โดย แดน ซิวิไลซ์และพราว พิสุทธิ์
ห้องผู้โดยสารบนเครื่องบิน Vow Airlines ผู้โดยสารกำลังทยอยขึ้นเครื่องผักกาดและนักรบกำลังต้อนรับอยู่ตรงประตูทางเข้าเครื่อง คะนึงนางเดินมาจากด้านหลัง เห็นป้าคนหนึ่งเหวี่ยงกระเป๋าตุ้บลงบนทางเดิน
“คุณผู้โดยสารคะ เพื่อไม่ให้เป็นการกีดขวางทางเดินของผู้โดยสารท่านอื่น กรุณาช่วยเก็บกระเป๋าในช่องสัมภาระด้านบนด้วยนะคะ”
“ฉันเหนื่อยน่ะเก็บไม่ไหวแล้ว เธอเก็บให้หน่อยสิ”
“การเก็บสัมภาระส่วนตัว เป็นความรับผิดชอบของผู้โดยสารค่ะ เรายินดีให้ความช่วยเหลือแต่เป็นในฐานะผู้ช่วยนะคะ”
“อะไร้... แอร์ที่ไหนๆเค้าก็เก็บก็ยกกระเป๋าให้ผู้โดยสารทั้งนั้นแหละ”
“อันนั้นน่าเป็นความเข้าใจผิดของผู้โดยสารนะคะ โดยกฏสายการบินแล้วเราไม่ได้มีหน้าที่โดยตรงแบบนั้น”
“หนูๆช่วยป้าเก็บกระเป๋าหน่อยสิ” คะนึงนางหันไปเห็นป้าอีกคนอยู่ข้างหลัง ป้าลากกระเป๋าใบใหญ่มาด้วย
“ขออภัยค่ะ ผู้โดยสารรบกวนยกกระเป๋าขึ้นเลยนะคะ เดี๋ยวดิฉันจะค่อยช่วยพยุงกระเป๋าค่ะ”
“จะบ้าเหรอ ฉันเสียเงินซื้อตั๋วเธอแล้ว ยังต้องมายกกระเป๋าเองอีกเหรอ”
“นี่ถ้าเธอจะเก็บให้เขา เธอก็ต้องเก็บให้ฉันด้วยสิ”
“ต้องขออภัยจริงๆค่ะ ผู้โดยสารรบกวนช่วยเหลือตัวเองด้วยนะคะ”
“กระเป๋าฉันก็หนักนะเธอต้องเก็บให้ฉันด้วย” คะนึงนางหันไปตามเสียงก็เห็นป้าจากอีกฝั่งกวักมือเรียกอยู่
“ของฉันด้วย”
“ของฉันก็ด้วย” คะนึงนางมองไปรอบเครื่องเห็นแต่มนุษย์ป้าเต็มไปหมด
ป้ายื่นกระเป๋าให้คะนึงนาง สีหน้าดุดัน “เก็บให้หน่อย”
“เก็บกระเป๋าให้หน่อยยยย”
“เก็บกระเป๋าให้พวกเราหน่อยยยยย”
บรรยากาศชวนสะพรึง คะนึงนางอกสั่นขวัญแขน กรี๊ดดังลั่น
ห้องนอนคะนึงนาง คะนึงนางสะดุ้งตื่นลุกพรวดขึ้นมา
“ฝันบ้าอะไรขนาดนี้เนี่ย...มนุษย์ป้าเต็มเครื่องเลยโอ๊ย....ปวดหัวแต่เช้า”