บทละครโทรทัศน์ มนต์รักอสูร ตอนที่ 16 หน้า 4
“ฉันอยากให้คุณทบทวนเรื่องการลงโทษอ้อยอีกครั้งค่ะ”
เทิดไม่พอใจ “เรื่องที่เธอตบหน้าคุณแพรว ฉันยังไม่ได้สะสาง ยังจะยุ่งเรื่องคนอื่นอีกเหรอ!”
“แต่อ้อยทำงานกับคุณมานาน น่าจะมีความดีความชอบอยู่บ้าง ทำผิดครั้งเดียว ว่ากล่าวตักเตือนกันก็ได้นี่คะ”
“ฉันให้โอกาสอ้อยแล้ว ถ้าอ้อยยอมขอโทษคุณแพรว ฉันก็จะยกโทษให้ แต่อ้อยก็ไม่ยอมขอโทษ”
“แต่ว่า...”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ฉันตัดสินใจไปแล้ว และจะไม่เปลี่ยนใจ!”
น้ำผึ้งพูดเสียใจที่ช่วยอ้อยไม่ได้ “ค่ะ ขอโทษที่รบกวนเวลาคุณค่ะ” น้ำผึ้งออกจากห้องไป
เทิดอารมณ์เสีย
เทิดและผันคุยกัน เทิดเอ่ยอย่างไม่สบายใจ “ฉันลงโทษอ้อยหนักเกินไปรึเปล่า”
“แค่นายไม่ไล่ออกจากไร่ ก็ถือว่าเมตตานังอ้อยมันมากแล้วครับลูกสาวผมมันเป็นคนตรงเกินไป ไม่รู้จักคิดก่อนพูด โดนลงโทษซะบ้างก็ดี ต่อไปจะได้รู้จักคิด”
“ขอบใจที่เข้าใจฉัน”
“อ้อยมันเป็นคนตรง พูดจาไม่เข้าหูคน แต่ก็ไม่มีพิษไม่มีภัย ไม่เหมือนคนพูดหวานๆ อาจเป็นพวกยาพิษเคลือบน้ำตาลก็ได้นะครับนาย ผมขอตัวไปทำงานต่อนะครับ” ผันเอ่ยแล้วเดินออกไป
เทิดไม่สบายใจ นึกรู้ว่าผันเตือน
เมญ่าหน้าบวม ปากแตก ลืมตัวหัวเราะสะใจ “ฮ่าๆๆ” แต่พอเจ็บปากก็ร้องลั่น “โอ๊ย สะใจจริงๆ ที่กำจัดนังอ้อยไปได้ถึงเจ็บตัวแต่ก็คุ้ม”
แพรวไม่พอใจ “แต่นังน้ำผึ้งยังอยู่!”
“แหม หมดลิ่วล้อแล้วมันก็เหลือตัวคนเดียวนะคะคุณแพรว”
“อย่าประมาท นังนี่ฉลาดกว่าที่คิดกำจัดมันไม่ใช่ง่าย ต่อไปต้องวางแผนให้รัดกุม อย่าพลาดอีกล่ะ”
“ค่ะ คุณแพรว”
แพรวเจ็บใจที่กำจัดน้ำผึ้งไม่ได้
วันใหม่ เทิดคุยกับผันอยู่ในไร่ ผันออกไปทำงานต่อ เก่งด้อมๆ มองๆ ดูลาดเลา เห็นว่าเทิดอยู่คนเดียวก็แกล้งทำหน้าตาตื่นเข้ามาหาเทิด “นายครับ ผมเห็นคนแปลกหน้าท่าทางน่าสงสัยที่ท้ายไร่ครับ”
เทิดหน้าเครียดขึ้น “คนแปลกหน้าเหรอ แกพาฉันไปซิ”
“ทางนี้ครับนาย”
เทิดตามเก่งออกไป