บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 30
รถตู้ที่จอดรออยู่ คนรถวิ่งมาเปิดรถให้ แพรขาวจูงชมพูมา กำลังจะไปขึ้นรถมีสาโรจน์ตามมารั้งท้าย
ไรวินท์ยืนระหว่างสองศาลามองตามมา ไรวินท์พยายามส่งพลังไปเรียก ส่งกระแสจิตไปสื่อสารบอกกล่าว แพรขาวกำลังจะก้าวขึ้นรถ แต่แล้วชะงัก แพรขาวหันกลับ ยืนมองภาพศาลาทั้งคู่ ที่ตั้งเคียงกัน
แพรขาวเกิดความรู้สึกตื้นตันท่วมท้นบางอย่าง สาโรจน์มองสงสัย “มีอะไร แพรขาว”
“เรื่องป้ายชื่อศาลาน่ะค่ะ พี่ช่วยให้ช่างทำป้ายชื่อสำหรับติดที่ศาลาโน้นด้วย ได้ไหมคะ”
“ได้สิครับ คุณอยากให้ชื่ออะไรล่ะ”
“ศาลาสีนวลค่ะ”
ไรวินท์ทั้งทึ่งและปลื้มปิติ ดีใจ “แพรขาว..เราสื่อกันได้ เรามีความปรารถนาที่ตรงกันถึงเพียงนี้..!!”
“ศาลาสีนวล..คู่กับศาลาไรวินท์หรือครับ”
“ค่ะ..พี่โรจน์ช่วยดูแลให้หน่อยนะคะ”
“คุณเคยอยากจะกันให้ทั้งสองคนนั้นแยกกันแทบแย่ ไม่ใช่หรือ”
“แพรไม่ได้อยากให้เขาแยกกัน แต่อยากให้คุณวินท์เป็นอิสระจากการถูกจองจำต่างหาก ถ้าทั้งสองคนได้เป็นอิสระ หมดเวรหมดกรรมต่อกัน ได้ทำบุญทำกุศลร่วมกัน และได้ไปที่ชอบที่ชอบเสียที น่าจะดีที่สุด ใช่ไหมล่ะคะ” แพรขาวหันมามองอีกครั้ง ยกมือไหว้สถานที่นั้น ก่อนขึ้นรถ
สาโรจน์เดินไปนั่งคู่คนขับด้านหน้า พลางกดโทรศัพท์ “ช่างชัยเหรอครับ ช่างครับ..ผมอยากจะให้ช่างทำป้ายสำหรับติดศาลาที่วัดอีกป้ายนึงนะครับ”
รถตู้ออกวิ่งไป สาโรจน์พูดโทรศัพท์สั่งงานไป แพรขาวหันมองข้างหลัง อาลัย
“ถ้าคุณลุงไปที่ชอบๆ..เราก็จะไม่ได้เจอคุณลุงอีกสิคะ”
“ชมพู..พวกเรากับคุณลุง..คงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วล่ะลูก..”
รถตู้แล่นห่างออกไป ไรวินท์ได้แต่ยืนหน้าศาลามองตามไป
บ้านหลังใหม่ยามค่ำเปิดไฟสวยๆงามนวลตา ท่ามกลางความมืด เสียงเปียโนของไรวินท์ดังมาแผ่วๆ แพรขาวอยู่ในชุดนอนหลับบนเตียง เสียงเพลงของไรวินท์ดังขึ้นๆอย่างไพเราะ แพรขาวค่อยๆรู้สึกตัวตื่นขึ้นมองไปในห้องแล้วชะงักตาเบิกกว้าง ในเงามืดไรวินท์ในชุดขาว ยืนมีแสงในตัวเรืองรองบางๆ แล้วค่อยๆชัดขึ้น
“คุณวิน..” แพรขาวรีบลุกลงจากเตียง
ไรวินท์ก้าวเข้ามาในแสงสว่าง “ฉันมาขอบใจและมาลาเธอ”
แพรขาวดีใจแทบกระโดดเข้าไปกอด “คุณอยู่ที่วัดใช่ไหมคะ ฉันดีใจจัง ที่คุณเป็นอิสระแล้ว”