บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 30 หน้า 4
วันใหม่ ป้ายศาลาสีนวลถูกช่างติดเรียบร้อยที่หน้าศาลาอีกหลังนึง สาโรจน์กับพระเจ้าอาวาสยืนดู สาโรจน์เอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปใกล้ของป้ายกับศาลานั้น
ที่ร้านขายไม้เก่า ชานเมือง บริเวณกว้างที่มีกองไม้จากบ้านเก่าต่างๆกองไว้หลายๆหย่อม ที่หย่อมนึง ด้านในร้าน แต่กลางแจ้ง บนพื้นดินแฉะ มีไม้จากเรือนใหญ่บ้านป้าสมพรกองอยู่
ที่เสาต้นนึงวางนอนบนพื้น มีรอยบากที่สีนวลทำไว้ เห็นชัดเจนในสายฝน มีเสียงสะอื้นดังมา ที่ปลายเสาอีกด้านสีนวลนั่งหัวเปียกผมโชก นั่งสะอื้นกลางสายฝน สีนวลค่อยๆเงยขึ้น เห็นใบหน้าซีดระทม มีน้ำตาไหลปนสายฝน สีนวลเงยมองฟ้า หนาวสั่น
ที่หน้าจอโทรศัพท์ของแพรขาว แพรขาวสไลด์ดูรูปศาลา และป้ายชื่อศาลาสีนวล ศาลาไรวินท์ที่สาโรจน์ส่งมาให้
ที่หน้าโต๊ะพระ แพรขาวกราบพระ สวดมนต์และกรวดน้ำด้วยที่กรวดน้ำ เทน้ำลงในพานเล็กๆที่ใช้รอง ท่องบทสวดของการกรวดน้ำเบาๆ
ในสวนบริเวณบ้าน แพรขาวเดินออกมาที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ แล้วนั่งลงเทน้ำลงช้าๆที่โคนต้น “คุณสีนวล ขอให้คุณได้พบกับความสงบสุขเถอะนะคะ”
สีนวลที่กำลังร้องไห้อย่างขมขื่นในสายฝน แต่ทันใด มีลำแสงระยิบระยับหมุนวนลงมาจากเบื้องบนลงมาอาบรอบตัวสีนวล สีนวลเงยหน้ามาด้วยความแปลกใจ
“สีนวล..สีนวล..”
สีนวลมองรอบตัว แล้วชะงัก เห็นไรวินท์ยืนอยู่ถือร่มสีขาว ตัวเหมือนมีแสงระยิบแพรวราวในตัวเอง “คุณไรวินท์”
ไรวินท์ยิ้มให้ ยื่นมือข้างนึงมา “ไปกันเถอะ สีนวล เธอมีที่อยู่ที่ดีกว่านี้แล้ว”
สีนวลยื่นมือที่ผอมซีดสกปรกออกไป ไรวินท์จับไว้แล้วดึงขึ้นมา แล้วแบ่งร่มให้สีนวล ทั้งสองเดินเคียงกันไปจางหายไป
สีนวลพบว่าตัวเองมาอยู่ที่ศาลา เสียงกรุ๋งกริ๋งของกังสดาลรูปใบโพธิ์ในวัดดังสดใส สีนวลมองรอบตัวงงๆ พบว่าตนแต่งตัวสวยงาม เหมือนเวลาไปงานทำบุญ แล้วมองไปตรงด้านหน้าศาลา ไรวินท์ยืนอยู่ หน้าตายิ้มแย้ม
“พี่วิน..พี่พาฉันมาที่นี่หรือ”
“แพรขาวเป็นผู้สร้างศาลานี้ และอุทิศให้เป็นชื่อของเธอ”
“แพรขาว..”
“เธอจะได้อยู่ที่นี่อย่างสงบร่มเย็นไปจนกว่าจะพ้นกรรม..มา..ไปกราบหลวงพ่อกันก่อนดีกว่า” ไรวินท์พูดจบก็เดินนำไปมีสีนวลตามไป หน้าตาสีนวลเรียบสงบแต่ผุดผ่อง