บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 30 หน้า 2
“ขอบใจเธอมาก ฉันได้สวดมนต์ ฟังเทศน์ฟังธรรมทุกวันพระ เป็นบุญกุศลแก่ฉันมาก”
“เอ๊ะ แล้วคุณมาหาฉันที่บ้านก็ได้หรือคะ ไม่ต้องรอให้ฉันไปเยี่ยมคุณที่วัดหรือ”
“ฉันเป็นอิสระแล้ว ฉันจะไปไหนก็ได้”
“จริงหรือคะ”
ไรวินท์ยิ้มก่อนทีจะเดินนำไป แพรขาวรีบตามด้วยอยากรู้อยากเห็น
ไรวินท์ในชุดสูทขาว ตามด้วยแพรขาวในชุดราตรีสีขาววิบวับก้าวตามมา แพรขาวมองไปรอบๆ ต้นไม้ต่างๆมีไฟระยิบระยับแพรวพราว แพรขาวมองไปในน้ำ ดอกไม้สวยๆหลายสี ลอยมาเต็ม
“ฉันอยากบอกให้เธอรู้ ว่าฉันหลุดพ้นออกมาจากการจองจำในบ้านนั้นได้ ตั้งแต่วันที่ฉันไปช่วยเธอที่บ้านร้าง”
“คุณไปช่วยฉันจริงๆด้วย..”
“ฉันถูกจองจำไว้กับบาปที่ฉันเคยทำกับสีนวลและทุกคน ยิ่งฉันดิ้นรนเพียงไร มันก็ยิ่งเหมือนบ่วงที่ยิ่งรัดฉันแน่นเข้า ยิ่งฉันอยากไป ฉันยิ่งไปไมได้”
“แล้ว..เกิดอะไรขึ้นล่ะคะ”
“วันนั้น..ขณะจิตนั้น ฉันคิดถึงแต่ว่า..ขอให้เธอปลอดภัย ขอให้เธอไม่ตายไปเป็นผีตายโหงเฝ้าบ้านร้างหลังนั้น ฉันขอยอมไปอยู่แทนเธอเอง นั่นคือครั้งแรก..ที่ฉันคิดถึงผู้อื่นมากกว่าตัวเอง ยอมสละตนอย่างถึงที่สุดเพื่อช่วยชีวิตผู้อื่นโดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทน เมื่อฉันหยุดนึกถึงตัวเองได้ ฉันก็หลุดพ้นออกมาได้ ง่ายๆแค่นั้นเอง”
แพรขาวน้ำตาจะไหล ซึ้งใจ “ฉันต้องขอบคุณคุณสิคะ ที่คุณ..เมตตาฉันถึงเพียงนั้น”
“เธอเป็นคนที่ทำให้ฉันพ้นจากความเห็นแก่ตัวได้ ฉันจึงมีบารมีพอที่จะไปช่วยคนอื่นได้ เช่นช่วยพัสกร”
“แบบนี้..คุณก็ต้องช่วยคุณสีนวลได้ ใช่ไหมคะ”
“เธอเป็นคนมีน้ำใจเสมอนะ แพรขาว ฉันอโหสิให้สีนวลแล้ว และฉันคงจะช่วยเขาได้แค่ชี้ทางให้..จากนั้น ฉันก็ต้องไปตามทางของฉัน”
แพรขาวได้ฟังถึงกับอึ้งไป
เรือขาวลอยไปอย่างสงบในผืนน้ำ ไรวินท์และแพรขาวนั่งเผชิญหน้ากันอยู่คนละด้านของเรือ แพรขาวก้มลงวักมือเล่นในน้ำ สีหน้าแอบวิตกกังวลบางอย่าง ไรวินท์มองมา ดวงตาอ่อนโยน
แพรขาวตัดสินใจถาม “คุณ..จะไปตามทางของคุณ..หมายความว่า..ฉันจะไม่ได้พบคุณอีก ใช่ไหมคะ”
“ถึงเวลาที่ฉันต้องกล่าวคำอำลากับเธอแล้ว ขอบใจในทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ฉัน เส้นทางของเธอ..จากนี้ จะไม่มีสิ่งใดร้ายแรงมาแผ้วพานอีกแล้ว เธอจะดำเนินชีวิตที่เป็นสุขตามอัตภาพกับลูก” แพรขาวฟังอย่างตั้งใจ ไรวินท์คิดหนักว่าจะพูดดีไหม แล้วก็พูดอย่างเกรงใจ “อีกอย่างนึง..ที่ฉันควรจะบอกเธอ คือ” เขานิ่งไป กลัวแพรขาวโกรธ
“คือ..อะไรคะ”