บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ระบำไฟ ตอนที่ 24
บทประพันธ์ ม.มธุการีบทโทรทัศน์ ปริศนา
คอนโดเทศราช เทศราชนอนหลับอยู่ที่โซฟา พองัวเงียตื่นขึ้นมา เห็นพัดชานั่งจ้องอยู่ พัดชาออกมานั่งเหม่อมองดูเทศด้วยความรู้สึกรักใคร่ หวังให้เป็นที่พึ่งสุดท้าย
เทศราชตกใจแทบสะดุ้งลุกขึ้นนั่ง “มีอะไรหรือเปล่าพัดชา”
พัดชายิ้มเศร้า “เปล่าค่ะ พัดนอนไม่ค่อยหลับ ก็เลยออกมานั่งคิดอะไรเพลินๆ น่ะค่ะ” พัดชาตอบพลางยิ้มเศร้า มองเทศราชไม่วางตา จนเขากระอักกระอ่วน “คุณเทศหลับสบายไหมคะ เข้าไปนอนต่อในห้องก็ได้”
“ไม่เป็นไร ผมตื่นแล้ว”
“พัดเตรียมอาหารเช้าไว้ให้ ไปล้างหน้าแปรงฟันสิคะ”
เทศราชรู้สึกแปลกๆ ที่พัดชามาดูแลเอาใจ แต่ก็ลุกขึ้นเลี่ยงออกไป พัดชายังคงมองตามเทศราชไม่วางตา ด้วยสายตาของความอยากเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ
เทศราชนั่งกินกาแฟกับพัดชาเงียบๆ
พัดชาปิ้งขนมปัง ทาเนยให้ เอาใจทุกอย่าง “พัดตั้งใจว่าจะออกไปหาดูที่พัก แต่คราวนี้คิดว่าจะซื้อเลย ไม่อยากจะเช่าเขา”
“ก็ดีนะครับ” เทศราชตอบรับแบบขอไปที
พัดชาส่งสายตาอ้อนวอน “คุณเทศพอจะไปเป็นเพื่อนพัดได้ไหมคะ” พัดชาหน้าจ๋อยๆ “ช่วงนี้พัดไม่อยากไปไหนมาไหนคนเดียวเลย มีแต่คนมองพัดด้วยสายตาแปลกๆ ยิ่งเวลาเห็นใครซุบซิบนินทา พัดยิ่งอยากจะแทรกแผ่นดินหนี”
เทศราชมองพัดชาที่ดูเศร้าสลดแล้วก็อดใจอ่อนไม่ได้ “ช่วงเช้าผมไม่มีธุระอะไร ไปด้วยก็ได้ครับ”
“ขอบคุณนะคะ” พัดชายิ้มอย่างมีความหวัง รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ช่างแสนดีเหลือเกิน
โรงพิมพ์ ตรีประดับเดินคุยกับพยางค์ออกมาจากโรงพิมพ์ “งานเทศกาลหนังสือที่ญี่ปุ่นอาทิตย์หน้า บก.แจ้งไปได้เลยค่ะว่าตรีจะไปร่วมงานด้วย”
“ดีมาก คราวนี้หนูตรีจะได้โกอินเตอร์ซักที เออ ก็ชวนไอ้เทศมันไปด้วยสิ ไปฮันนีมูนซะเลย เดี๋ยวอาเป็นสปอนเซอร์การเดินทางให้”
ตรีประดับยิ้มเจื่อนๆ สีหน้าสลดลง “คุณอาต้องถามเขาเองค่ะว่าอยากไปหรือเปล่า”
พยางค์เหวอ แต่เห็นท่าทางตรีประดับก็พอเดาได้ว่าทะเลาะกัน “เดี๋ยวอาลองถามมันดู แต่ไอ้นี่มันชอบของฟรีอยู่แล้ว” เขาหัวเราะกลบเกลื่อน แล้วเปลี่ยนเรื่อง “ว่าแต่เย็นนี้หนูตรีไปงานแจกลายเซ็นได้ใช่ไหม”
“ได้ค่ะ แล้วเจอกันที่งานนะคะบก.” ตรีประดับลาพยางค์ แล้วออกไป