บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ระบำไฟ ตอนที่ 24 หน้า 2
โครงการคอนโดในห้าง พัดชาเดินดูโมเดลคอนโดอยู่ลำพัง มีหญิงสาวสองคนเดินมารับโบรชัวร์ที่วางอยู่ แล้วซุบซิบกัน
“นั่นใช่ดาราที่ชื่อพัดชาหรือเปล่า”
พัดชาที่ยืนหันหลังอยู่ หยุดชะงัก แต่ไม่กล้าหันไป “คนที่เป็นเมียน้อยเสี่ยที่ตายน่ะเหรอ”
“ดูสิ ไม่ทันไรก็ควงคนใหม่ซะแล้ว เก่งจริงๆ”
“แหม ก็ต้องหาเจ้ามือรายใหม่สิ อนาคตในวงการดับวูบแล้วนี่นา”
พัดชาหน้าชา อยากจะเดินหนีออกไปจากตรงนั้น แต่พอเงยหน้ามองมุมอื่น ก็เห็นคนที่อยู่แถวนั้นมองมาด้วยสายตาเคลือบแคลง บางคนจับคู่ซิบซิบกัน
เทศราชเห็นพัดชาดูกระสับกระส่าย เหมือนกำลังจะร้องไห้ ก็เดินเข้ามา “เป็นอะไรหรือเปล่าพัดชา”
“พัดอยากนั่งพักแป๊บนึงค่ะ”
เทศราชพยักหน้าแล้วประคองพัดชาออกไป สายตาเทศราชเหลือบไปเห็นคนมองมา แล้วทำท่าเม้า ก็เริ่มเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
พัดชากับเทศราชนั่งพักอยู่ที่โซฟารับแขก “พัดคงทำให้คุณเป็นข่าวไปด้วยแน่ๆ ขอโทษนะคะ”
“ผมไม่สนใจสายตาของคนอื่นอยู่แล้ว ใครจะพูดอะไรก็พูดไป เพราะผมรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ คุณคิดแบบนี้สิ จะได้สบายใจขึ้น” พัดชายิ้มให้เทศราชอย่างชื่นชม พยักหน้า “ตกลงชอบที่นี่ไหม”
“ชอบค่ะ ราคาที่นี่พอจ่ายไหว เดี๋ยวพัดจะเริ่มออกหางานทำ อย่างน้อยพัดก็มีภาษาญี่ปุ่นติดตัว น่าจะไปทำงานกับบริษัทญี่ปุ่นได้”
“ผมจะช่วยหาให้อีกแรง ไม่อยากเจอใครเยอะแยะ คอนโดนี้ก็ราคาพอจ่ายได้”
พัดชามองหน้าเทศราช น้ำตาคลอ “ขอบคุณนะคะคุณเทศ สำหรับความช่วยเหลือทุกอย่าง”
“ผมคงเป็นเพื่อนที่แย่ ถ้าปล่อยให้เพื่อนล้มอยู่ตรงหน้าแล้วไม่ช่วยอะไรเลย”
เทศราชพูดอย่างบริสุทธิ์ใจ แต่กลับยิ่งทำให้พัดชารู้สึกเสียดายผู้ชายคนนี้
จู่ๆ พัดชาก็หลุดปากพูดขึ้นมา“แต่พัดก็ไม่มีอะไรจะตอบแทนคุณเทศ นอกจากขออนุญาตเลี้ยงข้าวคุณเทศซักมื้อ ได้ไหมคะ”
เทศราชมองหน้าพัดชา คิดแว่บหนึ่งแล้วพยักหน้า
งานหนังสือเล็กๆ กลางห้างสรรพสินค้า เปิดตัวหนังสือเล่มใหม่ของตรีประดับ ตรีประดับอยู่บนเวที กำลังให้สัมภาษณ์กับพิธีกรเกี่ยวกับหนังสือ ตรีประดับมองไปที่ด้านล่างในกลุ่มคนอ่าน เห็นพยางค์เดินเข้ามา มีนักข่าวตามหลัง ตรีประดับมองอย่างมีความหวัง คิดว่าเป็นเทศราช แต่พอพยางค์นั่งลง เห็นเป็นนักข่าวคนอื่นในสนพ. เลยผิดหวังไป แต่ก็พยายามฝืนยิ้ม คุยกับพิธีกรต่อ