บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 20 หน้า 17
“พัดพอแล้วดีกว่าค่ะ”
“เอาน่า ผมไม่อยากดื่มคนเดียว มันเหงา” สิงคารยื่นเครื่องดื่มให้พัดชาอีกแก้ว
พัดชาทำอิดออด แต่ก็รับมาจิบ ทำเหมือนคนดื่มไม่เก่ง
บ้านสวน เทศราชอาบน้ำประแป้งลายพร้อย ใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงสามส่วนของพ่อเก้ๆ กังๆกางมุ้ง
ตรีประดับเดินออกมาเห็นเข้าก็อดขำไม่ได้ “เข้าไปนอนในห้องก็ได้นะเทศ”
“ไม่เอาล่ะ เราอยากนอนตรงนี้ เผื่อไอ้พยสมันบ้าเลือดเข้ามา เราจะได้กัดทัน” เทศราชหัวเราะ “อีกอย่างเกิดมาไม่เคยนอนในมุ้งเลย อยากนอน”
“งั้นตรีช่วย” ตรีประดับมาช่วยจับสายมุ้ง แล้วส่งให้เทศราชปีนขึ้นไปเกี่ยวไว้ที่เสาบ้าน “มองเห็นตะขอเล็กๆ ไหมเทศ เอาเกี่ยวไว้ตรงนั้นแหละ”
เทศราชมองๆ ไม่เห็น เขย่งไปเขย่งมา กางเกงที่ผูกไว้ทำท่าจะหลุด “เฮ้ย!”
เทศราชรีบเอามือตะครุบกางเกง แล้วกระโจนลงมา เอามุ้งปิดกันอุดจาด ตรีประดับหัวเราะ
แววหอบหมอนเดินออกมาพอดีเดินออกมาพอดี “ทำอะไรกันน่ะลูก”
“เอ่อ ป...เปล่าครับ”
“คุณแม่จะเอาหมอนไปไหนคะ ตรีเอามาให้เทศแล้วค่ะ”
แววพูดแบบหมั่นไส้ “ก็ของนายพยสน่ะสิ ท่าทางคืนนี้คงไม่ได้กลับหรอก คงต้องรอจนเมาหลับนั่นแหละ”
“ตรีเอาไปให้เองค่ะ”
“จะดีเหรอลูก”
“งั้นเราไปด้วย”
“ไม่เป็นไรจ้ะ เทศกางมุ้งต่อเถอะ ถ้ามีอะไรจะเรียก” ตรีประดับรับหมอนจากแวว แล้วเดินลงเรือนไป
เทศราชมองตามไปอย่างเป็นห่วง แล้วกลับมากางมุ้งต่อ
พยสนอนเคร้งอยู่ที่พื้นศาลา เห็นขวดเหล้าเกลื่อนกลาด เหมือนจะครึ่งหลับครึ่งตื่น ตรีประดับเดินเข้ามาในศาลา แล้วหยุดมอง เห็นสภาพพยสแล้วรู้สึกหดหู่ เพราะพยสดูน่าอนาถ ผิดกับพยสผู้สำอาง สะอาดสะอ้าน และถือดีในความเพียบพร้อมของตัวเองอย่างที่เคยเป็นอย่างสิ้นเชิง ตรีประดับพยายามข่มความรู้สึกผิดหวังนี่หรือคนที่เคยรัก รักมากเสียด้วย ตรีประดับเดินเข้าไปใกล้ๆ เอาผ้าห่มคลุมตัวพยสให้ แล้วพยายามจะจับหัวขึ้นเพื่อสอดหมอน
ทันใดนั้นเองพยสก็ลืมตาขื้นมา คว้าแขนตรีประดับหมับ “ตรี !”
ตรีประดับตกใจ พยายามชักแขนออก “คุณแม่ให้เอาหมอนกับผ้าห่มมาให้ เผื่อกลางคืนจะหนาว”
พยสยิ้มออก “ตรียังเป็นห่วงผม”
“คุณแม่ต่างหากค่ะ”
“ไม่จริง ไม่ใช่คุณแม่ ตรีห่วงผม” พยสย้ำแบบคนเมา และไม่ยอมปล่อยมือ