บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 3 หน้า 10
ครั้งนี้ตรีประดับไม่เคลื่อนตัวหนี ยอมให้กอดแต่โดยดี ทั้งคู่กอดกัน มองทอดสายตาไปยังทุ่งสีเขียวเบื้องหน้า ดวงอาทิตย์สีส้มแรไล้ขอบฟ้า ใกล้จะอำลาวันแห่งความสุข ในเงาดวงอาทิตย์ พยสบรรจงจูบตรีประดับ
ในแสงสุดท้ายของวัน เห็นซากุระทอดเงาพาดทับเทศราช ๆขยับตัวเล็กหน้า แสงจับใบหน้า เห็นแววตาเศร้าหมอง
“คุณคงมีความสุขมากนะ...ตรี” เทศราชซึม แต่แล้วพยายามสะบัดความเศร้านั้นออก มองซากุระ รู้สึกดื่มด่ำกับความน่าหลงใหลของความโดดเดี่ยว ถ่ายรูปมุมต่างๆของต้นซากุระ เดินไปพูดกับซากุระ ”ทำไมมาอยู่ตรงนี้คนเดียว...ไม่มีคู่สินะ” เทศราชถอนหายใจให้ตัวเอง มองซากุระจนฟ้ามืด
หน้าร้านยูอิ พัดชาหยุดสูดลมหายใจเพื่อต้องการพลังให้ตัวเองก่อนเข้าร้านไปเจอกับพ่อแม่สุดเย็นชา พัดชาเข้ามาในร้าน ยูอิรีบเดินมาหา ยิ้มแย้ม พัดชาเริ่มอึ้งที่ยูอิยิ้มให้ “โอก้าซัง ฉันขอโทษ”
“ได้เวลาทำงาน” พัดชาอึ้งไปอีก เมื่อเห็นยูอิยื่นมือมา ยูอิเหมือนจะลูบหัวพัดชาเบาๆ มือที่วางลงบนหัว เลื่อนลงมาช้าๆ พัดชาแทบตื้นตัน พลันยูอิกำผมพัดชาแน่น “ทีหลังอย่าออกไปเที่ยวเล่น”
“โอ๊ย ฉันเจ็บ โอก้าซังได้โปรดค่ะ ฉันขอร้อง อย่าทำฉันเลย”
เดฟเดินเข้ามา ดึงมือยูอิออกจากหัวพัดชา ยูอิปล่อยมือออก ทำเหมือนไม่ได้โกรธขึ้งอะไรเลยเมื่อกี๊ ทำท่าเช็ดนิ้วเช็ด
มือราวกับรังเกียจมือสกปรก ยูอิเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์ของนาง
เดฟชำเลืองมอง เห็นยูอิคล้อยหลังไป เดฟลูบไหล่พัดชาอย่างเป็นห่วง “ทำอะไรต้องระมัดระวัง ไปกินข้าวซะ แล้วรีบมาทำงาน”
พัดชาอึ้ง มองเดฟอย่างแปลกใจ เพราะวันนี้มาดีผิดปกติ “ขอบคุณค่ะโอโต้ซัง” พัดชารีบเข้าไปด้านในทันที รอดอย่างเหลือเชื่อ
ในร้านอาหาร เห็นคนกำลังวุ่นวายเข้าออก ต่อคิว รอกิน ที่มุมหนึ่ง ตรีประดับกับพยสนั่งด้วยกัน พยสเป็นสุภาพบุรษ มีมารยาทดีมาก ตักนี่นั่นให้ตรีประดับ
“ชิมจานนี้สิครับ ของขึ้นชื่อเมืองนาริตะเชียวนะ”
“แค่นี้ก็อิ่มจะแย่แล้วค่ะยส”
“อีกคำเดียว มาเถอะ ผมป้อน”
ตรีประดับเขิน แต่ยอมให้ป้อนโดยดี
ถนนหน้าวัดนาริตะซัน เทศราชหาอะไรรองท้องแถวริมถนน โทรศัพท์มือถือมีข้อความจากตรีประดับมาก็ไม่อ่าน “ไม่อ่าน...” เทศราชจำใจเก็บโทรศัพท์ กินไม่ลง ยืนเคว้งคว้างอยู่คนเดียวท่ามกลางผู้คนที่เดินผ่านไปมา คนเดินไปมาแต่เทศราชยังยืนนิ่ง เศร้า