บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 9 หน้า 3
พยสขับรถออกมา เอะใจอะไรบางอย่าง มองกระจกหลัง พยสโล่งใจ ขับรถออกไป
พัดชาเปิดประตูเข้าห้อง ขณะนั้นเอง ชายถ้ำมองรวบเข้าจากด้านหลัง ปิดปากพัดชา พัดชาพยายามร้อง “อ๊าย....ช่วยด้วย.....”
พัดชาโดนอุดปากแน่น แต่พยายามง้างปากเพื่อกัด ชายถ้ำมองโดนกัด ร้องจ๊าก สะบัดมือ พัดชาได้โอกาสหลุดจากการกอดรัด หันมา เห็นหน้าชัด เป็นชายถ้ำมองที่ตาปิดไปข้างหนึ่ง
“จำพี่ได้ไหมจ๊ะ น้องสาว”
“ไอ้บ้า...ออกไป...”
ชายถ้ำมองหูดับไปแล้ว ย่างสามขุมเข้าหา พัดชาเห็นประตูอ้าอยู่ พุ่งตัวจะหนีออกจากห้อง ชายถ้ำมองรวบตัวพัดชาไว้ พัดชาสู้สุดชีวิต แรงมีเท่าไหร่ใส่ไม่ยั้ง แต่ชายโรคจิตแรงเยอะกว่า ซัดพัดชาคว่ำ พัดชากระเด็นไปโดนขอบโต๊ะ หัวแตก ชายถ้ามองไม่หนำใจ เข้ามาลากร่างอ่อนปวกเปียกของพัดชา พัดชายังพยายามจะสู้ แต่โดนตุ๊ยท้อง
ชายถ้ำมองเหวี่ยงร่างพัดชาลงบนเตียง “มึงแทงกูเจ็บ กูจะแทงคืน เอาให้เจ็บร้องไม่ออกเลย” ชายถ้ำมองเริ่มปลดกระดุมเสื้อ
“ไม่....ไม่.....ใครก็ได้ช่วยด้วย” ชายถ้ำมองโถมลงไปเพื่ออุดปาก พัดชาดิ้นอู้อี้ พัดชาเริ่มจะเบลอ ชายถ้ำมองกำลังจะโน้มลงมาที่ใบหน้าตน ผัวะ – เสียงดังสนั่น พยสใช้ของในห้องเหวี่ยงฟาดหัวชายถ้ำมอง พัดชาเห็นใบหน้าสุดท้ายก่อนสลบ “คุณพยส !”
ย้อนอดีต พัดชาถูกเดฟทำร้ายร่างกาย พัดชาทั้งดิ้นรนต่อสู้ แต่ทำอะไรเดฟไม่ได้ สุดท้ายโดนเดฟกระทำชำเรา
“ปล่อยฉัน ปล่อย....”
พัดชานอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงคนไข้ “ปล่อยฉัน....อย่าทำร้ายฉัน”
พยสเฝ้าอยู่ข้างเตียง เห็นพัดชากระสับกระส่าย มือปัดไปมา พยสเห็นใจ รวบมือพัดชาไว้ “พัดชา”
พัดชาได้สติ ลืมตามอง คราวนี้เมื่อลืมตาขึ้นเห็นแสงสว่างจ้า ในโรงพยาบาล เห็นพยสกุมมือไว้ พัดชายังตัวสั่นเพราะความกลัว “มัน มันจะทำพัด...มัน....” พัดชาน้ำตาเอ่อ นึกถึงอดีต
แต่พยสคิดว่าเป็นอดีตเมื่อสองชั่วโมงที่ผ่านมา ซึ่งปลอดภัย ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับพัดชา “เธอปลอดภัยแล้ว ไม่มีใครทำร้ายเธอ”
พัดชาถูกทำแผลเรียบร้อยที่หน้าผากที่แตก แต่ใบหน้า ลำคอ ยังมีร่องรอยเขียวๆถูกทำร้ายอยู่ พัดชารู้สึกตัวว่าเจ็บตัว”ฉันปลอดภัย ? “
“ใช่ ฉันเอะใจเลยย้อนกลับไปดู เจอไอ้ถ้ำมองคนนั้น มันหนีไปได้ แต่ฉันแจ้งความไว้แล้ว”
พัดชาพยายามนึก จำได้เลาๆว่าชายถ้ำมองกำลังจะโน้มหน้าลงมา
พัดชาเห็นใบหน้าพยสที่ฟาดนักถ้ำมอง พยสมองพัดชาอย่างอาทร ก่อนพัดชาจะสลบไป
“เธอไม่เป็นไรแล้วนะ”