บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 19
ที่โรงพยาบาล พัดชานอนร้องไห้ หันไปเห็นชิงฉัตรเดินเข้ามา สีหน้ารู้สึกผิด ก็ลุกพรวดขึ้น “มาทำไม ไอ้ฆาตกร ! แกทำลายชีวิตฉันไปแล้วยังไม่พอใจอีกเหรอ?! ออกไป! ออกไปซะ!”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น นะพัดชา ฉันเสียใจจริงๆ”
“เสียใจเหรอ มาพูดตอนนี้มันจะมีประโยชน์อะไร ห๊ะ ยังไงลูกฉันก็ตายไปแล้ว เพราะแก!”
“ฉันขอโทษ เธอจะให้ฉันทำยังไง เธอถึงจะเข้าใจว่าฉันรู้สึกผิดกับเรื่องนี้”
“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ไปตายซะ! ไป!” พัดชาหันไปหยิบของขว้างปาใส่ชิงฉัตร “ไป! ออกไป!” ชิงฉัตรหลบการขว้างปาแล้วพยายามเข้ามาจับตัวพัดชา “ออกไป !” พัดชาสะบัดร้องกรี๊ดใส่
พยาบาลได้ยินเสียงรีบวิ่งเข้ามาห้าม “ใจเย็นๆ ก่อนนะคะคุณ”
“สามีฉันอยู่ที่ไหน ฉันต้องการพบสามีฉัน คุณพยส!”
พัดชากรีดร้องปนเสียงร้องไห้ ขณะที่พยาบาลพยายามจับตัวไว้ไม่ให้คลุ้มคลั่งมากกว่านี้ ชิงฉัตรคอตก ค่อยๆ เดินถอยหลังออกไปอย่างช้าๆ
ชิงฉัตรคอตกออกมา พยสที่รออยู่หน้าห้องอยู่แล้วเดินเข้ามา “ระหว่างนี้ฉันว่าแกไปหาที่ซ่อนตัวก่อนดีกว่า เพราะฉันไม่รู้ว่าพัดชาจะเอาเรื่องอะไรแกอีกบ้าง”
“แล้วอาจะทำยังไงต่อไป”
“ในเมื่อหมดหน้าที่รับผิดชอบของฉันแล้ว ฉันคงต้องเดินหน้าคุยกับตรีให้เข้าใจ ส่วนแกก็ไม่ต้องคิด มากนักหรอก ฉันรู้แกไม่ได้ตั้งใจ” พยสตบบ่า “พัดชา เด็กนั้น และพวกเรา คงทำบุญด้วยกันมาแค่นี้” ชิงฉัตรรับคำ เสียงพัดชากรีดร้องจากในห้องดังออกมา “รีบไปซะช่วงนี้ไปอยู่กับปู่ก่อนก็ได้ แล้วอย่าไปสร้างเรื่องสร้างราวอีกละ” ชิงฉัตรออกไป พยสมองเข้าไปในห้องพักพัดชาแล้วพูด “ลาก่อนพัดชา...”
พยสเดินจากไป ทิ้งแต่เสียงกรีดร้องของพัดชาจากภายในห้องเท่านั้น
ที่บ้านสวน อึ่งออกไปรับพัสดุจากมอเตอร์ไซด์รับจ้าง แล้วกลับเข้าบ้าน เห็นภูมิกับแววนั่งอยู่ “เอกสารถึงคุณผู้ชายค่ะ”
ภูมิรับมา เห็นส่งชื่อตัวเอง เลยแกะออกดู พอเปิดซองก็เห็นรูปถ่าย ภูมิเห็นรูปแล้วนิ่งอึ้งไป แต่ไม่พูดอะไร
“ใครส่งรูปอะไรมาหรือพ่อ” ภูมิมองแววอย่างลังเลว่าจะให้ดูดีไหม แต่ก็อยากให้แววตาสว่างเลยยื่นให้
แววพลิกดูรูปแต่ละรูป มือสั่น แล้วสายตาเห็นตัวหนังสือด้านหลัง เลยพลิกอ่าน “ดูซะให้เต็มตาว่าลูกเขยของคุณมันเปรอะขนาดไหน...จาก ผู้หวังดี”
แววหน้าซีดทำรูปภาพหลุดมือ อึ่งคว้าไว้ได้ พอพลิกดูก็ตกใจ “ตาเถร!”