บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 19 หน้า 5
“ฉันไม่ได้รักเธอ แล้วเธอเองก็ไม่ได้รักฉัน สิ่งที่เธอทำมันคือการอยากเอาชนะเท่านั้น แต่รู้ไว้นะ ยิ่งเธอพยายามจะเอาชนะฉันเท่าไร เธอก็จะยิ่งแพ้ เพราะฉันไม่มีวันรักผู้หญิงอย่างเธอ” พยสพูดจบพร้อมผลักพัดชาล้มลง มือพยสไปเกี่ยวโดนสร้อยโคลเวอร์ขาดกระเด็น
พัดชาตกใจ “สร้อย !!” พัดชากอบเศษสร้อยขึ้นมาทั้งน้ำตา
พยสเดินไป หยิบกระเป๋าเดินทางของพัดชา ที่จัดเสื้อผ้าใส่ไว้เรียบร้อย แล้วมาโยนใส่ “ฉันเก็บของให้เธอหมดแล้ว ไปให้พ้นบ้านหลังนี้ ไปจากชีวิตฉันซะ”
“คุณทำแบบนี้กับพัดไม่ได้นะคะ คุณคือความหวัง ความรักของพัด อย่าทำแบบนี้กับพัดเลย”
พยสลากพัดชาออกไปจากบ้าน แล้วเหวี่ยงกระเป่าเสื้อผ้าตามไป “ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อเธอทำลายชีวิตฉันจนย่อยยับ และทุกอย่างที่เป็นแบบนี้เพราะตัวเธอเองทั้งนั้น ไป! ออกไปซะ!”
“คุณพยส! อย่าทิ้งพัดเลยนะคะ”
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นแล้ว ต่อให้ฉันต้องอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต ฉันก็ไม่มีวันกลับไปเอาผู้หญิงอย่างเธอ”
พยสดึงพัดชาออกมานอกบ้าน แล้วปิดใส่
พัดชาโผไปที่ประตู พยายามเปิดประตูเข้าไป “คุณพยส! อย่าทิ้งพัด คุณพยส!” พัดชาทุบประตูรัวๆ จนกระทั่งหมดแรง แล้วทรุดลงร้องไห้
ถนนเส้นนอกเมืองใกล้หมู่บ้านของพยส พัดชาเดินอยู่ริมถนน เธอลากกระเป๋าเดินร้องไห้ น้ำตาแทบจะเป็นสายเลือด นึกถึงเหตุการณ์ในอดีต
พยสให้สร้อยพัดชา พยสจูบพัดชา พยสกับพัดชามีอะไรกัน
พยสกระชากสร้อยจากมือพัดชาออก “ฉันไม่ได้รักเธอ แล้วเธอเองก็ไม่ได้รักฉัน สิ่งที่เธอทำมันคือการอยากเอาชนะ แต่รู้ไว้นะ ยิ่งเธอพยายามจะเอาชนะฉันเท่าไร เธอก็จะยิ่งแพ้ เพราะฉันไม่มีวันรักผู้หญิงอย่างเธอลง”
พัดชามองสร้อยในมือแล้วปาทิ้งไปที่ถนนอย่างเจ็บปวด แต่เดินไม่กี่ก้าวก็หยุด หันไปมองทั้งน้ำตา ทำใจทิ้งมันไม่ได้ เลยวิ่งจะกลับไปเก็บ ทันใดนั้นเองรถคันหนึ่งแล่นเข้ามา บีบแตรดังลั่น พัดชาตกใจ ถอยหนีจนล้มลงไปกับพื้น
พยางค์ลงมาจากรถ รีบตรงเข้าไปหา พอเห็นว่าเป็นพัดชาก็แปลกใจ“หนูพัดชา เป็นอะไรหรือเปล่า” พัดชาไม่ตอบ เอาแต่สะอึกสะอื้น พยางค์มองพัดชา เห็นมีกระเป๋าเดินทางกลิ้งอยู่ “หนูกำลังจะไปไหน ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้”
พัดชามองหน้าพยางค์ แล้วโผเข้ากอด ร้องไห้ พยางค์กอดตอบพัดชา แม้จะยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
คอนโดพยางค์ พยางค์ช่วยลากกระเป๋าพัดชาเข้ามา “หนูอยู่ที่นี่ไปก่อนก็ได้ คอนโดนี้ฉันซื้อเอาไว้ปล่อยเช่า แต่คนเก่าเพิ่งย้ายออกไป”
“ขอบคุณค่ะ” พัดชายกมือไหว้
พยางค์รีบคว้ามือจับไว้ “ไม่ต้องไหว้ฉันหรอก เรื่องแค่นี้เล็กน้อย หนูตกทุกข์ได้ยากมา ฉันก็ต้องช่วยเหลือ”