บทละครโทรทัศน์ พล นิกร กิมหงวน เดอะ มิวสิคัล ตอนที่ 11 หน้า 5
“จ้ะ ที่บางกอกนี่การพูดจาเสียงดังทำลายสุขภาพของประชาชน ลุงจะต้องรู้วิเทโศบายแห่งการครองตนให้เหมาะสมกับกาลเทศะอันควรปฏิบัติตามกาลสมัย”
“มึงพูดภาษาห่าอะไรวะไอ้หมา”
พลสะดุ้ง “ภาษาไทยจ้ะ แต่เป็นคำพูดที่แพร่สะพัดในวงการผู้มีความรู้ชั้นสูง”
“ข้าฟังไม่ออก พูดภาษาพ่อแม่มึงเถอะ”
ลุงเชยบ้วนน้ำหมากอีก นันทากระโดดโหยง ลุงเชยมองไปทางนันทา “ผู้หญิงคนนี้มากับมึงรึ ไอ้หมา”
พลนึกขึ้นได้ “จ้ะ นี่นันทา ภรรยาชั้นเองจ้ะ นันจ๋านี่ลุงของพี่”
นันทาไหว้ลุงเชยอย่างอ่อนน้อม ลุงเชยรีบทรุดตัวนั่งยองๆ “คุณเป็นภรรยาไอ้หมาหรือครับ”
“ค่ะ คุณลุงลุกขึ้นเถอะค่ะ”
ลุงเชยลุกขึ้น “ภรรยาแปลว่าเมียใช่มั้ยไอ้หมา”
“จ้ะ ..ไป ไปกันเถอะลุง คุณพ่อรออยู่ที่บ้าน”
ทั้งสามคนเดินออกมาจากชานชาลา ลุงเชยเห็นผู้หญิงเกือบทุกคนดัดผม
“แหม ผู้หญิงเมืองบางกอกนี่ทำไมผมมันหยิกกันหมด อีหมานันทาก็ด้วย”
นันทาสะดุ้ง
“อย่าแปลกใจจ้ะ ที่บางกอกนี่อุณหภูมิของอากาศทำให้ผมหยิกเอง” พลแกล้งหลอก
ลุงเชยก็เชื่อ “อ๋อ อย่างนั้นเองเรอะ ปากก็แดงแจ๋เหมือนไปกินเลือดมาทุกคนเลย”
“ไม่ใช่หรอกค่ะคุณลุง ที่ปากแดงนี่เพราะใช้เครื่องสำอางทาน่ะค่ะ”
“อ๋อ เหรอ” ลุงเชยบ้วนน้าหมากอีกปี๊ด นันทา และพลกระโดดหลบ
ทันใดนั้นเอง เจ้าหน้าที่การรถไฟเดินเข้ามาหาทันที คว้าแขนลุงเชยไว้ “ลุง ทำไมบ้วนน้าหมากลงบนพื้น”
ลุงเชยหน้าซีด “กระผมไม่ได้เอากระโถนติดมาจากนครสวรรค์ด้วยขอรับ”
“รู้มั้ยว่าจะต้องโดนปรับหนึ่งบาทตามระเบียบ”
พลรีบขอร้องเจ้าหน้าที่ “เอ้อ คุณครับ คุณลุงผมแกไม่เคยมากรุงเทพฯน่ะครับ เลยไม่รู้เรื่อง อย่าปรับแกเลย”
“เอาเถอะครับ ผมจะยกให้ครั้งหนึ่งแล้วกัน วันหลังทำแบบนี้ไม่ได้นะลุง”
“ครับๆ” ลุงเชยนั่งยองๆ ยกมือไหว้ปะหลกๆ “กระผมไม่รู้จริงๆ ว่าที่บางกอกทำแบบนี้ไม่ได้”
“มาเถอะค่ะ”
ทั้งสามคนเดินไป ลุงเชยมองไปทั่วๆ แบบตื่นๆ บ่นคนเดียว “เสียงดังก็โปลิศจับ บ้วนน้ำหมากก็โปลิศจับ บางกอกนี่มันอยู่ยากจริงว้อย ไอ้หมาอีหมาเอ๊ย”