บทละครโทรทัศน์ พล นิกร กิมหงวน เดอะ มิวสิคัล ตอนที่ 7 หน้า 2
ประภากระโดดกอดลัดดากลม “คร..ใครคะคุณพ่อ”
“เจ้าคุณกำแหงรณรงค์ .. เจ้าคุณพ่อของพ่อเอง ..ท่านสิ้นไปกว่าสามสิบปีแล้ว ... เมื่อก่อนท่านเคยมาปรากฏตัวบ่อยๆ แต่ท่านหายไปเป็นสิบปีแล้ว” เจ้าคุณเดินไปช้าๆ ที่ระเบียงหลัง “ ... ทำไมปีศาจของท่านจึงเพิ่งมาปรากฏร่างตอนนี้.....น่าแปลกใจ”
เจ้าคุณเดินมายืนตำแหน่งเดียวกับปีศาจพอดี
ประภา และลัดดา ร้อง “เหวออออ”
สองวันต่อมา ที่ร้านกาแฟโบราณ สงวนสาวใช้อีแร้ดแจ๊ดแจ๋คนเก่าของประภากำลังถือถาดกาแฟมาเสิร์ฟให้ประภาประไพ ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ ในร้านมีตี๋หนุ่มชงกาแฟอยู่
“แม่ลัดดานี่ต้นห้องคนใหม่ของพี่ภาหรือคะ” ประไพถามพี่สาว
สงวนเอากาแฟมาเสิร์ฟพอดี “ค่ะ แม่ลัดดามาแทนสงวนไงคะคุณไพ แม่ลัดดานี่เป็นแม่ม่ายผัวทิ้งค่ะ”
“แล้วทำไมจู่ๆ สงวนถึงออกมาทำงานร้านกาแฟนี่ละ”
“ไม่ได้ทางานที่นี่หรอกค่ะ แต่ว่ามามีผัวที่นี่”
ประไพสะดุ้ง
สงวนอธิบายต่อ “เมื่อก่อนไอ้ตี๋เจ้าของร้านน่ะมันชอบทวงเงินค่าโอเลี้ยง ค่ายากาแร็ตสงวนจังเลย สงวนรำคาญค่ะคุณไพ เลยจัดการให้มันเป็นผัวซะ จะได้หมดหนี้สินกัน”
สงวนเดินออกไป
“ทำยังไงดีละน้องไพ”
“ไปนอนที่บ้านน้องแล้วกัน สักสองสามวัน”
“ไมได้ คุณพ่อไม่ยอม บอกว่า เจ้าคุณปู่รู้แล้วจะเสียใจว่าลูกหลานรังเกียจ ตอนนี้คนที่บ้านทุกคนกลัวกันจนไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว”
ประภาจับสร้อยพระที่คอเห็นว่ามีพระร้อยเป็นพวง “โอย ไม่อยากให้กลางคืนมาถึงเลยน้องไพ .. พี่กลัวใจจะขาดอยู่แล้ว”
“พี่ภาทำใจดีๆ ไว้ นึกถึงพระอรหังไว้ค่ะ”
ประภาสะดุ้ง “พี่ยังไม่ตายนะน้องไพ”
ประไพหัวเราะแหะๆ “เดี๋ยวน้องจะลองไปปรึกษากรดูนะพี่ภาว่าจะทำยังไงดี”
“คุณกรอยู่ไหนจ๊ะ”
“เห็นว่านัดกับเสี่ยกิมหงวนและคุณพลไว้ค่ะ”
ที่หน้าตึกห้างพัชราภรณ์ ผู้หญิงจานวนหนึ่งนั่งรออยู่ตามบันไดบ้าง หน้าตึกบ้าง นิกร และ กิมหงวนเดินผ่านไปแล้วมองแบบสงสัย