บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 20 หน้า 4
“จริงของบัว ผมมัวแต่มีความสุข จนลืมเรื่องนี้ไปเลย”
“บัวขอโทษนะคะ ที่พูดเรื่องนี้ขึ้นมาก่อน”
“บัวทำถูกแล้วล่ะ ถ้าผัวเมียไม่คอยเตือนสติกัน แล้วใครที่ไหนเขาจะมาเตือนให้ล่ะ…” บัวยิ้ม “แต่เราก็คนต่างถิ่น แถมหาปูหาปลาไม่เป็นด้วย แล้วจะไปหางานทำที่ไหน?”
“งานมีอยู่แล้วค่ะ ถ้าเราไม่เลือกงาน เราอยู่นี่ไม่จำเป็นต้องใช้จ่ายอะไรมากมาย ก็แค่ต้องการมีเงินไว้ใช้เท่าที่จำเป็น ค่ากิน ค่าหยูกยาเวลาไม่สบาย”
“จ้ะ….”
“ป๊าสอนว่าถ้าเราขยัน อดทน ไม่ย่อท้อ อยู่ที่ไหนก็ไม่อดตายค่ะ ยิ่งถ้าเรามีวิชาติดตัวเรายิ่งสบาย”
ชยุติแกล้ง “บัวจะให้ผมหมักน้ำปลาขายเหรอ น้ำปลาเขาหมักกันเป็นปี ๆ นะบัว กว่าเราจะเอามาขายได้คงอีกนาน” บัวหัวเราะ “ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ”
ชยุติหยอก “หรือว่าบัวจะเปิดแสดงงิ้ว...งั้นผมก็ต้องเป็นพระเอกสิ แต่ผมหล่ออย่างเดียว รำร้องไม่ค่อยเก่ง คุณต้องสอนผมหนักเลย” บัวหัวเราะ “เลิกล้อเล่นได้แล้วค่ะ บัวไม่ได้หมายถึงวิชารำงิ้ว”
“ไม่ใช่เหรอ งั้นงานอะไรของบัว ??” บัวยิ้ม
ตลาด ดำเกิงลากกนกวิภาเข้ามาในตลาด โดยผูกข้อมือกนกวิภาไว้แล้วเดินจูงเหมือนวัวควาย ชาวบ้านพากันมองชี้ชวน ดำเกิงทั้งลากทั้งขู่ “เดินดีๆ!!”
“แกกล้ามากนะที่ลากฉันมาในตลาดด้วยสภาพนี้!!”
“แล้วจะกลัวอะไรวะ?”
กนกวิภาตะโกน “ช่วยด้วยค่า ช่วยด้วย ฉันโดนจับเรียกค่าไถ่ ใครก็ได้ช่วยด้วย พ่อแม่ฉันรวยมาก รับรองว่าคนที่ช่วยฉันจะได้ค่าตอบแทนไม่อั้น!!” ชาวบ้านได้ยินดังนั้น ก็เข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังจะช่วย
“เฮ๊ย! ปล่อยผู้หญิงนะโว๊ย”
กนกวิภาดีใจ “ช่วยฉันด้วยค่ะ มันเป็นโจรค่ะ มันจับฉันมา!!”
“เฮ๊ย จะปล่อยไม่ปล่อยวะ?!”
“จะปล่อยได้ไง นี่เมียฉัน!”
“ไอ้เกิ่ง!!!” กนกวิภาบอกกับชาวบ้าน “อย่าไปเชื่อนะคะ มันโกหก ฉันไม่ได้เป็นเมียมัน! มันเป็นโจร!!”
“ถ้าฉันเป็นโจรจริง จะกล้าจับคนมาเดินกลางตลาดแบบนี้เหรอ?!!! นังนี่มันเป็นเมียฉันจริงๆ เอ้าๆ ไม่เชื่อกันใช่มั้ย ได้...” ดำเกิงพูดจบก็จูบกนกวิภาไปหลายจ๊วบ กนกวิภากรี๊ดลั่น หน้าแดงหน้าดำ