บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 13 หน้า 4
ดำเกิงไม่ฟังเสียง แต่หมุนตัวอย่างเร็วและรัว เท้ากนกวิภาที่สวมส้นสูงก็ฟาดหน้าคนร้ายที่พุ่งเขามาแบบเต็มๆ ผั้วะๆๆๆๆๆ!!! คนร้ายมึน ตาเหลือก กระบวยตก!!
เพื่อนซี้สองสาวตะโกนแทรก “คุณตำรวจขา ช่วยด้วยค่ะคุณตำรวจ!!!” คนร้ายที่กำลังมึน ไม่รู้ว่าจริงหรือหลอกก็ออกวิ่งเอาตัวรอดไว้ก่อน ดำเกิงมองตามยังอุ้มกนกวิภาอยู่บนบ่า “มันไปแล้ว!!”
“มันไปแล้วก็ปล่อยฉันลงซิ!!”
“เออ...ลืม!!” สิ้นคำดำเกิงก็เหวี่ยงกนกวิภาลงพื้นทันที กนกวิภาก้นกระแทกพื้นดัง อั๊ก!!
“โอ้ย! เจ็บนะ ไอ้บ้า!! โยนฉันลงมาได้ ไอ้ป่าเถื่อน!!”
ดำเกิงหยิบกระเป๋ามาชูขึ้น “ด่าเข้าไป จะเอามั้ยกระเป๋า?”
“เอาซิ เอาคืนมานะ”
“คืนง่ายๆได้ยังไง กว่าฉันจะเอามาได้ เหนื่อยนะ”
“จะเอาเท่าไหร่?”
“เท่าไหร่ดีละถึงคุ้ม?”
“ว่าแล้ว พวกงิ้วหิวเงินอย่างพวกแก ก็ต้องเล่นตัวเอาตังค์อยู่ละ เดี๋ยวฉันให้เพิ่มอีกห้าร้อย เป็นพันนึงเลย พอมั้ย?”
“ไม่พอ!! ต้องการของแถม”
“ของอะไร?”
“คำขอบคุณน่ะ พูดเป็นมั้ย?”
“ทำไมฉันต้องขอบคุณแกด้วย?”
“ก็เพราะฉันช่วยเธอไง?!!”
“แต่ฉันก็จะให้เงินแกแล้ว!!”
“คำขอบคุณจากใจ มีค่ามากว่าเงินหันเงินหมื่นอีกนะจะบอกให้ พวกคนรวยอย่างเธอคงไม่เข้าใจ เพราะไม่เคยมีน้ำใจกับใครไง” ดำเกิงเสียงเข้ม “จะพูดหรือไม่พูด?!!!”
“ไม่!!”
“ขอบคุณฉันเดี๋ยวนี้!!”
“เอากระเป๋าฉันคืนมา!!”
“ขอบคุณคนไม่เป็นเลยใช่มั้ย?”
“ฉันเพิ่มให้เป็นพันห้าเลย...อุ้ย!!!” กนกวิภายังพูดไม่ทันจบ ดำเกิงจับแก้มกนกวิภาหมับ แล้วดึงเข้ามาจูบ