บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 9
พิไลวิ่งเก็บข้าวของที่ปลิวในห้อง หุ่นนางพยาบาลไต่เพดานตามดูด้วยสายตาไม่พอใจ พิไลเก็บของชะงัก รู้สึกเหมือนมีใครมอง พิไลมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่มีอะไร ลมยังพัดเข้ามารุนแรง พิไลรีบเก็บของต่อ หุ่นนางพยาบาลไต่เพดานตามจ้อง พิไลชะงักอีก ยืนนิ่งอย่างตัดสินใจ แล้วเงยหน้าขึ้นมองเพดานทันที บนเพดานว่างเปล่ามีแต่จิ้งจกเกาะอยู่
พิไลถอนหายใจเฮือก “นังพิไลแกนี่ถ้าจะบ้าไปแล้ว จิ้งจกมองก็ประสาทไปได้” พิไลเก็บของที่ปลิวเร็วๆแบบลวกๆ เธอวิ่งไปที่ประตูกระชากออกอย่างแรงประตูเปิดเห็นหุ่นนางพยาบาลหล่นลงมา พิไลตกใจสุดขีดกรี๊ดลั่น “ว้าย...”
พิไลหมดสติไปทันที หุ่นนางฯเข้ามายืนมองพิไลอย่างน่ากลัว
ที่มหาวิทยาลัย อาทรเดินนำสันติมาที่รถ สันติมองถามแปลกใจ “ตกลงนายจะพาฉันไปไหน บ่ายมีเรียนนะ”
“น่า รีบไปรีบกลับยังไงก็ทัน”
“ก็บอกมาก่อนสิว่าจะไปไหนทำไมต้องมีลับลมคมในด้วย”
“เอ้าบอกก็ได้ ฉันจะชวนนายไปซื้อของให้น้องอัม” สันติมองอาทรไม่เข้าใจ อาทรบอกยิ้มๆ “พรุ่งนี้เป็นวันเกิดน้องอัม”
สันติตื่นเต้น “จริงเหรอ”
“เออ ขึ้นรถได้แล้วใช่มั้ย”
สันติถอนใจ “ไม่ล่ะ ไปเถอะ”
“อ้าว...ทำไม..ไม่คิดจะซื้ออะไรให้น้องอัมเลยเหรอ”
สันตินิ่ง สีหน้าหมองๆ “ฉันไม่มีเงินเหมือนนาย ทุกบาททุกสตางค์ต้องเก็บไว้ใช้เรื่องที่จำเป็นจริงๆ” สันติมองอาทรอย่างขอบใจ “ขอบใจนะที่อุตส่าห์บอก นายไปเถอะ แล้วก็รีบกลับมาให้ทันชั่วโมงเรียนล่ะ” สันติโบกมือให้แล้วเดินกลับไปที่คณะ
อาทรมองอึ้งๆ สันติเดินไปคิดไป นึกว่าจะทำอะไรให้อัมราได้บ้าง
สันติเดินนำอัมรามามุมเงียบๆ บรรยากาศร่มรื่น สันติปัดเก้าอี้ให้หันมาบอกอ่อนโยน “น้องอัมนั่งตรงนี้นะครับ พี่ขอเวลาเดียวเดี๋ยว”
อัมรามองแปลกใจ “จะให้อัมนั่งทำอะไรคะ” อัมราถามแต่ก็เดินไปนั่งโดยดี
“นั่งสบายๆครับ ไม่ต้องเกร็ง”