บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 9 หน้า 5
27 กันยายน 2558 ( 18:49 )
1.3M
1
พิไลนอนก่ายหน้าผากคิดหาทางจับเดช ลุกนั่งหงุดหงิด “คิดแผนดีๆให้มันออกมาเร็วๆสินังพิไล คิดๆๆๆ” ลมพายุพัดวูบมาอย่างแรงจนกลอนหน้าต่างหลุด ตีเข้ามาเสียงดัง พิไลสะดุ้งหันไปมอง รู้สึกหลอนขึ้นมาอีก แต่แล้วแกล้งทำเสียงดัง “โว๊ย ผีเผอมันไม่มีในโลกหรอกวะ กลัวไปได้” พิไลขยับลุกขึ้น ไฟดับพรึ่บ พิไลร้องกรี๊ด “ว๊าย จะมาดับอะไรตอนนี้เนี่ย แล้วนี่เทียนมันอยู่ที่ไหนกันละมืดแบบนี้จะหาเจอมั้ยวะ”
พิไลคลำความมืดหาเทียน ลมพัดแรงหน้าต่างตีกันเสียงดัง พิไลหันมาเห็นเงาคนวูบผ่านไปด้านหลังอย่างเร็ว พิไลชะงักเพ่งมอง “ใคร..” เงาคนวูบผ่านไปอีกทาง พิไลชักใจไม่ดี “ฉันถามว่าใคร” เสียงฝีเท้าคน “ไอ้เทิด..แกเหรอ แกใช่มั้ย” เงียบ “อย่ามาเล่นบ้าๆนะ” เสียงฝีเท้าคนหลายคนเดินกันทั่วบ้าน เสียงข้าวของถูกโยนดังมุมโน้นบ้างมุมนี้บ้าง พิไลอึ้ง ไฟเปิดๆปิดๆให้เห็นว่าของหล่นมาที่พื้นทั้งๆที่ไม่มีใคร พิไลถอยกรูด ติดฝาผนัง เสียงฝีเท้าทุกคนเหมือนตรงเข้าหาพิไล พิไลกรี๊ด “ว้าย..ผีหลอก..” พิไลตัดสินวิ่งออกจากห้อง ล้มลุกคลุกคลาน ออกจากบ้านเสียงหัวเราะของหุ่นทุกตัวประสานกันไล่ตามหลังพิไลไปอย่างน่ากลัว
สันติมองรูปวาดของอัมราที่เขียนเสร็จแล้วอย่างพอใจ สันติม้วนภาพไว้ หลวงตาเดินเข้ามาทัก “อ้าวเจ้าเองรึ หลวงตาก็นึกว่าใครมานั่งอยู่”
“ผมทำงานอยู่ครับ”
“ดึกมากแล้วนะพรุ่งนี้ต้องไปเรียนไม่ใช่รึ”
“ครับผมทำเสร็จพอดี จะไปนอนแล้วครับ”
หลวงตาพยักหน้า ได้ยินเสียงพิไลร้องแล้ววิ่งเข้ามา “ช่วยด้วย..ช่วยด้วย” หลวงตากับสันติเพ่งมอง พิไลเห็นพระรีบวิ่งเข้ามากราบลนลาน “หลวงพ่อช่วยด้วยค่ะ ช่วยฉันด้วย”
สันติจำได้แปลกใจ “มีอะไรรึโยมวิ่งหน้าตาตื่นมาเชียว”
“ผี..ผีหลอกฉันค่ะมันตามมาตลอดเลย”
หลวงตามองไปข้างหน้าทางเข้าวัดไม่มีอะไร หลวงตาหลับตาเห็นหุ่นเดินมาช้าๆ แต่ละตัวหน้าตาท่าทางน่ากลัว แต่พอถึงเขตวัด หุ่นหยุดชะงักหลวงตาเข้าใจพึมพำสวดมนต์เกิดรัศมีสีทองระยิบระยับเหนือหัวหุ่น โปรยปรายลงมาต้องร่างหุ่น หุ่นท่าทางเปลี่ยนไปอ่อนโยนลง มองมาทางหลวงตา
“การทำร้ายคนเป็นบาป อย่าก่อเวรสร้างกรรมกันเลยกลับไปเสียเถอะ” หุ่นยกมือไหว้ แล้วหายวับไป หลวงตามองพิไล “ไม่มีอะไรหรอก โยมกลับไปได้แล้วล่ะ”
“แต่..เดี๋ยวพวกมันก็จะมาหลอกฉันอีกน่ะสิคะ หลวงพ่อพอจะมีสายสิญจน์หรือพระดีๆบ้างมั้ยคะ”
หลวงตามองพิไลพิจารณา “ของพวกนั้นน่ะไม่จำเป็นหรอก ถ้าโยมไม่คิดร้ายกับใครก่อนก็ไม่มีใครทำร้ายโยมได้เชื่ออาตมาสิ” พิไลไม่ค่อยพอใจ หลวงตามองปรานี สอนให้คิด “คนเราเวลามาก็มาตัวเปล่า เวลาละโลกไปก็ไปตัวเปล่า เมื่อยังมีชีวิตอยู่หมั่นทำความดีไว้ดีกว่านะโยม ความดีเท่านั้นที่จะคุ้มครองโยม”
หลวงตาหันกลับเดินไป พิไลอึ้ง สันติถามมีน้ำใจ “มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ”