บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 9 หน้า 2
27 กันยายน 2558 ( 18:49 )
1.3M
1
สันติถอยออกไปนิดหนึ่ง หยิบสมุดวาดรูปเล่มใหญ่กับดินสอออกมา สันติลงมือร่างรูปหน้าอัมราคร่าวๆอย่างว่องไว อัมราหัวเราะ “อ๋อจะให้อัมเป็นนางแบบให้ก็ไม่บอก งั้นขอเก๊กหน้าหน่อยได้มั้ยคะ”
“เอาเลยครับตามสบาย เอาแบบธรรมชาติๆนะครับ”
“ธรรมชาติเหรอคะ ได้เลยค่ะ” อัมราแกล้งยิ้มขำๆตลกๆแต่น่ารัก ออกท่าทางคิกขุๆประกอบ
สันติอดขำไม่ได้ หยุดวาดหัวเราะอ่อนใจ พูดไปหัวเราะไป “แบบนี้พี่จะวาดได้ยังไงละครับ”
“อ้าวก็ไหนว่าจะเอาแบบธรรมชาติๆไงคะ”
“เอาอย่างนี้นะครับ เอาเป็นนั่งนิ่งๆก็พอ”
“ได้ค่ะ” อัมราแกล้งอีกนั่งนิ่งตัวตรงหน้าตาทื่อเหมือนหุ่น
สันติลงมือวาดแล้วชะงักอีกส่ายหน้า ทำเสียงดุๆ “น้องอัมครับ พี่วาดรูปคนนะ ไม่ใช่หุ่น”
“ก็ได้ ไม่แกล้งแล้วค่ะ”
“แน่นะครับ”
“ค่ะ แต่พี่อาร์ตต้องแนะนำอัมหน่อยสิคะว่าจะนั่งเป็นแบบยังไงให้รูปออกมาสวยๆ”
“น้องอัมสวยอยู่แล้ว แต่พี่อยากได้แววตาที่แสดงความรู้สึกจากภายในใจจริงๆ”
“นั่นละค่ะที่อัมทำไม่ได้”
“เอาอย่างนี้ น้องอัมคิดถึงเรื่องที่ตัวเองมีความสุข หรือประทับใจอะไรก็ได้ เดี๋ยวความรู้สึกมันก็จะออกมาทางแววตาเอง”
อัมราพยักหน้าเข้าใจ “อ๋อ ได้ค่ะ”
สันติเริ่มลงมือร่างภาพอัมรา อัมราสีหน้าอ่อนโยนยิ้มน้อยๆ นึกถึงเหตุการณ์ที่เจอกันครั้งแรก
ตอนที่สันติพุ่งเข้ามากระชากตัวอัมราพ้นจากรัศมีรถอย่างหวุดหวิด อัมราอยู่ในอ้อมกอดสันติจ้องสันติอย่างตะลึง
อัมรายิ้มมีความสุข แววตาเปล่งประกายวิบวับ
อัมรายืนมองทะเลอย่างสดชื่น สันติเผลอจ้องอัมราด้วยสายตาลึกซึ้ง อัมราหันไปเห็นชะงัก หน้าแดง
“เอ้อ เราเดินกันต่อเถอะค่ะ”
อัมราเดินออกไป แล้วสะดุดหิน เซจะล้ม สันติเข้ามารับไว้ได้ในอ้อมกอด
อัมราสีหน้าแววตาฉายความสุขออกมาอย่างชัดเจน จนสันติที่กำลังวาดชะงักเผลอจ้องมองอย่างตะลึง
ที่บ้านเช่า พิไลค่อยๆได้สติ พิไลลุกพรวดพราดมองรอบๆอย่างหวาดๆ พิไลวิ่งไปมองหน้าประตูที่เห็นอะไรตกลงมาแต่ไม่มีอะไร ทุกอย่างในห้องปกติ พิไลลังเลพึมพำ “ก็ไม่เห็นมีอะไรสักหน่อย หรือว่าเราจะประสาทหลอนไปเอง” พิไลสะบัดหัวไล่ความกลัวออกไป“มัวกลัวบ้าอะไรอยู่ได้นังพิไล ไม่ได้การล่ะ” พิไลวิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้าคว้าชุดที่ดีที่สุดมาเปลี่ยน วิ่งไปหน้ากระจกหวีผมเติมแป้งอย่างรีบด่วน มองตัวเองที่ดูดีขึ้นอย่างพอใจ จ้องเงาในกระจกแววตาหมายมาด