บทละครโทรทัศน์ ทางผ่านกามเทพ ตอนที่ 7 หน้า 4
ไตรภพหลบไปได้หวุดหวิด แต่ก็ถูกเดชาเตะเข้าที่ขาจนทรุด แล้วถีบซ้ำจนไตรภพล้มกลิ้ง เดชากระโจนเข้าจ้วงแทงอย่างไม่ปรานี เสียงแทงดัง “ฉึก” เข้าไปเต็มๆ
ภัทรลดาตกใจสุดๆ “กรี๊ดดดดด”
ที่มีดเดชา มีน้ำสีแดงเหมือนเลือดสดๆไหลออกมาจากมีด ปรากฏว่ามีดเดชาปักเข้าไปที่ขวดพลาสติกใส่น้ำราดฝรั่งดอง น้ำราดสีแดงไหลออกมาจากขวด ผ่านมีดของเดชา เดชาจะชักมีดออก แต่ไตรภพไวกว่า หยิบฝรั่งดองที่ตกอยู่บนพื้น ทุบใส่หัวเดชาจนฝรั่งดองแตกละเอียด เดชามึนไปครู่นึง ก่อนจะวิ่งเข้ามาอีก ไตรภพหยิบฝรั่งดองบนพื้นกลิ้งใส่ขาเดชา จนเดชาสะดุดหกล้มหัวฟาดพื้น
ไตรภพเหลือบไปเห็นมีดหั่นฝรั่งดองที่ตกอยู่บนพื้น ไตรภพรีบเข้าไปหยิบมีดขึ้นมาทันที เดชาลุกขึ้นก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นมีดในมือไตรภพ ขนาดทั้งใหญ่ทั้งยาวกว่ามีดของตนมาก ไตรภพย่างสามขุมเข้าหาเดชา เดชากลัว เหลือบไปเห็นภัทรลดาอยู่ไม่ห่างจากตน เดชาเลยรีบเข้าไปล็อกคอ จับภัทรลดาเป็นตัวประกัน
ภัทรลดาตกใจมาก แต่หนีไม่ทัน “ว๊ายยย”
เดชาตะคอกขู่ไตรภพ “อย่าเข้ามานะโว้ย ไม่งั้นฉันเชือดนังนี่แน่”
ไตรภพถอนใจ เซ็งๆ “แกรู้อะไรมั้ย ว่าฉันหลอกผู้หญิงคนนี้มาอยู่ที่เกาะไข่หงส์ทำไม”
เดชางงๆ “จะไปรู้เหรอ”
“ฉันเกลียดเค้าไง เพราะฉะนั้น ถึงแกไม่เชือด ฉันก็กะจะทำอยู่แล้ว”
ภัทรลดาโมโห “เนรคุณ ฉันเป็นคนช่วยคุณไว้นะ ไม่อย่างงั้นป่านนี้ คุณถ่ายจนขาดใจตายไปแล้ว”
“อ๊าววว แล้วใครเป็นคนวางยาไม่ทราบ ยังมีหน้ามาทวงบุญคุณอีกเหรอ” ไตรภพหันไปพูดกับเดชา “ตกลงแกจะเชือดเอง หรือจะให้ฉันเชือด”
เดชาหัวเราะ “ถ้าแกอยากเชือดจริง แล้วแกจะตามมาช่วยทำไม อย่ามาลักไก่กันดีกว่าโว้ย” ขาดคำ ไตรภพปามีดใส่เดชาทันที มีดตัดเส้นผมภัทรลดาร่วงไปปอยหนึ่ง และยังบาดแก้มของเดชาเป็นแผลเล็กน้อย เลือดไหลซึมออก ก่อนที่มีดจะลอยไปปักนิ่งที่ต้นไม้ซึ่งอยู่ห่างออกไป เดชาและภัทรลดาตกใจจนหน้าซีดเผือด ไม่คิดว่าไตรภพจะปามีดใส่ดื้อๆแบบนี้
ภัทรลดากลัว “ไอ้ ไอ้บ้า เกิดถูกฉันขึ้นมาจะทำยังไง”
ไตรภพไม่สนใจ ก้มลงหาของที่กระจายออกมาจากรถฝรั่งดอง ก่อนจะเจอมีดอีโต้อันใหญ่ เดชาเห็นมีดอันใหญ่ กลัวมาก “เฮ้ยๆ อย่าๆ” เดชาผลักภัทรลดาออก แล้วรีบวิ่งหนีไปด้วยความกลัวทันที
ไตรภพยิ้มเยาะสะใจ ภัทรลดาตั้งสติได้ มองไตรภพด้วยความโกรธเคืองที่ขู่เดชา จนตนกลัวไปด้วย
ภัทรลดาเดินลิ่วด้วยความโมโห โดยมีไตรภพตามหลังมา “คราวก่อนก็ซิ่งเรือตาม คราวนี้ก็ใช้มอเตอร์ไซค์ คราวหน้าคงต้องนั่งเครื่องบินตามแล้วมั้ง” ภัทรลดาเดินลิ่วไม่ยอมพูดด้วย “รอกันก่อนสิคุณ ผมอุตส่าห์ตามมาช่วยทั้งๆที่ยังเพลียอยู่เลยนะ ขอบคุณซักคำก็ไม่มี ยังจะเดินหนีกันอีก”