รีเซต

บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ทางผ่านกามเทพ ตอนที่ 26 หน้า 2

บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ทางผ่านกามเทพ ตอนที่ 26 หน้า 2
17 พฤศจิกายน 2558 ( 10:27 )
3.7M
ตอนจบ ทางผ่านกามเทพ ตอนที่ 26
23 หน้า

รถของยงยุทธกำลังขับตามรถแท็กซี่ที่ภัทรลดานั่ง  โดยขับตามกันไปเรื่อยๆ ทอดระยะห่างพอสมควร

ยงยุทธใช้วิทยุสื่อสารแต่ติดต่อภัทรลดาไม่ได้หันไปพูดกับลูกน้องที่นั่งอยู่เบาะหลัง “เปิดคอมฯ เช็คเครื่องส่งสัญญาณเลย”

“ครับหมวด”  ตำรวจเปิดคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ค แล้วเช็คสัญญาณติดตามตัวภัทรลดาทันที 

ยงยุทธหยิบมือถือออกมา โทรหาภัทรลดา มือถือของภัทรลดาดังขึ้น ภัทรลดากดรับ “คะคุณยุทธ”

“ใช้วิทยุสื่อสารไม่สะดวกแล้วนะครับ เดี๋ยวคุณภัทรถอดหูฟังออก ป้องกันไอ้พวกนั้นมันค้นตัวนะครับ”

“ค่ะ” ภัทรลดาถอดหูฟังที่หูออกตามที่ยงยุทธบอก

“ผมคงต้องทิ้งระยะห่างจากคุณภัทรซักหน่อย เผื่อพวกมันจะจับได้ว่ามีคนสะกดรอยตามคุณภัทร  ตอนนี้คุณภัทรต้องตั้งสติ แล้วทำตามแผนที่วางไว้นะครับ”

ภัทรลดาสีหน้าขรึมลง “ได้ค่ะคุณยุทธ ภัทรจะทำตามนั้นค่ะ”

 

เมื่อคืนนี้ ยงยุทธนำเครื่องส่งสัญญาณขนาดเล็กมาให้ที่ห้องรับแขกบ้านศราภัทร พร้อมอธิบายแผนการ “เราจะเอาเครื่องส่งสัญญาณขนาดเล็ก ติดไว้ที่กระเป๋าใส่ทอง ถ้ามันเอากระเป๋าไป  เราก็จะสะกดรอยตาม แล้วรวบมันมาให้หมดทั้งแก๊งเลยครับ”

ศราภัทรถามย้ำ “หมายความว่า ยัยภัทรแค่เอากระเป๋าไปส่งแล้วก็กลับได้เลย ไม่มีอันตรายอะไรแน่นะครับหมวด”

“ถ้าพวกมันทำตามที่บอก ก็น่าจะเป็นอย่างงั้นครับ  แต่ถ้ามันบิดพลิ้ว ผมก็เตรียมกำลังตำรวจไว้ส่วนนึง เพื่อดูแลความปลอดภัยของคุณภัทรอยู่แล้วครับ”

ปิ่นมณีกังวล “แต่ให้เอาทองไปให้ก่อน แล้วค่อยปล่อยตัวคุณอรรณพทีหลัง มันจะไว้ใจได้เหรอคะ  เกิดหักหลังขึ้นมาจะทำยังไง”

“มันก็ต้องเสี่ยงล่ะครับ เพราะตอนนี้เราไม่มีทางเลือกอะไรอีกแล้ว” ไตรภพเหล่มองไปที่พิมลภา เห็นพิมลภาเงียบขรึม ไม่ออกความเห็นอะไรทั้งสิ้น

ภัทรลดาหันไปพูดกับพ่อแม่ “คุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ ภัทรจะระมัดระวังตัว ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากล จะรีบติดต่อคุณยุทธทันทีเลยค่ะ”

ศราภัทร ปิ่นมณียังมีสีหน้าเคร่งเครียด ไม่ค่อยไว้ใจอยู่ดี  

 

รถแท็กซี่มาจอดหน้าซอยเปลี่ยวแห่งหนึ่ง ในรถ  ภัทรลดากำลังมองไปรอบๆเพื่อหาคนที่จะมาเอากระเป๋า  ขณะนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของภัทรลดาก็ดังขึ้น ภัทรลดารีบหยิบมาดูเบอร์ แล้วกดรับทันที “ฉันถึงแล้ว จะให้ทำยังไงต่อ”

ได้ยินเสียงคำรณดังออกมาจากในโทรศัพท์ “ลงจากรถ เดี๋ยวคนของฉันจะไปรับแกเอง”

ภัทรลดาหน้าเสีย “รับ จะรับไปไหน”

“เดี๋ยวก็รู้ ทำตามที่ฉันสั่งก็พอ”


23 หน้า