บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ทางผ่านกามเทพ ตอนที่ 26 หน้า 3
ภัทรลดาจ่ายเงินให้แท็กซี่แล้วลงจากรถ พร้อมกระเป๋าใส่ทอง รถแท็กซี่ขับออกไป ภัทรลดามองไปรอบๆ ไม่เห็นใครซักคน ก็ใจคอไม่ดี ภัทรลดาหยิบมือถือออกมา ชั่งใจว่าจะโทรหายงยุทธดีรึเปล่า ขณะนั้นเอง ก็มีรถยนต์คันหนึ่งขับเข้ามาจอดในซอย ก่อนที่ลูกน้องคำรณจะลงจากรถ พร้อมกับหยิบกระเป๋าใบใหญ่ออกมาใบหนึ่ง
ภัทรลดาเห็นมีคนลงมา ก็เดาได้ทันทีว่าเป็นลูกน้องของคำรณ เขาโยนกระเป๋าลงตรงหน้าภัทรลดา ภัทรลดางงๆ “อะไรอ้ะ”
“เอาทองในกระเป๋าแกทั้งหมด เปลี่ยนมาใส่กระเป๋าใบนี้ แล้วก็ทิ้งกระเป๋าแกกับโทรศัพท์มือถือไว้ที่นี่”
ภัทรลดาตกใจมาก เพราะทุกอย่างผิดแผนไปหมด “ทำ ทำไมต้องทำอย่างงั้นด้วยเสียเวลาเปล่าๆ ไปเลยไม่ได้เหรอ”
ลูกน้องคำรณเปิดชายเสื้อ ให้เห็นปืนของตนที่เหน็บอยู่ ภัทรลดาเห็นปืนเข้าก็กลัว
“อย่ามาลูกเล่น โทรศัพท์สมัยนี้มันทำอะไรได้ตั้งหลายอย่าง เกิดแกเตี๋ยมกับตำรวจให้ตามสัญญาณมือถือแกมา พวกฉันก็ซวยสิ” ลูกน้องคำรณตะคอก “ทำตามที่บอกเดี๋ยวนี้”
ภัทรลดาก้มลงหยิบกระเป๋า แล้วเปิดกระเป๋าของตน เพื่อหยิบห่อใส่ทองออกมาเปลี่ยนถ่าย ภัทรลดาเอาตัวบังลูกน้องคำรณไว้ แล้วแอบเอามือถือในมือตน ถ่ายรูปรถยนต์เอาไว้ ภัทรลดาขึ้นไปนั่งบนรถ พร้อมกระเป๋าใบใหม่ที่วางเอาไว้ที่ตัก
ลูกน้องคำรณส่งถุงดำให้ “คลุมหน้าซะ”
ภัทรลดาเอาถุงดำมาคลุมหน้า ไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น ลูกน้องคำรณหยิบเอากระเป๋าที่ตักภัทรลดาออก แล้วโยนไปที่เบาะหลัง ภัทรลดาโวยวาย “ทำอะไรน่ะ ฉันยังไม่ได้ตัวประกันคืน แกจะเอาของไปแบบนี้ไม่ได้นะ”
ลูกน้องคำรณเอ่ยอย่างรำคาญ “เรื่องมากจริงวะ” มันเอี้ยวตัวไปทางเบาะหลัง แล้วหยิบกระเป๋ากลับมาวางที่ตักภัทรลดาเหมือนเดิม ก่อนที่จะขับรถออกไป แล้วกระเป๋าติดเครื่องส่งสัญญาณ ก็ถูกวางทิ้งไว้ข้างทาง
ที่ตึกร้างแห่งหนึ่ง อรรณพกำลังกระเสือกกระสนจะลุกขึ้นยืน แต่ไม่สำเร็จ พอจะยืนขึ้นก็ล้มลงไปทุกครั้ง
คำรณยิ้มเยาะ หัวเราะอย่างสะใจ “ท่านอรรณพ นักธุรกิจหมื่นล้านผู้ยิ่งใหญ่ แหม สภาพตอนนี้เหมือนหมาถูกรถทับไม่มีผิดเลยนะครับท่าน”
ขาดคำ อรรณพก็ถ่มน้ำลายใส่หน้าคำรณทันที อรรณพแค้นสุดๆ “ไอ้ชาติชั่ว”
คำรณปาดน้ำลายทิ้ง ก่อนจะตบหน้าอรรณพจนหน้าทิ่ม แล้วตามเตะซ้ำเข้าไปอีก 3-4 ที จนอรรณพทั้งเจ็บทั้งจุก จนขยับตัวไม่ได้ คำรณโกรธจัด “ไอ้แก่ ไอ้ง่อยขาเดี้ยง กูได้ทองจากลูกสะใภ้มึงเมื่อไหร่ มึงโดนจัดหนักแน่”
อรรณพตกใจ “แก นี่แกดึงหนูภัทรเข้ามาเหรอ ไอ้เลว หนูภัทรเค้าไม่เกี่ยวอะไรด้วย แกเอาเค้ามาเดือดร้อนทำไม”
คำรณยิ้มเยาะ “ฉันเองก็ไม่อยากเอามาหรอก แต่ได้รับคำสั่งมาอีกทีว่ะ”
“ใครสั่งแก”
“เดี๋ยวแกก็รู้ ว่าแต่ตอนนั้น แกจะยังหายใจหายใจอยู่รึเปล่า อันนี้ฉันไม่แน่ใจว่ะ” คำรณเตะซ้ำเข้าไปอีกที จนอรรณพจุก ก่อนจะเดินไปอย่างสะใจ