บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ทางผ่านกามเทพ ตอนที่ 26 หน้า 4
อรรณพจุกพูดไม่ออก แต่มองตามคำรณไปด้วยสายตาแข็งกร้าว ถมึงทึง
ยงยุทธหยิบกระเป๋าที่ภัทรลดาวางทิ้งเอาไว้ขึ้นมา โดยมีตำรวจลูกน้องคอยตรวจบริเวณรอบๆอยู่ ยงยุทธเจ็บใจมาก “โธ่โว้ย คลาดกันจนได้”
“เอาไงดีครับหมวด กระเป๋าถูกทิ้งอย่างงี้ แล้วเราจะรู้ได้ไงล่ะครับว่าคุณผู้หญิงไปไหน”
ยงยุทธกำลังคิดหนัก ก็เหลือบเห็นโทรศัพท์มือถือของภัทรลดาอยู่ในกระเป๋า ยงยุทธหยิบมือถือออกมาดู เห็นว่ามือถือยังเปิดอยู่ เลยเอะใจ ลองกดหน้าจอเข้าไปดู เผื่อภัทรลดาทิ้งหลักฐานอะไรเอาไว้บ้าง ยงยุทธเช็กดูซักพัก ก็เจอรูปที่ภัทรแอบถ่ายรถยนต์ของลูกน้องคำรณไว้
ยงยุทธดีใจมาก “มีจริงๆด้วย” เขาหันไปบอกลูกน้อง พร้อมกับยื่นมือถือให้ดูรูป “จ่า แจ้งท้องที่ให้ตามหารถคันนี้ทะเบียนนี้ อย่างมากก็คลาดกับเราไม่ถึงห้านาที ยังไปไหนไม่ไกลหรอก”
“ครับหมวด” ตำรวจลูกน้องรับมือถือมาดู
ยงยุทธเริ่มมีความหวังว่าจะไปช่วยภัทรลดาได้ทัน
ลูกน้องคำรณ ขับรถพาภัทรลดามาที่ตึกร้างที่เป็นที่คุมขังอรรณพ “ถึงแล้ว” ภัทรลดาดึงผ้าดำคลุมหน้าออก มองไปรอบๆ “ถึงแล้วก็ลงไปซะทีสิ ไม่อยากช่วยพ่อผัวแล้วเหรอ”
ภัทรลดาลงจากรถไปพร้อมกระเป๋า ก่อนที่ลูกน้องคำรณจะขับรถออกไป ภัทรลดาเดินถือกระเป๋าเข้าไปในตึกร้าง
พอเข้าไปได้ซักพัก ก็เห็นคำรณยืนรออยู่ โดยมีลูกน้อง 2 คนหิ้วปีกอรรณพออกมาจากข้างในด้วย ก่อนจะโยนอรรณพทิ้งลงที่พื้น
ภัทรลดาเป็นห่วง จะเข้าไปหา “คุณพ่อ”
“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ ถ้าไม่เอาทองมา ก็ไม่ต้องเอาไอ้แก่นี่ไป”
อรรณพแค้นมาก “อย่าไปฟังมันหนูภัทร มันไม่คิดจะปล่อยฉันอยู่แล้ว รวมทั้งหนูด้วย ไม่อย่างงั้น มันไม่เจาะจงให้หนูมาไถ่ตัวฉันหรอก”
คำรณรำคาญ “ปากแกน่าจะเดี้ยงแบบขานะ จะได้หยุดเห่าซะที” คำรณหันไปเตะอรรณพซ้ำทันที
ภัทรลดารีบห้าม “อย่านะ”
“งั้นก็เอาทองมา ฉันก็เบื่อไอ้แก่นี่เต็มทนแล้ว” ภัทรลดาหน้าเสีย พยายามมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นวี่แววว่ายงยุทธกับตำรวจจะตามมาช่วยได้ทัน คำรณตะคอก “มองอะไรวะ รีบๆส่งมาซิ”
ภัทรลดาไม่มีทางเลือก เลยโยนกระเป๋าลงบนพื้น ลูกน้องคนหนึ่งเดินไปหยิบกระเป๋ามาให้คำรณ คำรณรับกระเป๋ามา ยิ้มดีใจก่อนจะพยักหน้าให้ลูกน้อง ลูกน้องทั้ง 2 คน ชักปืนออกมาเล็งไปที่ภัทรลดาทันที
ภัทรลดาหน้าขรึมลง “คุณพ่อพูดถูกสินะ”
“เธอเองก็ไม่ได้ดีกว่าฉันซักเท่าไหร่หรอก อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอแจ้งตำรวจ” คำรณยิ้มร้ายๆ “แต่เสียใจด้วยนะ ตำรวจก็คงทำได้แค่เก็บศพเธอกับไอ้แก่นี่เท่านั้นแหละ”