บทละครโทรทัศน์ ทางผ่านกามเทพ ตอนที่ 17 หน้า 4
ไตรภพอึ้งไปนิดนึง ก่อนจะหัวเราะออกมา “เงินเดือนคุณ ก็เป็นเงินที่มาจากบริษัทของผม แล้วคุณยังจะให้ให้ผมหักใช้หนี้ตัวเองอีกเนี่ยนะ” เขายิ้มดูถูก “คำว่า “ยางอาย” สะกดเป็นมั้ย”
ภัทรลดาพยายามระงับอารมณ์เต็มที่ “ถ้าอย่างงั้นฉันขอเวลาหน่อย ฉันจะออกจากที่นี่แล้วไปหางานทำ เอาเงินมาใช้คืนคุณเอง”
“กี่ปี ยี่สิบหรือว่าสามสิบปีกว่าคุณจะใช้หนี้ผมหมด” ไตรภพจ้องหน้าภัทรลดาเขม็ง “พ่อคุณเป็นอดีตพลโท แล้วยังเป็นสว.อีก เงินแค่สี่ล้านกว่า น่าจะมีไม่ใช่เหรอ”
ภัทรลดาโมโห “เรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างฉันกับคุณ ไม่เกี่ยวกับคุณพ่อฉันนะ”
ไตรภพตะคอก “ลูกขี้โกง พ่อแม่รับรู้ก็ถูกแล้วนี่ จะไม่เกี่ยวได้ยังไง”
“คุณพ่อฉันไม่สบาย คุณก็เห็นกับตา ถ้าเกิดคุณบอกคุณพ่อ แล้วคุณพ่อเครียดจนเป็นอะไรขึ้นมา คุณจะรับผิดชอบยังไง”
ไตรภพยักไหล่กวนๆ “แล้วทำไมผมต้องรับผิดชอบด้วย คนที่มันโกงเงินผม แล้วยังปั้นหน้าสตรอเบอร์รี่ใสซื่อใส่ผมต่างหากที่ต้องรับผิดชอบ ถ้าพ่อคุณเป็นอะไรไป” เขาชี้หน้าภัทรลดา “ก็เพราะคุณน่ะแหละ อย่ามาเที่ยวโทษคนอื่น”
“ก็ได้ ยังเหลือเวลาอีกสองวันใช่มั้ย ฉันจะหาเงินที่เหลือมาคืนคุณให้ดู”
ไตรภพหัวเราะเยาะ “อย่าทิฐิดีกว่าน่าภัทรลดา ไปหาพ่อคุณกับผม แล้วขอเงินมาใช้หนี้ดีกว่า พ่อคุณอาจจะไม่เครียดเท่าไหร่หรอก เผลอๆอาจจะดีใจด้วยซ้ำ ที่ผมช่วยให้ท่านรู้จักธาตุแท้ของลูกตัวเองมากขึ้น”
“อย่ามายุ่งกับคุณพ่อฉันนะ ต่อให้ต้องขายตัวมาใช้หนี้ ฉันก็จะทำ แต่อย่ามายุ่งกับคุณพ่อฉัน”
ไตรภพโมโหหึง “ขายตัวงั้นเหรอ สติปัญญาคุณมันมีแค่นี้ใช่มั้ย พอคิดอะไรไม่ออกก็เร่เอาของเก่ามาขาย ต่ำ”
“ถ้ามันทำให้คุณเลิกดูถูกฉัน แล้วก็เลิกวุ่นวายกับคุณพ่อฉันได้ ต่อให้ต่ำกว่านี้ร้อยเท่าพันเท่า ฉันก็ไม่แคร์”
ทั้งคู่จ้องหน้ากันเขม็ง ไม่มีใครยอมใคร
ไตรภพขบกรามแน่นด้วยความเจ็บใจโมโหหึง ถึงจะโกรธที่ภัทรลดาทรยศตนแต่ก็รับไม่ได้ที่ภัทรลดาขู่จะทำแบบนี้ “อยากขายตัวใช้หนี้นักใช่มั้ย ได้ งั้นผมซื้อคุณเอง”
ภัทรลดาตกใจ “คุณว่าไงนะ”
“ได้ยินไม่ผิดหรอก ผมจะซื้อคุณมาเป็นเมียผมเอง 2 ปี แล้วถือว่าเราหมดหนี้กัน แล้วอย่าคิดนะว่าผมจะยกย่อง หรือโง่จดทะเบียนอะไรกับคุณ ในเมื่อคุณอยากเป็นสินค้าให้คนเค้าประเมินราคานัก ผมก็จะใช้สินค้าอย่างคุณให้คุ้มเอง”
ภัทรลดาอึ้งไป ไม่คิดว่าการพลั้งปากประชดเพราะความโมโห จะทำให้ไตรภพยื่นข้อเสนอแบบนี้ขึ้นมา
เวลาพักเที่ยงของพนักงานบริษัท ต่างคนก็ทยอยกันออกไปกินข้าวกลางวัน พราวเดินเข้าบริษัทมา พร้อมกับหยิบมือถือจะโทรออก ขณะนั้นเอง อาทรก็เดินเข้ามาหาพราว “พราว แล้วภัทรล่ะ”
“กำลังจะโทรอยู่นี่ล่ะค่ะ” พราวเอ่ย พอดีเห็นภัทรลดาเดินสวนออกมา “อ้าว มาพอดีเลย” ภัทรลดาเดินใจลอย สีหน้าเคร่งเครียด ผ่านอาทร พราวไป โดยไม่เห็นทั้งคู่แม้แต่น้อย พราวมองตามไปงงๆ “ยัยภัทรๆ”