บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 2 หน้า 5
แป้นนึกได้แล้วก็ขำ อนวัชกับสัทธาหันไปมองด้วยความสนใจ “แป้นนึกออกแล้ว ต้องเป็นคืนนั้นแน่ๆ ปุ้มวิ่งหนีจนรองเท้าซ่นสูงขาดใช่มั้ยคะ ?”
“ใช่.พี่วิ่งตามเค้ามา บอกให้หยุดก็ไม่หยุด วิ่งจนรองเท้าขาด พี่เก็บให้ ขอบคุณสักคำยังไม่มี”
“ปุ้มบอกแป้นว่าเค้าวิ่งหนีพวกนักเลงหัวไม้ที่ชอบรังแกผู้หญิงตัวเล็กๆ .. “ อนวัชสะอึก “ที่แท้ก็เป็นพี่หนึ่งนี่เอง”
คราวนี้สัทธาหัวเราะด้วย มีแต่อนวัชที่หัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่คนเดียว “ร้ายกาจจริงๆ นี่เค้าคงจะจำไม่ได้หล่ะสิว่าผู้ชายคนที่เค้าวิ่งหนีเป็นฉันเอง”
สัทธารีบบอก “ปุ้มเค้าเห็นรูปแกจากหนังสือพิมพ์แล้ว เพราะยัยปุ้มจำได้ถึงวิ่งหนีแก”
“ทำไม ?”
สุดาเฉลย “ก็ตอนเด็กๆ พี่หนึ่งแกล้งปุ้มไว้มากน่ะสิคะ เค้าไม่ลืมนะคะ จำแม่นมาก”
“ยัยเด็กนี่หน้าตาน่าแกล้งนี่ มอมแมม สกปรก แถมยังดื้อรั้นอีกต่างหาก ใครเห็นก็ต้องอยากแกล้งทั้งนั้น” อนวัชพูดถึงหทัยรัตน์ตอนเด็กๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยว
ในตอนนั้น มีเด็กๆ ประมาณ 6-7 คนกำลังเล่นกันอยู่ที่สนามหน้าบ้าน มี “นมพิมพ์” คอยดูอยู่ด้วย
“คุณหนูคะ อีกไม่กี่วันก็จะเป็นวันเกิดของคุณท่านแล้ว ปีนี้คุณหนูจะเล่นละครเรื่องอะไรให้คุณท่านดูดีคะ ?”
“หนึ่งอยากเล่นเป็นเจ้าชายน่ะนมพิมพ์ มีเรื่องไหนที่มีเจ้าชายบ้าง”
สุดาเสนอ “เรื่องซินเดอเรลล่าสิคะ จะได้มีฉากเต้นรำด้วย”
สัทธาเห็นด้วย “ก็ดีนะหนึ่ง แกเล่นเป็นพระเอก เราจะได้เล่นเป็นพ่อพระเอก”
“แป้นขอเป็นนางฟ้านะคะ เป็นคนมาช่วยซินเดอเรลล่า”
“อ้าว แล้วใครจะเป็นซินเดอเรลล่าหล่ะ”
“ก็ปุ้มไงคะ..ให้ปุ้มเป็นซินเดอเรลล่า”
อนวัชหันมาทางหทัยรัตน์ด้วยแววตาไม่เห็นด้วย หทัยรัตน์ตกใจกำลังจะปฏิเสธแต่อนวัชพูดขึ้นก่อน “ไม่เอา..พี่ไม่เอายัยกระปุกตั้งฉ่ายนี่มาเป็นซินเดอเรลล่าหรอก ดูสิ อ้วนก็อ้วน ขาก็สั้น ยังกะกระปุกตั้งฉ่าย”
หทัยรัตน์สะอึกไป..เด็กๆ คนอื่นที่ยืนอยู่ขำคิกคัก แล้วต่างก็พากันมาล้อหทัยรัตน์อย่างขำๆ“กระปุกตั้งฉ่ายๆ ๆ ๆ”
“ไม่เอาค่ะ ไม่ล้อนะคะ..”
นมพิมพ์พยายามห้ามแต่ไม่มีใครฟัง สุดากับสัทธามองหทัยรัตน์ด้วยความสงสาร หทัยรัตน์โกรธและเสียหน้า อนวัชยิ้มอย่างได้ใจ เดินเข้ามาใกล้หทัยรัตน์ “ถ้าแป้นจะเอายัยกระปุกตั้งฉ่ายนี่มาเป็นซินเดอเรลล่า พี่ว่าไปยืมหมูที่เจ๊กโกเลี้ยงไว้มาเป็นยังเหมาะกว่า..”
อนวัชพูดจบเด็กคนอื่นๆ ก็ขำกันคิกคัก บางคนทำเสียงหมูล้อ “อู๊ดๆๆๆๆ” อนวัชยิ้มอย่างผู้ชนะ หทัยรัตน์โกรธมาก มองหน้าอนวัชที่ยิ้มเยาะอยู่ตรงหน้า ทันใดนั้นหทัยรัตน์ก็คว้าข้อมือมากัดอย่างแรง หมั่บ!
อนวัชร้องเสียงหลง “โอ๊ยยย!!!!! ปล่อยนะ…บอกให้ปล่อย”
นมพิมพ์ตกใจ “คุณหนูคะ....คุณหนู......”