บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 8 หน้า 2
สุดาจุดหลังชื่อ เป็นอันจบ .. เฮ่อออออ สบายใจ ... สุดาไม่รู้เลยว่าการเขียนจดหมายหาคุณชายประสาทพรเป็นการบำบัดของเธอ และการได้ระบายความรู้สึกออกมา ทำให้เธอกับคุณชายประสาทพรใกล้ชิดกันมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว
ที่บ้านพนัสพงษ์ พรรณีถามด้วยความตกใจ พินิจยืนอยู่ข้างๆ ตกใจไม่แพ้กัน เมื่อได้ยินเรื่องที่คนใช้มารายงาน
“พี่ปุ๊อยู่ที่หน้าบ้านเหรอ”
“ค่ะ หนูให้ยืนรออยู่ที่นอกรั้ว เพราะจำได้ว่าคุณพรรณีเคยสั่งไว้ ถ้าคนที่ชื่อสัทธามาหา ให้มารายงานก่อนเชิญให้เข้าบ้านค่ะ หนูเลยให้คุณเค้ายืนรอ แล้วรีบมารายงานค่ะ”
“พี่นิจทำยังไงดีคะ? ถ้าคุณแม่ทราบต้องเป็นเรื่องแน่ๆ”
“คุณแม่อยู่ที่ไหน ?”
ทันใดนั้นเสียงนวลก็ดังขึ้นมาทันที “แม่อยู่นี่ !! มีอะไร ?” พรรณีกับพินิจหันมาตามเสียง เห็นนวลเดินเข้ามา พรรณีกับพินิจหน้าเสีย นวลสงสัย “แม่ถามว่ามีอะไร ? ก็ตอบมาสิ จะมองหน้าแม่ทำไมหะ ??”
พินิจ พรรณี เลิ่กลั่กๆ พินิจคิดได้ก่อน “ไม่มีอะไรครับ ผมก็แค่ถามหาเฉยๆ ณีพี่หิวแล้ว...ณีไปดูเด็กจัดโต๊ะอาหารให้พี่หน่อย พี่จะออกไปเดินเล่นยืดเส้นยืดสายที่หน้าบ้านสักครู่”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวณีรีบจัดโต๊ะเลยค่ะ เชิญคุณแม่ที่ห้องกินข้าวเลยค่ะ”
พินิจกับพรรณีมองตารู้กัน กำลังจะแยกย้ายกันไป..แต่นวลโพล่งออกมา
“ยัง แม่ยังไม่หิว แม่ออกไปเดินเล่นที่หน้าบ้านกับพ่อนิจด้วยดีกว่า...อยากยืดเส้นยืดสายอยู่เหมือนกัน”
พินิจกับพรรณีหันขวับมา พร้อมกับโพล่งออกมา “ไปไม่ได้นะคะ / นะครับ !!!”
นวลชะงัก มองหน้าสองคน เริ่มทะแม่ง “เดี๋ยว !! ทำไมแม่ไปด้วยไม่ได้..หรือว่าที่หน้าบ้านมีอะไร?” สองคนเงียบ “ห๊ะ ?? ฉันถามว่าที่หน้าบ้านมีอะไร ??” นวลตวาดเสียงแข็ง พรรณีกับพินิจหน้าซีด
หน้าบ้านพนัสพงษ์สัทธายืนอยู่..สัทธามองเข้าไปในบ้าน ทำไมเงียบๆ คนใช้ไม่ออกมาสักที
“ทำไมนานจัง?“ สัทธามองไปมองมา พลันมาเห็นว่ากุญแจรั้วไม่ได้ล็อค “กุญแจไม่ได้ล็อค”
สัทธาคิด....จะเปิดเข้าไปเลยมั้ยนะ ?
พินิจ พรรณี อึกๆ อักๆ จะตอบยังไงดี ? นวลคาดคั้น “จะบอกหรือไม่บอก ไม่บอก! แม่ออกไปดูเอง”
นวลจะเดินออกไป พรรณีรีบพุ่งมาจับตัวไว้ “ไม่ได้นะคะคุณแม่ คุณแม่อย่าออกไปเลยนะคะ อย่าไปนะคะคุณแม่ !!!” พรรณีรีบล็อคตัวนวลไว้
ระหว่างนั้นพินิจหันมากระซิบเบาๆ บอกคนใช้ ไม่ให้นวลได้ยิน “ไปบอกสัทธาว่า..พรรณีกับฉันไม่อยู่บ้าน ตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลย ให้มาวันหลัง”
“ค่ะๆ” คนรับใช้รีบวิ่งไป