บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 8 หน้า 3
พรรณียังล็อคตัวนวล นวลโวยวายฉะกระชากลากถูกันไปมา “นี่ปล่อยฉันนะ ฉันบอกให้ปล่อย “
“ไม่ค่ะ คุณแม่อย่าออกไปเลยนะคะ ไม่มีอะไรจริงๆค่ะ “
“ไม่มีแล้วแกจะมาจับตัวฉันไว้ทำไม นี่ ฉันไม่ได้โง่นะ!!” นวลสะบัดตัวหลุดออกมาจนได้ “ไอ้สัทธามันมาหาแกใช่มั้ย? มันรออยู่ที่หน้าบ้านใช่มั๊ย แกถึงไม่อยากให้ฉันออกไปเจอมัน บอกมาเดี๋ยวนี้นะ!!!”
พรรณีหน้าเสีย ใจเต้นแรง ทั้งตกใจ เสียใจ ทำอะไรไม่ถูก .. นวลยิ่งเดือดเพราะรู้ทันทีว่าทายได้อย่างถูกต้อง
สัทธาแปลกใจ “ไม่อยู่ แล้วทำไมเมื่อกี๊ไม่บอก”
“คือ หนูไม่รู้น่ะค่ะ หนูลืม หนูเพิ่งนึกออกค่ะ ไม่มีใครอยู่บ้านเลยค่ะ คุณ...มาวันหลังเถอะนะคะ สวัสดีค่ะ” คนรับใช้รีบเดินไปอย่างลนลาน สัทธามองตามด้วยความแปลกใจ ...
นวลใช้นิ้ว ผลักหัวพรรณีด้วยความโกรธ “แกนัดให้มันมาหาใช่มั๊ยห๊ะ?“ พรรณีเซด้วยแรงผลัก
พินิจเข้ามาจับนวล “คุณแม่ครับ..ค่อยๆพูดกันดีกว่าครับ”
นวลสะบัดตัวหลุด “ค่อยๆพูด? แม่ค่อยๆพูด น้องแกเคยฟังมั๊ย ฉันบอกแล้วใช่มั๊ยว่าไม่ให้ไปยุ่งกับมัน ทำไมไม่ฟังห๊ะ ทำไม ทำไม???” นวลพุ่งเข้าไปตีที่แขนพรรณีดังเพี้ยะ “ทำไมไม่ฟังฉันห๊ะ?”
พรรณีร้องไห้ “แม่..ณีเจ็บนะคะ...แม่ ณีขอโทษ”
“คุณแม่ครับ... “ พินิจพยายามจะจับตัวนวล “คุณแม่อย่าทำน้องเลยครับ”
นวลตีไม่หยุด ทั้งตี ทั้งหยิก “ไม่ต้องมาขอโทษ แกไม่เคยรู้สึกผิด จะมาขอโทษทำไม ห๊ะ? ดูสิ งามหน้าเหลือเกิน นัดให้มันมาหาถึงที่บ้าน รู้ถึงไหนอายถึงนั่น”
“เปล่านะคะ ณีไม่ได้นัดพี่ปุ๊มานะคะ “
“ไม่ต้องมาโกหก ฉันไม่เชื่อ แกไม่ได้นัด แล้วเมื่อกี๊มาขอโทษฉันทำไม คิดว่าฉันจะไม่รู้ทันแกหรือไงห๊ะ” นวลด่าไปตีไป
“จริงๆครับ ณีไม่รู้เรื่อง ปุ๊อาจจะมาหาผมก็ได้ แม่อย่าตีน้องเลยนะครับ ถ้าแม่อยากตี ตีผมเถอะครับ อย่าตีน้องนะครับแม่” พินิจเอาตัวเข้ามากันไว้ นวลฟาดที่ใบหน้าพินิจอย่างแรงเพี้ยะ !!! พินิจหน้าหัน
พรรณีตกใจ“พี่นิจ !!!” พรรณีกอดพินิจด้วยความสงสาร
นวลชะงักมือ...ผงะนิดๆ ที่เผลอตีลูกรัก .. นวลละมือ แต่ยังไม่หายโกรธ นวลชี้หน้าลูกสาว “ฉันขอยื่นคำขาดอีกครั้ง...เลิกยุ่งกับคนบ้านนั้น ถ้าแกไม่เชื่อ .. ฉันจะส่งแกไปเป็นเมียคุณหลวง คุณพระ เพื่อนพ่อแกให้สิ้นเรื่องสิ้นราวกันไปเลย”
พรรณีหน้าเสีย “ไม่นะคะ ณีไม่อยากแต่งงานกันคนที่ณีไม่รัก”
“ฉันไม่สนใจ !! แกจะรักหรือไม่รักก็เรื่องของแก ถ้าแกไม่เลิกยุ่งกับไอ้สัทธา ฉันจับแกแต่งงานแน่” นวลกระแทกส้นเดินออกไปด้วยความโมโห
พรรณีร้องได้ พินิจมองแล้วก็โอบไหล่ปลอบใจ พินิจทั้งสงสารทั้งเครียดตามน้องไปด้วย