บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 23 หน้า 15
ชุลีฝืนยิ้มเสแสร้งรับ แต่พอส่องหันไปอีกทางก็เบ้หน้าเหยียดด้วยความหมั่นไส้ “ชิ ปาดหน้าเค้กเห็นๆ”
หทัยรัตน์ถือแก้วนมเดินมาที่ห้องนอนอนวัช หทัยรัตน์เคาะประตู
“เชิญ..”
หทัยรัตน์เปิดประตูเข้าไป เห็นอนวัชนั่งหันหลังอยู่บนเก้าอี้รถเข็นมองออกไปนอกหน้าต่าง หทัยรัตน์เดินเข้ามาหา
“ดิฉันกำลังจะเอานมไปให้อยู่พอดี..เพิ่งอุ่นมาร้อนๆเลย ดื่มก่อนนอนจะได้หลับสบาย..”
อนวัชหันมาตีหน้าเศร้า “ขอบใจมาก..เอาไว้ก่อนเถอะ ตอนนี้ฉันยังไม่อยากนอน”
หทัยรัตน์วางแก้วไว้ที่โต๊ะข้างๆ “ทำไมล่ะคะ..มีอะไรหรือเปล่า”
“ฉันมีเรื่องต้องคิดมากมาย” อนวัชหันมาทางหทัยรัตน์ “โดยเฉพาะเรื่องของเธอ”
“คุณจะคิดเรื่องของดิฉันทำไมคะ”
“ก็เพราะฉันไม่อยากทำตัวเป็นภาระให้เธอมากไปกว่านี้น่ะสิ เธอเป็นผู้หญิงที่ดี เธอควรจะมีชีวิตที่ดี และได้แต่งงานกับคนที่ดี ไม่ใช่มาพยาบาลผู้ชายพิการอย่างฉัน “
หทัยรัตน์มองอนวัชด้วยความสงสาร เดินเข้ามาหาและนั่งลงข้างๆ“คุณอย่าคิดมากเลยค่ะ..”
“เธอจะไม่ให้ฉันคิดมากได้ยังไงในเมื่อสิ่งที่ฉันคิดมันเป็นความจริง ส่องแสงพูดถูกแล้ว..ฉันไม่ควรจะเอาตัวเองไปถ่วงคนอื่นไว้..คนไร้ค่าอย่างฉันน่าจะตายๆไปซะ ไม่น่าจะมีชีวิตอยู่จนถึงวันนี้” อนวัชทำหน้ารันทดชีวิตสุดๆ น้ำตาคลอเบ้า เสียงสะอื้น ตีบทแตกกระจุย....
หทัยรัตน์ตกใจ ค่อยๆจับมืออนวัชเบาๆ “คุณอย่าพูดแบบนี้สิคะ..ถ้าคุณตายไป จะมีคนหลายคนต้องเสียใจนะคะ”
“ฉันไม่สนหรอก ไม่ช้าก็เร็วคนเราก็ต้องตายอยู่ดี แต่ถ้าฉันตายตอนนี้เธอก็จะไม่ต้องลำบากเอาชีวิตมาจมปลักอยู่กับฉัน หทัยรัตน์..ฉันขอบใจเธอมากที่เป็นห่วงฉัน ฉันจะจำไว้ ถ้าฉันตอบแทนเธอไม่ได้ในชาตินี้ฉันจะตามไปตอบแทนเธอในชาติหน้า” อนวัชมองหทัยรัตน์ด้วยแววตาอันปวดร้าว
หทัยรัตน์เห็นแววตาอนวัชแล้วชะงักไป..ประกอบกับคำพูดที่เหมือนการร่ำลายิ่งทำให้หทัยรัตน์ใจเสีย
หทัยรัตน์กับสุดานอนอยู่ในห้องเดียวกัน หทัยรัตน์นอนพลิกตัวไปมาบนเตียง นอนไม่หลับ เป็นห่วงอนวัช หทัยรัตน์ตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงและเดินออกไปจากห้อง สุดาหรี่ๆตา แล้วก็ค่อยๆลุกเดินย่องๆ ตามออกไป
หทัยรัตน์ค่อยๆเปิดประตูห้องนอนอนวัชเข้าไปอย่างแผ่วเบา หทัยรัตน์เห็นอนวัชนอนหลับอยู่บนเตียง หทัยรัตน์เดินเข้าไปดูด้วยความเป็นห่วง ด้านหลังเห็นสุดาแอบย่องมาส่องดู อนวัชนอนนิ่ง
หทัยรัตน์คิดและเอามือมาอังเบาๆที่จมูก ยังหายใจอยู่..หทัยรัตน์โล่งอก กำลังจะเดินออกไปนึกขึ้นได้มองไปรอบๆ หทัยรัตน์เห็นจานใส่ผลไม้มีมีดวางอยู่ด้วยรีบเดินไปหยิบมาเก็บไว้ อนวัชหรี่ตามอง...ทำอะไรของเค้า
สุดาเห็นแล้วก็ยิ้มขำๆ หทัยรัตน์มองไปรอบๆ เป็นที่เปิดซองจดหมาย มาจับดู “คมเหมือนกันนะ เก็บไว้ห่างๆดีกว่า อันตราย” หทัยรัตน์เก็บที่เปิดซองจดหมาย หทัยรัตน์แอบมองว่าอนวัชยังหลับอยู่ก็มองไปรอบๆ เห็นเชือกผูกม่านยาวมากก็รีบไปดึงออก สุดาแทบจะหลุดหัวเราะออกมา แต่รู้ตัวเอามือปิดปากตัวเองทัน สุดารีบย่องกลับไปที่ห้องนอนด้วยความพอใจ