บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง สิงห์ ตอนที่ 4 หน้า 3
“นอกจากเสี่ยเคี้ยงแล้ว นายน้อยสงสัยใครอีกหรือครับ”
อาจูมองทรงกลดกับอันที่ถกกันโดยไม่สนใจเธอเลย อาจูแทรก “เดี๋ยวนะคะ นี่ไม่ใช่อุบัติเหตุเหรอคะ” ทรงกลดกับอันมามองอาจูอย่างเพิ่งนึกได้ว่ามีอีกคนอยู่ด้วย “มีใครคิดจะทำร้ายคุณทีงั้นเหรอคะ”
อันแนะทรงกลด “ให้คุณจูกลับบ้านไปก่อนดีกว่านะครับ”
“กลับไปในสภาพแบบนี้คงไม่ได้”
อาจูก้มลงตรวจดูสภาพตัวเองเพิ่งเห็นว่าชายกระโปรงขาดเป็นริ้วๆอย่างยากที่จะซ่อมได้ อาจูเสียดายสุดๆ ”โธ่..”
ทรงกลดมองชุดที่อาจูใส่แล้วจำได้ว่า เป็นชุดเดียวกับที่ใส่ในวันที่ไปของานที่ฉั่วเทียนเหลา “เป็นความผิดของฉันเอง” ทรงกลดหันไปสั่งอัน “อาอัน..”
อันรีบขัด “เรื่องนี้ผมไม่ถนัด”
ทรงกลดสั่งแบบนิ่มๆ “อาอัน..”
“โธ่..นายน้อย” อันส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย แต่ทรงกลดพยักหน้าอย่างหนักแน่นและเหนือกว่า
ทรงกลดมองจนอันต้องพยักหน้ารับ รู้ว่าต้องทำตามที่นายสั่ง อาจูมองทรงกลดที มองอันทีอย่างไม่เข้าใจว่าพูดเรื่องอะไรกัน
อันยืนรออยู่อย่างอึดอัดใจและไม่คุ้นเคยที่ต้องมาอยู่ในร้านตัดเสื้อของผู้หญิง
เสียงหยกมณีดังมาจากห้องลองเสื้อ “ไหนหมุนตัวให้ดูอีกทีซิ เอาชุดนี้แหละ”
อันโล่งใจที่การรอคอยได้สิ้นสุดลง แม้จะรอแค่ครึ่งชั่วโมงแต่การรอผู้หญิงซื้อของเหมือนรอเป็นวันๆ หยกมณีพาอาจูในชุดใหม่เดินออกมาจากห้องลองเสื้อ
“ขอบใจนะ หยก ที่เป็นธุระให้”
“หยกมาช่วยก็เพราะนายน้อย ไม่ใช่เพราะเฮีย”
อาจูมองหยกมณีที่ทำเชิดใส่อัน เริ่มเดาออกว่าสองคนนี้ต้องมีอะไรกันมากกว่าคนรู้จัก “ฉันก็ต้องขอบคุณคุณหยกด้วยนะคะ”
“เรียกแจ้หยกเถอะ เธอเป็นผู้หญิงของนายน้อย ก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลแล้ว”
อาจูขัด “ฉันไม่ใช่นะคะ ไม่ใช่!”
หยกมณีพูดต่อเป็นน้ำไหลไฟดับเพื่อแขวะอันโดยเฉพาะ “ฉันนึกแล้วว่าเราจะได้เจอกันอีก เรียกได้ว่าเราสองคนมีวาสนาต่อกัน คนที่หมดวาสนากันไปแล้ว ก็ไม่อยากพบอยากเจอกันอีก แต่ถ้าจำเป็นต้องเจอ ฉันถือว่าเป็นคราวเคราะห์ก็แล้วกัน”
อันยืนฟังนิ่งไม่ตอบโต้ใดๆ
เจ้าของร้านถือถุงเสื้อสองถุงใหญ่ออกมา “คุณหยกคะ จะให้เด็กเอาไปส่งที่ไหนคะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวคุณอันจะไปส่งให้เอง คุณอันรู้จักนี่ว่าบ้านคุณจูอยู่ไหน”
อันอ้าปากจะค้านแล้วต้องหุบปากลง ยอมรับเอาถุงเสื้อผ้าสองถุงมาถือไว้