บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง สิงห์ ตอนที่ 4 หน้า 5
บริกร 3 คนช่วยกันวางจานอาหารเหลาลงจนเต็มโต๊ะ อาจูตาโตมองจานอาหารแต่ละจานที่ดูน่ากินอย่างตื่นตาตื่นใจ อาจูเงยหน้ามองทรงกลดที่จิบชาจีนร้อน มองอาจูอย่างขำๆ
อาจูขยับนั่งตัวตรงทันที “เดี๋ยวจะมีใครมาอีกเหรอคะ”
“ไม่มี มีแค่เธอกับฉัน”
“แล้วเราจะกินหมดเหรอคะ คุณนี่ฟุ่มเฟือยจริงๆ ถึงคุณจะมีเงินล้นฟ้า แต่ใช้เงินแบบนี้ อีกไม่นานเงินก็หมด คุณรู้มั้ยว่ามีคนตั้งเท่าไหร่ที่ไม่มีข้าวกิน ต้องต้มมันต้มเผือกกินประทังชีวิต แต่คุณกลับสั่งอาหารมากินทิ้งกินขว้าง” ทรงกลดเอาตะเกียบคีบเห็ดเป๋าฮื้อใส่ปากอาจูในจังหวะที่อ้าปากพูด “อย่าบ่นมาก กินไม่หมด ก็เอากลับบ้านได้”
อาจูจะเถียงแต่เถียงไม่ออก ต้องรีบเคี้ยวรีบกลืนเห็ดเป๋าฮื้อลงไป แต่รสชาติอร่อยจนลืมพูดต่อ
“อร่อยใช่มั้ยล่ะ เอ้า กินเยอะๆ ผอมจนเหลือแต่กระดูกแล้ว” ทรงกลดคีบอาหารบนโต๊ะใส่จานให้อาจูจนแทบล้นจาน
“คุณให้ฉันมาที่นี่ทำไมคะ” ทรงกลดกินอาหารอย่างอร่อย ไม่สนใจที่จะตอบ “ถ้าวันนี้คุณไม่มีงานอะไรให้ฉันทำแล้ว งั้นฉันกลับล่ะ” อาจูกำลังขยับลุกขึ้นแต่แล้วต้องชะงักเมื่อทรงกลดรั้งไว้
“นี่ไงงานของเธอ อยู่เป็นเพื่อนกินข้าวกับฉัน”
“คุณทีคะ”
“แล้วนี่ก็ยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน” อาจูจำต้องนั่งลงไปใหม่ แต่ทำนิ่งต่อต้านโดยไม่แตะต้องอาหาร
ทรงกลดยังคงกินอาหารไปเรื่อยๆ ทำเป็นไม่สนใจปฏิกิริยาของอาจู “ไม่อยากกลับบ้านงั้นเหรอ”
อาจูมองอาหารแต่ละจานที่อยากชิมอยู่แล้ว เหลือบมองทรงกลดที่ไม่สนใจมองมาที่เธอเลย อาจูค่อยๆหยิบตะเกียบขึ้นคีบอาหารเข้าปาก ทีละนิดทีละหน่อยแล้วกินต่อไปอย่างเพลิดเพลิน
“กินเก่งเหมือนกันนะ เรา”
อาจูเงยหน้าขึ้นมองทรงกลด มือที่กำลังคีบไก่แช่เหล้าเข้าปากค้างๆคาๆอยู่ ทรงกลดมองอาจูอย่างขำปนเอ็นดู ที่เห็นอาจูรีบกลืนไก่เข้าปากไปอย่างเร็วจนต้องสำลัก อาจูรีบหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมาดื่ม พลางตบอกตัวเองพลั่กๆ เพื่อแก้อาการอาหารติดคอ ทรงกลดขำหนักกว่าเดิม อาจูดื่มน้ำชาต่อ เมินหน้าจากทรงกลดอย่างเสียฟอร์ม
อาจูเพิ่งเห็นว่า ลูกค้าที่นั่งโต๊ะรอบๆ หันมามองเธอเป็นระยะๆ “มองอะไรกัน”
“คนคงสงสัยกันว่า เธอเป็นใคร” อาจูหันมามองทรงกลดแทนคำถาม ทรงกลดยิ้ม “ฉันไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนมาที่นี่ เธอเป็นคนแรก...” อาจูก้มลงกินอาหารต่อทันที ทำเป็นไม่ได้ยิน
อาจูแอบเหลือบมอง ทรงกลดยังคงยิ้มกริ่มมองมา
อันกับหยกมณีเดินเข้ามาจนถึงหน้าบ้านอาจู
หยกมณีดึงถุงเสื้อถุงใหญ่สองถุงจากอันมาถือไว้เอง “บ้านหลังนี้ใช่มั้ย”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวเฮียเข้าไปเอง”