บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง สิงห์ ตอนที่ 1 หน้า 4
ซินแสง้วงยิ้ม “ขอทางเข้าไปหน่อยเถอะ เสี่ยเล้งคงไม่ว่าอะไรหรอก”
เสี่ยเล้งหันไปเห็นซินแสง้วงกำลังเจรจากับลูกสมุน ก็รีบเข้ามาคลี่คลายสถานการณ์ทันที เสี่ยเล้งบอกกับชาวบ้าน “เชิญเข้ามาเลย เชิญๆ” เสี่ยเล้งด่าสมุน “ไอ้พวกนี้! ทำอะไรไม่รู้จักคิด!” เสี่ยเล้งนอบน้อมกับซินแสง้วง “อั๊วขอโทษแทนเด็กๆมันด้วยนะ ซินแส”
“ไม่เป็นไรๆ ลูกน้องเสี่ยคงไม่รู้ว่า ศาลเจ้านี้เป็นของทุกคน เราอยู่กันมาอย่างสงบสุข เพราะเราต่างรู้จักแบ่งปันกัน..เชิญๆ เชิญเสี่ยตามสบาย” ซินแสง้วงยืนมองเสี่ยเล้งอย่างนิ่งๆ ยังมีสายตาเมตตาอยู่
“ดูเหมือนซินแสมีอะไรจะพูดกับอั๊วมากกว่านี้”
“ก็ไม่มีอะไร..เสี่ยอย่าลืมไหว้เจ้าแม่กวนอิมล่ะ ท่านเป็นเทพเจ้าแห่งความเมตตา คุ้มครองผู้กระทำความดีเสมอ..อย่าลืมไหว้ซะล่ะ” ซินแสง้วงเตือนสติเสี่ยเล้งอย่างอ้อมๆ แล้วเดินออกไป
“ขอบคุณครับ ซินแส” เสี่ยเล้งก้มหัวให้ซินแสง้วงท่าทางเลื่อมใส แล้วหันมาปักธูปสามดอกสุดท้ายลงที่กระถางธูป เสี่ยเล้งพนมมือไหว้เทพเจ้าและหลับตา ดูไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่
ทรงกลดซิ่งมอเตอร์ไซด์เข้ามาจอดที่ศาลเจ้า ภรพเดินเข้ามายืนมองทรงกลดที่เพิ่งจอดมอเตอร์ไซด์เสร็จภรพมองมอเตอร์ไซด์ “เจ็กตงว่ายังไงเนี่ย”
ทรงกลดทำท่าชิลๆ “ไม่ว่ายังไง ก็ด่าน่ะสิ”
คณินเดินเข้ามาสมทบ เห็นมอเตอร์ไซด์ของทรงกลดแล้วต้องผิวปากวี๊ดวิ้ว “คันใหม่เหรอ ว่างๆขอยืมไปขี่หน่อย”
“รถฉัน ไม่มีไว้ให้แกเอาไปหลอกล่อผู้หญิง”
“เฮ้ย! คนอย่างฉันไม่เคยต้องใช้วิธีหลอกล่อ” คณิณยิ้มกริ่ม “แค่อยู่เฉยๆ ก็มีผู้หญิงเดินมาให้เลือกไม่หวาดไม่ไหวแล้ว”
ทรงกลดเตือน “เรื่องผู้หญิง เพลาๆลงบ้างก็ดี”
“ปล่อยมันไปเถอะ มันเลือกแล้ว ที่จะตายคาอกผู้หญิงดีกว่าตายคาเครื่องสีข้าว” ภรพเปรย
“คนเรามีสิทธิ์เลือกทางเดินชีวิตของตัวเองไม่ใช่เหรอวะ”
“บางคนก็ไม่มีทางเลือก!” ทรงกลดนิ่งคิดถึงเจ้าสัวตงที่ไม่ยอมให้ทรงกลดเกี่ยวข้องกับแก๊งเขี้ยวสิงห์
คณินทำบุ้ยใบ้ “มาแล้ว!”
ทรงกลดกับภรพหันไปมองตามสายตาของคณิน ธามเดินเข้ามาแต่ยังอยู่ห่างออกไป ทรงกลดมองไปที่ธาม อย่างต้อนรับและมีไมตรีให้ ทุกคนรับรู้ว่าธามจะได้เป็นหัวหน้าแก๊งกระทิงคนใหม่ แต่ยังไม่รู้ว่าธามกับชลธีเป็นคนเดียวกัน
กลุ่มชาวบ้านมายืนเบียดเสียดกันรอรับของทิ้งกระจาด เจ้าสัวตง เซียะป๊าของภรพและสุงป๊าของหงส์ยืนมองไปที่คนของศาลเจ้าที่เตรียมข้าวของมือเป็นระวิง กลุ่มชาวบ้านหลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสาย
สุงหันไปมองเจ้าสัวตงกับเซียะแล้วอดคิดถึงรุ่นน้องร่วมสาบานอีกสองคนไม่ได้ “เสียดายที่ปีนี้อาเส็งลงมาไม่ได้”