บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 12 หน้า 4
“ไม่ได้งอน”
“ผู้ชายชอบแกล้งเรา แปลว่าอะไรรู้มั้ย ?”
“ไม่รู้”
“ถามอะไรก็ไม่รู้สักอย่าง ไม่ล่ายอย่างจายเลยเอางี้...ลงไปนั่งข้างล่างดี ๆ ไป๊ นั่งตรงนี้มันเสียว...เดี๋ยวตก”
น้ำรินส่ายหน้าไม่ยอมลง งอนเป็นเด็ก ๆ
“น่านะ”
“ไม่”
ปริกขอร้อง “พลีสสสส”
“โน !”
“โอเค ไม่ลงก็ไม่ลง .. แล้วทำไมฉันต้องมานั่งเป็นเพื่อนหล่อนด้วยเนี่ย”
ปริกกับน้ำรินนั่งโต้ลมพั่บ ๆ อยู่บนหลังคาตู้คอนเทนเนอร์ ในขณะที่รถกำลังเดินทางกลับ
“กรรมของอีปริก” ปริกถอนใจมองน้ำรินอย่างอ่อนใจ
ภพธรเปิดประตูเข้ามาในห้องด้วยความโมโห นับดาวเดินตามเข้ามา รีบปิดประตูห้อง กลัวใครผ่านมาได้ยิน
“พวกมันตั้งใจไม่ให้เรารู้ว่าคุณอาธาราอยู่ที่ไหน!” ภพธรวิตก “หรืออาธาราจะรู้ตัวแล้วว่าเราสองคน...?”
นับดาวครุ่นคิดตามภพธร “เป็นไปไม่ได้ ผอ.สงครามอยู่เบื้องหลังการหายตัวไปของคุณอาธารา คนพวกนี้กำลังเล่นสงครามประสาท”
“เราต้องระวังตัวกันให้มากขึ้นกว่านี้” ภพธรฉายแววตาเคียดแค้น เจ็บใจชัดเจน
สงครามพึงพอใจเมื่อได้รับรายงานจากดารณีทางโทรศัพท์ “ทำงานดีมากผู้กองดารณี ... ฝากดูแลคุณธาราด้วยเสร็จธุระแล้วผมจะรีบไป”
สงครามกดวางสาย ก่อนหันไปมองดอกแก้วช่อหนึ่งวางบนโต๊ะทำงาน คิดถึงเหตุการณ์เมื่อวาน
“ฟังให้ชัดๆนะคะ..เราจะไม่มีวันกลับมาเริ่มกันใหม่ ถ้าคุณหวังอะไรจากฉัน... ฉันไม่มีให้”
“เมื่อก่อน ... ผมพอเข้าใจว่าคุณต้องการแต่สิ่งที่ดีที่สุด คุณเหยียบย่ำความรักของผมจนกลายเป็นสิ่งไม่มีค่า แต่ตอนนี้...ถ้าคุณคิดว่าผมต้องการอะไรจากคุณคุณก็ดูถูกความรักของผมเกินไปแล้ว”
สงครามหยิบช่อดอกแก้วขึ้นมามอง เศร้า คิดถึงธารา
ธารามองเหม่อออกไปยังถนน ราวกับเฝ้ารอใครบางคน
น้ำรินมองตามสายตาธารา ยิ้มอย่างรู้ทัน “รอผู้การสงครามอยู่ล่ะสิ”