บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 24 (ตอนจบ) หน้า 16

เหยี่ยวหน้าขรึม แต่น้ำรินยิ้มหวาน

ช่างภาพชะโงกออกมาจากกล้อง “ตอนถ่ายเดี่ยวยิ้มแฉ่ง แต่ถ่ายกับแฟนหน้าบึ้งเลยนะครับ ยิ้มหน่อยสิคร้าบ”

เหยี่ยวเหลือบมองน้ำริน  น้ำรินยิ้มให้เหยี่ยว พยักหน้าคะยั้นคะยอ เหยี่ยวถอนหายใจหนักๆ แล้วฉีกยิ้มอย่างจำใจ น้ำรินเห็นท่าทางของเหยี่ยว รอยยิ้มก็หดหายไปกลายเป็นความเศร้าสร้อย

“มองกล้องนะครับ....ยิ้มคร้าบ”

น้ำรินฝืนยิ้มหวานแต่แววตาเต็มไปด้วยความเศร้า

ภาพคู่เหยี่ยวกับน้ำริน สีหน้าของทั้งคู่เป็นรอยยิ้มแบบฝืนๆ  แววตาของเหยี่ยวไร้ความรู้สึก  แต่น้ำรินเต็มไปด้วยความเศร้า

น้ำรินวางภาพอีกภาพลงข้างๆรูปคู่  เป็นรูปเหยี่ยวยิ้มกว้างคนเดียว เพราะถ่ายน้ำรินไม่ติด

เหยี่ยวมองสองรูปงงๆ “ผมเคยถ่ายรูปที่นี่จริงๆด้วย”

“ตอนนั้นฉันบอกให้คุณเก็บรูปไว้เปรียบเทียบว่ารูปไหนคุณจะยิ้มหล่อกว่ากัน”

เหยี่ยวจิ้มที่รูปเดี่ยว “ผมว่ารูปนี้หล่อกว่านะ.. ถ้าคุณบอกว่ารูปบันทึกความรู้สึกได้  ตอนนั้นผมต้องมีความรักอยู่แน่ๆเลย  ดูสิ..หน้าอินเลิฟชัดๆ” เหยี่ยวยิ้มขำๆตัวเอง “คุณจำได้มั้ยว่าผมรักใคร”

คำถามของเหยี่ยวทำให้น้ำรินรู้สึกว่าความสะเทือนใจจุกอยู่ที่คอจนพูดไม่ออก

“คุณจำไม่ได้จริงๆเหรอคะ”

เหยี่ยวส่ายหน้า

น้ำตาของน้ำรินเอ่อขึ้นมา  น้ำรินพยายามกลั้นน้ำตาเต็มกำลัง

เหยี่ยวกับน้ำรินเดินเข้ามาในลานจอดรถ 

“แปลกนะ  ผมเคยเกลียดกลัวการนั่งรถมาก  แต่ตอนนี้ไม่รู้สึกอะไรแล้ว”

“คนเราจะสู้กับความกลัว  ก็ต้องเผชิญหน้ากับความจริง”

เหยี่ยวนึกได้ “เออ มีคนเคยบอกผมแบบนี้เลย เค้าบอกให้ผมนั่งรถจนกว่าจะหายกลัวไปข้างนึง”

น้ำรินสีหน้ามีความหวังว่าเหยี่ยวความทรงจำกำลังจะกลับมา

เหยี่ยวกับน้ำรินกำลังเดินไปที่รถ

บนดาดฟ้า  มีมือปืนซุ่มอยู่พร้อมกับปืนซุ่มยิง ที่หูมีสมอล์ทอล์คเสียบอยู่  

มือปืนขึ้นไกแล้วแนบตาที่กล้องเล็ง  

ภพธรใส่สมอล์ทอล์ค  มองวิวนอกตึก สีหน้านิ่งโหด“พบเป้าหมายใช่มั้ย?”