บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 24 (ตอนจบ) หน้า 20
น้ำรินเดินนำเหยี่ยวเข้ามาที่ชายหาด น้ำรินเศร้า เหยี่ยวยังมีสีหน้างงๆ
เหยี่ยวนึกขึ้นได้ มองไปรอบๆอย่างระลึกได้ “ที่นี่.... ผมเคยมาที่นี่”
สีหน้าเศร้าสร้อยของน้ำริน ค่อยๆ จุดประกายความหวังขึ้นมาใหม่ “คุณจำได้เหรอ…”
น้ำรินยิ้มดีใจ น้ำตาคลอ
เหยี่ยวนิ่งก่อนที่จะส่ายหน้าบอกว่าจำไม่ได้
“ที่นี่มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย มันเป็นที่แห่งความทรงจำของคุณและฉัน” น้ำรินพยายามรื้อฟื้นความจำของเหยี่ยว เธอเล่าเรื่องในวัยเยาว์ของพวกเขาทั้งคู่
“คุณเคยเจอเด็กผู้หญิงคนนึงที่นี่”
ธารามีสีหน้าสงบ กล่าวด้วยจิตใจที่สดชื่นและเบิกบาน “ชีวิตในอดีต...ทำให้ดิฉันรับรู้ ความโกรธอันตรายยิ่งกว่าไฟ ไฟเสมอด้วยโกรธไม่มี เราต้องดับไฟด้วยน้ำ ดับความโกรธด้วยการอภัย”
ธาราดูสงบและรู้จักชีวิต
ภาพความทรงจำเดิมเริ่มหลังไหลเข้ามา
“เด็กผู้หญิงคนนั้นร้องไห้เพราะโดนคลื่นซัดทราย รูปหายไป ผมก็เลยช่วยวาดให้ใหม่ที่ตรงนี้”
“ในที่สุดคุณก็จำได้แล้วคุณจำได้มั้ยคะว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นคือใคร”
น้ำรินที่มีทีท่าผิดหวัง เพราะเหยี่ยวทำเหมือนจำไม่ได้
“คุณต้องจำได้สิ”
“คุณร้องไห้ทำไม” เหยี่ยวประหลาดใจ “คุณร้องไห้เก่งจัง เดี๋ยวก็ร้อง เดี๋ยวก็ร้อง เคยมีใครบอกมั้ยว่าคุณขี้แย”
“มีผู้ชายคนนึงบอกว่าฉันเป็นคนเอาแต่ใจ ขี้แย ขี้วีน ขี้เหวี่ยง ขี้โวยวาย”
เหยี่ยวหัวเราะ “เหรอ ท่าทางคุณไม่น่าจะเป็นอย่างนั้นเลย”
“ฉันเคยเป็นคนอย่างนั้น เคยนิสัยไม่ดี ฉันเคยทำให้คนอื่นเจ็บปวดเสียใจเพราะฉัน ฉันเป็นคนไม่ดี...” น้ำรินจ้องไปที่หน้าเหยี่ยวที่ตอนนี้ดูว่างเปล่า จำอะไรไม่ได้ “แต่ผู้ชายคนนึง...ทำให้ฉันเปลี่ยนไป เค้าเป็นคนเดียวที่เชื่อมั่นในตัวฉัน เชื่อในความดีของฉัน”