บทละครโทรทัศน์ เล่ห์นางฟ้า ตอนที่ 7
9 เมษายน 2557 ( 15:44 )
6.8M
5
ที่ห้องทำงานของผู้จัดการ น้อยนั่งหน้าเครียด ที่แขนต้องเข้าเฝือกซึ่งเกิดจากการที่บิวตี้ล้มใส่ทั้งบันได ส่วนบิวตี้ได้แต่มองด้วยความรู้สึกผิดที่ทำให้น้อยต้องมาเจ็บแทน ผู้จัดการหน้าเครียดเมื่อมองมาที่บิ้วตี้ เนื่องจากมาทำงานวันแรกก็ทำให้พนักงานคนอื่นได้รับบาดเจ็บ
“มาวันแรกก็เป็นเรื่องเลยนะ” ผู้จัดการบ่นเสียงเครียด
“มันเป็นอุบัติเหตุ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ...ค่ะ” บิ้วตี้พยายามฝืนพูดสุภาพ เนื่องจากปกติไม่เคยพูดสุภาพกับคนอื่นมาก่อน
“ตั้งแต่ตั้งร้านมา ยังไม่เคยมีใครเลินเล่ออย่างเธอเลย” ผู้จัดการยังคงต่อว่าบิ้วตี้
บิวตี้ได้ฟังคำบ่นก็เริ่มฉุน “โทษแต่พนักงาน ทำไมไม่โทษระบบของตัวเองบ้าง บันไดไม่มีเซฟตี้แบบนี้เอามาใช้ได้ไง”
ผู้จัดการโกรธจัด “อวดดี เธอรู้ไหมฉันเป็นใคร”
“แล้วเธอรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร! ... ก็พนักงานกินเงินเดือนเหมือนกันนั่นแหละ” บิ้วตี้เถียง
“มันชักจะมากไปแล้วนะ”
“แต่มันไม่ถูกต้องจริงๆนี่” บิวตี้หันไปถามน้อย “บริษัทจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้หรือยัง ค่าชดเชยล่ะ”
น้อยอึกอัก แต่ก็ขักเห็นด้วยกับบิ้วตี้ “ยังเลย”
ผู้จัดการดุบิวตี้ “บริษัทจะจัดการเอง ไม่ใช่หน้าที่ของเธอ ไม่ต้องยุ่ง”
“เขาเจ็บเพราะอุบัติเหตุ บริษัทต้องจ่าย”
“บอกว่าไม่ต้องยุ่ง เธอออกไปเดี๋ยวนี้เลย ฉันไล่เธอออก”
“เธอไล่ฉันออก?” บิวตี้ขำ ยักไหล่ไม่สน “อ้อ แล้วผู้จัดการอย่างเธอ ก็คงไม่มีบริษัทไหนเค้าอยากจ้างนักหรอกนะ เตรียมหางานใหม่ไว้ได้เลย” พูดจบก็เดินออกไปปิดประตูใส่เสียงดัง
ผู้จัดการทั้งโกรธและโมโห หันไปคุยกับน้อย “สำนักงานใหญ่ส่งคนบ้าๆบอๆ แบบนี้มาให้เราได้ยังไง” น้อยได้แต่เงียบไม่กล้าพูดอะไรเพราะกลัวตกงาน
บิวตี้ออกมาจากห้องผู้จัดการร้านด้วยอารมณ์หงุดหงิดเดินบ่นไปตามทาง
“แค่ทำวันเดียวก็รู้หมดแล้วว่าห่วยขนาดไหน ฉันเป็นประธาน เมื่อไหร่จะไล่ออกให้หมดเลย คอยดู”
บิวตี้หยิบโทรศัพท์โทรหาธีภพทันที “คุณธีภพ! เย็นนี้ส่งรถมารับฉันด้วย” บิวตี้นึกขึ้นได้ รีบเปลี่ยน “เอ่อ ไม่สิ...ไม่ใช่เย็นนี้ ส่งรถมารับฉันตอนเช้าแปดโมงเช้านะ ฉันไม่อยากอยู่แล้ว ที่นี่บริหารงานได้แย่มากขอบอก เกิดอุบัติเหตุแทนที่จะดูว่าระบบเซฟตี้ดีพอหรือยัง ดันมาโทษพนักงาน “
ธีภพที่รับฟังปลายไม่สนใจและวางหูใส่