บทละครโทรทัศน์ สองรักสองวิญญาณ ตอนที่ 2 หน้า 2
เริงบ่น “ชะโงกไปดูปร้าดเดียวแกจะรู้ได้ไง ยังไงคืนนี้ก็ต้องแอบกลับมาเช็คให้ละเอียด เนี่ยแหละ คนมันไม่รอบคอบก็อย่างเนี๊ยะ...เรื่องที่ซ่อนกุญแจก็ทีนึงแล้ว”
เพ็ญทนไม่ไหว ตบเริงป้าป! “ได้ทีละเอาใหญ่เลยนะ! เก่งนักทำไมไม่ช่วยคิดล่ะ” เพ็ญเริงเดินเถียงกันออกไป
สัญญาเดินทะลุประตูเข้ามา มองห้องรับแขกที่วรานุชและอนวัชจัดไว้แปลกตา สัญญาหันเห็นปฏิทินน่ารักตั้งอยู่ สัญญามองแล้วตกใจ “ฮึ่ยย!! ปี 2557!! นี่ผ่านมา52ปีแล้วเหรอเนี่ย!! ห๊ะๆ แต่เรายังหน้าตึงเหมือนเดิม นี่แหละข้อดีของการเป็นผี....” สัญญามองที่ชั้นทีวีไม่เห็นทีวีเครื่องใหญ่ของตนแล้ว เห็นแต่ทีวีจอแบนที่แขวนอยู่ สัญญาไม่รู้จัก “ประหลาด! บ้านอะไร ไม่มีทีวีให้ดู”
สัญญาหันไปเห็นนุชถือแก้วน้ำส้มเดินมา สัญญาชะงักตาวาวเจ้าชู้ “ใครอ่ะ...น่ารักจัง...” วรานุชจะเดินผ่านมาทางสัญญา สัญญามองทะลึ่ง ยกมือรอไว้ ตั้งใจให้นุชเดินเอาหน้าออกมาชนมือตนเอง แต่....จู่ๆ วรานุชก็หันหลังกลับ “เอ๊า! แบบนี้มันหลอกผีนี่หนู”
วรานุชหันไปจับผนังบ้าน คิดเรื่องอยากเปลี่ยนสีผนังหรือวอลเปเปอร์ “เช่าบ้านเค้าแบบนี้ ถ้าทาสีผนังใหม่ คุณดาด้าจะหักเงินมัดจำไหมเนี่ย?”
“อ๋อ! ที่แท้ก็มาเช่าบ้านพี่นี่เอง... น่ารักๆอย่างหนู พี่ไม่เก็บค่าเช่าก็ได้นะจ๊ะ”
วรานุชละจากผนังไปลงนั่งหน้าทีวี ลืมแก้วน้ำส้มไว้ที่ชั้นวางของตรงผนัง วรานุชหยิบรีโมทมาเปิดทีวีช่องรายการโอช็อปปิ้ง เห็นรายการขายราวตากผ้า
สัญญามองตาม เห็นทีวี ก็ตื่นตา ตื่นใจ “เอ๊า! ทีวีเหรอเนี่ย? ไม่อยากดูราว อยากดูสาวอ่ะ”
วรานุชลุกขึ้นไปหยิบแก้วน้ำส้มที่ตรงชั้นวางของที่ผนังเมื่อครู่ สัญญามองรีโมท แล้วพยายามเพ่งพลัง กดปุ่มมั่วไปมา ทันใดนั้นทีวีดับพรึ่บ!! วรานุชที่ถือแก้วน้ำส้มหันเห็นก็ตกใจ ทำน้ำส้มหกเลอะตัวเอง สัญญาชะงักมอง วรานุชมองทีวีที่ปิดเองงงๆ
วรานุชเข้ามาเปลี่ยนเสื้อในห้องนอน วรานุชกำลังแกะกระดุมเสื้อ แกะเสร็จไปเม็ดแรกและกำลังแกะเม็ดที่สองออกกว้าง สัญญาอยู่ข้างๆ จ้องวรานุชที่กำลังแกะกระดุมในระยะประชิดสัญญาตาวาว
“ผีไม่มีจริง...เราคิดไปเอง...รีโมทเสียมากกว่า...”
วรานุชแกะกระดุมเม็ดที่สองเสร็จ สัญญาตาลุกพราว “ฮึ๊ยยย...” วรานุชกำลังจะแกะกระดุมเม็ดที่สาม สัญญาลุ้นตัวโก่ง “เม็ดที่...สะ สะ สะ สาม” ทันใดนั้นโทรศัพท์วรานุชดัง เป็นเสียงเพลง “รักแท้แปลว่าเธอ” วรานุชหยุดแกะกระดุม สัญญาขัดใจหันมองโทรศัพท์เข้าใจว่าเป็นวิทยุ “โฮ่!!!!! ใครมาเปิดวิทยุขัดตอนนี้เนี่ย”
วรานุชหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ “ฮัลโหล...สวัสดีค่ะ....”
“อ่าว!!! โทรศัพท์เหรอ? นึกว่าวิทยุ แล้วสายเสยก็ไม่มี โทรได้ไงเนี่ย?”
“สั่งคัพเค้กสามสิบชิ้นเหรอคะ อ๋อ...ได้ค่ะ เย็นนี้ก็ทันค่ะ ค่ะๆ แค่นี้นะคะ” วรานุชวางโทรศัพท์แล้วติดกระดุมก่อนออกไป