บทละครโทรทัศน์ สองรักสองวิญญาณ ตอนที่ 2 หน้า 4
ทันใดนั้นสัญญาชะงักเมื่อเห็นพริตตี้คนนึงลงจากรถบีเอ็มมาโพส เห็นว่าคือ เจนนี่ ที่หน้าเหมือนเยาวเรศไม่ผิดเพี้ยน เจนนี่แต่งตัวเหมือนมาเรลีนมอนโรล โพสท่าคลาสสิค ลมเป่าขึ้นมาจากพื้น เจนนี่เอามือปิดระโปรงไว้พองาม
“น้องเยาวเรศ!” สัญญายื่นหน้าเข้าไปใกล้ทีวี เพ่งจริงจัง เคลิ้ม “ยังสวยเหมือนเดิมเลย...” ทันใดนั้นภาพในทีวีตัดไปเป็นหน้างานมอเตอร์โชว์ “เอ๊า! อย่าเพิ่งสิ ยังดูน้องเรศไม่เต็มตาเลย!”
เสียงพิธีกรประกาศ “นี่ก็เป็นแค่ตัวอย่างเบาๆของงานมอเตอร์โชว์ปี2014นะคะ ถ้าใครยังไม่จุใจก็เชิญไปสัมผัสด้วยตัวเองได้ที่ อิมแพ็คเมืองทองธานี จนถึงสิ้นเดือนนี้นะคะ...”
สัญญาเซ็งขัดใจอยากเจอเยาวเรศ จู่ๆก็ยิ้มเผล่ออกมา “หึๆๆ อิมแพคเมืองทองธานีเหรอ......อยู่ไหนว้า?”
บรรยากาศหน้างานมอเตอร์โชว์ ผู้คนมากมายขวักไขว่ มอเตอร์ไซด์รับจ้างขี่มาจอดหน้างาน แล้วหันหาผู้โดยสาร
“ถึงแล้วครับ...” มอเตอร์ไซด์อึ้ง ไม่เห็นใครซ้อนมาด้วย ถึงกับหน้าเสีย “ฮึ่ย!! โดนแล้วตู!!” มอเตอร์ไซด์รับจ้างรีบขับหนีเปะปะออกไปเลย
สัญญามองตามแล้วหันกลับมามองที่งานมอเตอร์โชว์ ยิ้มตื่นเต้น
สัญญาเดินเข้ามาในงาน กวาดตามองเห็นบูทรถหลายยี่ห้อไปหมด “แล้วน้องเรศอยู่ไหนเนี่ย?”
ที่บูทรถยี่ห้อนึงเจนนี่ขึ้นโพสอีกรอบ สวยงามเซ็กซี่ เจนนี่มาถึงจุดที่จะให้พัดลมเป่า คนมางานอื้ออึงรอถ่ายรูป
สัญญาแว่บมาอยู่ข้างๆ “น้องเรศจ๋า...พี่มาแล้ว...”
ทันใดนั้นพัดลมเป่าจากพื้น กระโปรงเจนนี่เปิด คนถ่ายภาพกันรัว
“เว่ยยย อย่าถ่ายนะ ห้ามถ่าย!!” สัญญาพยายามรวบกระโปรงเจนนี่ แต่ไม่สำเร็จ สัญญาเพ่งพลัง แล้วรวบอีกครั้ง ปรากฏรวบได้ ทุกคนงง โดยเฉพาะเจนนี่
“หือ???” เจนนี่ก้มมองกระโปรงตัวเองที่ไม่ยอมเปิดตามแรงลม แล้วตาค้าง เห็นสัญญารวบกระโปรงตัวเองอยู่ สองคนประสานสายตากันเจนนี่อึ้งล้มตึงไปเลย
เจนนี่สลบอยู่ ค่อยๆสะลึมสะลือฟื้น เจนนี่เห็นหน้าออแกไนซ์ ทันใดนั้นสัญญาโผล่มาอีกข้าง เจนนี่ตกใจร้องเสียงดัง “กรี๊ดดด!!” เจนนี่ตบผ่านหน้าสัญญาไปโดนหน้าออแกไนซ์ป้าป!
สัญญาเห็นเจนนี่ยังวี้ดว้ายกลัวๆ เลยไม่รู้จะทำไง ค่อยๆจางหายไป
“ตบชั้นทำไมนังเจนนี่!!”
“เจนนี่อะไร นี่น้องเรศ!”
“หนูไม่ได้ตบพี่ หนูตบผี…” เจนนี่หันมองรอบๆไม่เจอใครแล้ว “แล้วเมื่อกี้ตอนอยู่บนเวที ผีมันรวบกระโปรงหนู หนูเห็นเต็มๆเลยนะพี่!”
“อีบ้า! ผีเผอที่ไหน กินคอลาเจนจนเบลอรึไงย๊ะ! ไปเตรียมตัวซับหน้าซับตา อีกสิบห้านาทีขึ้นโชว์รอบสุดท้าย!”