บทละครโทรทัศน์ กุหลาบร้ายของนายตะวัน ตอนที่ 13 หน้า 4
25 กุมภาพันธ์ 2557 ( 15:53 )
625.8K
ที่แมนชั่น เดชากดวางสาย สีหน้าเจ็บปวดไม่แพ้โรสริน
"ผมจำเป็นต้องทำแบบนี้ เพราะผมเสียคุณไปไม่ได้" เดชาถอนหายใจ
หน้าห้องนอนโรสริน ณรงค์ยืนถือถาดข้าวต้ม เคาะประตูห้องโรสริน
"ตื่นเหรอยังลูก ปู่เอาข้าวต้มกุ้งร้อนๆมาให้"
ณรงค์เคาะประตูอีก "เปิดประตูให้ปู่ทีเร้วววว ข้าวต้มน่ากิ๊นน่ากิน"
ในห้องก็ยังเงียบ จนณรงค์แปลกใจ ไม่นานแม่บ้านเดินมา
"คุณหนูออกไปข้างนอกแล้วค่ะ"
ณรงค์หันมา แปลกใจ "ไปไหน?"
“ไม่ได้บอกค่ะ แต่ให้อิฉันตัดดอกไม้ในสวนแล้วใส่แจกันให้ด้วยค่ะ"
ณรงค์รู้ทันทีว่าโรสรินไปไหน
เช้าวันรุ่งขึ้น ที่วัด โรสรินวางแจกันดอกไม้ตรงหน้าป้ายหลุมศพพ่อกับแม่ ก่อนจะลุกขึ้นยืน สีหน้าอิดโรยเพราะไม่ได้นอนทั้งคืน
"โรสอยากให้พ่อกับแม่อยู่กับโรสตอนนี้ด้วยจังเลยค่ะ โรสไม่รู้ว่าตัวเองตัดสินใจถูกรึเปล่า โรสรู้ว่าตะวันจะต้องเสียใจ แต่ถ้าโรสไม่ทำ ตะวันอาจจะ...อาจจะไม่มีชีวิตอยู่ และโรสก็คงจะทำใจไม่ได้ หากต้องสูญเสียคนที่โรสรักไปอีก"
โรสรินพูดแล้วก็ร้องไห้ โรสรินกำมือแน่น
"โรสจะทำยังไงดี จะทำยังไงดีคะ"
โรสรินก้มหน้าร้องไห้ ทันใดนั้นเสียงตะวันดังขึ้น "โรส"
โรสรินผงะ ที่ได้ยินเสียงตะวัน เงยหน้าขึ้นมา แล้วก็รีบปาดน้ำตา แต่ไม่กล้าหันไป จนกระทั่งตะวันมาหยุดยืนข้างหลัง
"คุณปู่ของคุณ บอกว่าคุณมาที่นี่ ผมก็เลยตามมา ผมห่วงคุณ คุณดูแปลกๆตั้งแต่เมื่อวาน"
โรสรินยังไม่หันหน้ากลับมา ยังไม่อยากมองหน้าตะวัน เพราะไม่รู้จะทำยังไง
ตะวันจับไหล่โรสริน "โรสครับ"
โรสรินนิ่ง ถอนหายใจออกมา กำมือแน่น
"เอามือออกไป"
ตะวันชะงักกับน้ำเสียงแข็งกร้าวของโรสริน โรสรินตัดใจ ถอดแหวนออกจากนิ้ว และหันไปทางตะวัน พยายามไม่ร้องไห้ และกลับมาเป็นโรสรินคุณหนูขาวีนเหมือนเดิม
"และเอาแหวนของนายคืนไปด้วย"
ตะวันสงสัย "ผมไม่เข้าใจ"
โรสรินทำท่าทางและน้ำเสียงแย่ๆ "นี่ยังไม่ตาสว่างอีกเหรอ"
ตะวันงง
"โอเค..พูดตรงๆเลยนะ เรื่องระหว่างเราที่เกิดขึ้นที่ทะเล มันไม่เป็นความจริง ฉันแกล้งทำ เพราะต้องการเอาคืนที่นายทำกับฉันไว้อย่างเจ็บแสบตอนที่ฉันอยู่ไร่"
"คุณอำได้เก่งมาก แต่เสียใจด้วยที่คุณทำไม่สำเร็จ เพราะผมไม่เชื่อ"
"ฉันไม่ได้อำ ฉันพูดความจริง"
"เลิกเล่นได้แล้ว" ตะวันคว้ามือโรสริน
โรสรินสะบัดมือตะวันอย่างแรง ทำเอาตะวันตกใจ
"พูดจาไม่รู้เรื่องรึไง!!!"
ตะวันอึ้งมาก "คุณเป็นอะไรของคุณ"
โรสรินทำท่ารำคาญ "ก็บอกไปแล้วยังจะถามอะไรอีก เอาแหวนสั่วๆของนายคืนไป แหวนแบบนี้คุณหนูอย่างฉันไม่มีทางใส่"
โรสรินยื่นแหวนไปตรงหน้า แต่ตะวันยังนิ่งมองอย่างอึ้ง
"เอาไปสิ!!! เอาไป..."
ตะวันยังไม่รับ โรสรินปาแหวนใส่ตะวัน ตะวันอึ้งตะลึงงัน
"นายรู้ตัวมั๊ยว่า นายมันน่ารำคาญมากแค่ไหน ต่อไปนี้อย่ามายุ่งกับฉันอีก"
ทันทีที่โรสรินเดินออกไปก็ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น ตะวันยังอึ้งไม่หาย...พอได้สติ ก็เก็บแหวนบนพื้นขึ้นมา แล้วก็รีบหันหลังตามโรสรินไปทันที