บทละครโทรทัศน์ รักเร่ ตอนที่ 8 หน้า 2
รามิลรู้ทันเพียงเพ็ญ พูดยิ้มๆ “แต่ไปคราวนี้ คุณเพียงเพ็ญอาจไม่รู้สึกโรแมนติกก็ได้นะครับ เพราะมีผู้ใหญ่จากเมืองไทยอีก 10 กว่าชีวิตไปด้วย”
เพียงเพ็ญฝันสลาย หน้าเซ็งไปเลย
วายูน นิโคไล และไฮดี้ กำลังเตรียมตัวจะเข้าเรียนอยู่
ไฮดี้แอบมองวายูนแล้วเลยไปคว้าตัวนิโคไลมาคุย “สงสารวายูนเนอะ..เขารักปู่คนนี้ของเขามาก ไม่มีโอกาสได้กลับไปดูใจ ไม่ได้กลับไปทำศพ เป็นใคร..ก็ต้องเศร้าใจอย่างงี้แหละ”
“ฉันสงสารเขามาก แต่ไม่รู้จะทำอะไรได้มากไปกว่าอยู่เคียงข้างเขา”
ไฮดี้พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ นิโคไลมองไปทางวายูนเศร้าไปด้วย
วายูนถอนใจเศร้าดูนาฬิกา แล้วลุกขึ้นเตรียมจะไปเข้าเรียน นิโคไลรีบวิ่งเข้าไปช่วยวายูนถือหนังสืออย่างเอาอกเอาใจ ไฮดี้เดินตามหลังไปมองดูนิโคไลเอาใจวายูนแล้วสงสาร
“ขอพระเจ้าช่วยดลใจให้วายูนหันมารักนิโคไลทีเถอะ อย่าให้เขาต้องผิดหวังเลย”
เมืองซัลสบวร์ก รามิลกับเพียงเพ็ญเดินเข้ามาที่โรงแรม
“อ้าว..เราไม่ต้องไปรับคณะผู้ใหญ่ที่สถานีรถไฟหรอกเหรอคะ”
“คนจากสถานทูตเยอรมันจะไปรับคณะผู้ใหญ่ที่มิวนิค แล้วขับรถข้ามด่านพามาส่งที่ซัลสบวร์กนี่ครับ”
เพียงเพ็ญพยักหน้ารับ รามิลเดินไปเช็คอินที่เคาน์เตอร์ ระหว่างรอพนักงานเขาโทรหาวายูน
วายูน นิโคไล ไฮดี้กำลังเข้าเรียนวิชาแล็บ สวมหูฟัง ออกเสียงตามอย่างขะมักเขม้น วายูนปิดเสียงโทรศัพท์เลยไม่รู้ว่ารามิลโทรมา
รามิลวางโทรศัพท์ลงบนเคาน์เตอร์เช็คอิน เพียงเพ็ญมองแล้วคิดอะไรบางอย่างได้ เดินตามมาที่เคาน์เตอร์ “ให้เพ็ญช่วยอะไรบ้างคะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมจัดการได้”
พนักงานโรงแรมเอาเอกสารมาให้รามิลเซ็น เพียงเพ็ญฉวยจังหวะที่รามิลวุ่นกับเอกสาร แอบฉกมือถือรามิลที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์มา โดยที่รามิลไม่รู้แล้วเอาเดินออกไป
เพียงเพ็ญแอบเอามือถือของรามิลมากดเปิดดูหมายเลขสุดท้ายที่รามิลโทรออก เห็นเป็นเบอร์วายูน “โทรหานังวายูนจริงๆด้วย” เพียงเพ็ญจัดการลบชื่อและเบอร์โทรศัพท์ของวายูนทิ้ง แล้วยิ้มสะใจ ก่อนจะเดินกลับไป
เพียงเพ็ญเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์เช็คอิน ค่อยๆเอามือถือรามิลวางคืนที่เดิมโดยที่รามิลไม่รู้ตัว เพียงเพ็ญแอบยิ้มสะใจแล้วเดินเกร่ไปมาแถวนั้น
วายูนกับนิโคไลหมดชั่วโมงเรียนแล็ปแล้ว วายูนถอดหูฟังออกเก็บของ แล้วหยิบมือถือขึ้นมาดู เห็นเป็นเบอร์รามิล วายูนสีหน้าดีใจจะโทรกลับแต่แล้วก็คิดถึงสิ่งที่นิตยาพูดไว้