บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 1 หน้า 2
ในเวลาเดียวกันที่บ้านกสินทร์ เกรียงกำเศษกำไลทองวงใหญ่ไว้ทันที เพราะเหมือนมีพลังบางอย่างที่มีชีวิตพร้อมจะหลุดมือร่วง เกรียงสะดุ้งเฮือก รับรู้ถึงพลังงานอันรุนแรง แล้วค่อยๆ วางเศษกำไลนั้นลงบนผืนผ้าที่ใช้ห่อมา
กสินทร์รีบซัก “เป็นยังไงบ้างคุณเกรียง”
“คุณไปได้ของชิ้นนี้มาจากไหน”
“ชาวบ้านมันเอามาขายผม มันว่าเป็นของขุด”
“จันทรปุระ” เกรียงเปรยออกมา
“ใช่ไหมคุณเกรียง จันทรปุระ ของจริงไหม ได้ยินแต่ชื่อเมืองนี้มานานแล้ว มันมีอยู่จริงหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“จันทรปุระ เคยมีอยู่จริง แต่ล่มสลายไปร่วมพันปีแล้ว”
“ไม่ใช่แค่ตำนานที่เล่าๆ ต่อๆ กันมานะคุณเกรียง”
“ตำนานก็อยู่บนพื้นฐานของความจริงน่ะแหละ คุณกสินทร์”
“ขนาดของแตกหักยังงามขนาดนี้ ผมว่าจันทรปุระนี่ต้องเป็นเมืองที่รุ่งเรืองมากแน่ๆ”กสินทร์หยิบเศษกำไรวงนั้นขึ้นไปดูอย่างชื่นชม
เกรียงรำพึงจากญาณที่สัมผัสได้ “หลุดพ้นจากพันธนาการแล้วหรือ!” เกรียงหนักใจมาก
รถกระบะของโยสิตาแล่นมาตามทางดินแดงฝุ่นตลบ มาจอดใกล้ที่พักไซท์งาน อธินมุดออกมาจากเต็นท์ โยสิตาลงจากรถที่มอมแมมด้วยฝุ่นแดง ถอดหมวกแก๊ป ออกปัดฝุ่นที่เสื้อและกางเกง
อธินตะโกน“มาทำไมเนี่ย..บอกแล้วว่าไม่ต้องมา”
โยสิตาวิ่งเข้ามาหา “โยไม่มาแล้วใครจะทำกับข้าวอร่อยๆ ให้พ่อกินล่ะคะ”
“ไอ้เด็กดื้อ”
โยสิตาลูบท้องอธิน “โอ้โห พุงหายไปไหนคะเนี่ย งานหนักหรือว่าอดอยากกันแน่”
อธินหัวเราะ กอดคอโยสิตาพากลับเข้าไปในเต็นท์
โยสิตาเข้ามาในเต็นท์กับอธิน ที่นอนสนามถูกจัดไว้มุมหนึ่ง พื้นที่ส่วนใหญ่เพื่อการทำงาน
โยสิตากวาดตามองเศษข้าวของที่จัดเป็นหมวดหมู่บนโต๊ะ “โอ้โห ไม่เสียแรงนี่คะพ่อ..”
“คุ้มค่าทีเดียวล่ะ สมมุติฐานว่าจันทรปุระ เป็นแค่เรื่องเล่าในตำนานน่าจะถูกหักล้างได้แล้ว...เพราะเมืองนี้น่าจะมีอยู่จริง โดยเฉพาะของสิ่งนี้”
โยสิตา เดินมาหยุดหน้าแผ่นศิลาจารึก ตะลึงมองอย่างสนใจเต็มที่เอ่ยถาม “แผ่นจารึก อะไรคะพ่อ”