บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 18 หน้า 2
กัมพูเข้ามาในปราสาทเทวะ แล้วชะงักหยุดยืนมอง บุษกรคุกเข่าสวดบูชาเทวะอยู่หน้าแท่นบูชาเสร็จพอดี “ข้าสัมผัสได้ถึงความทุกข์ร้อนในใจเจ้า”
“ท่านพ่อ...ลูกแค่กังวลใจ หากลูกทำสิ่งใดขัดเคืองใจเทวะ ลูกอาจต้องชะตากรรมอย่างเดียวกับเกศอาภา”
“เทวะเปี่ยมด้วยเมตตา ความผิดพลาดอันเกิดจากความพลั้งเผลอหลงผิดไปบ้าง แต่หากสำนึกผิด เทวะย่อมให้อภัย จากการสวดภาวนาของเจ้า”
“ลูกหวังเพียงองค์รัชทายาทจะลืมตาดูโลกอย่างปลอดภัย เท่านั้นลูกก็พอใจแล้ว ยศถาบรรดาศักดิ์ตำแหน่งอะไร ลูกไม่ได้ต้องการแม้สักนิด ลูกแค่ขอตอบแทนจันทรปุระแลราชบัลลังก์เท่านั้น”
“หากเจ้ามั่นใจในความดีที่เจ้าคิดเจ้าทำ ก็ไม่มีสิ่งไรต้องกังวล ผู้ประกอบกรรมดี เทวะย่อมสรรเสริญแลอำนวยพรเสมอ”
บุษกรยิ้มละไม แต่ในรอยยิ้มนั้นลึกล้ำ
เรือนบุษกร บริวารจับกลุ่มคุยกันบรรยากาศไม่ดี
“ข้าบอกมันแล้วว่าอย่าไปคนเดียวไว้รอไปพร้อมๆกัน มันก็ไม่ฟัง”
“เจ้าว่าเกิดเรื่องร้ายอะไรขึ้นกับมัน”
“เสือน่ะสิ...ข้าว่าเสือคาบมันไปกินแล้วแน่ๆ”
บุษกรฟังอยู่เงียบๆ “พวกเจ้าคุยอะไรกัน”
“นังจิตมันเอาผ้าไปซักแล้วหายตัวไปสองวันแล้วพระชายา ข้าตามไปดูที่ลำธาร มันทิ้งไว้แต่ผ้ายังไม่ทันซัก ข้าสงสัยว่า”
“หุบปาก...พวกเจ้าจะมาพูดคุยเรื่องอัปมงคลบนเรือนข้าได้เยี่ยงไร” พวกบริวารก้มหน้ากลัวหัวหด “มันอาจจะหนีตามผู้ชายที่ไหนไปก็ได้ ใครที่มันบังอาจพูดเรื่องนังจิตขึ้นมาอีก ข้าจะตบปากมัน” บุษกรกวาดตามองบริวารทุกคน ก่อนเดินออกไป พวกบริวารได้แต่ขนหัวลุก
เรือนเกศอาภา เกศอาภากินข้าวกับอริยะ อริยะป้อนข้าวเกศอาภา
“ข้าควรเป็นฝ่ายปรนนิบัติดูแลท่านมากกว่า”
“ข้าเต็มใจแลขอดูแลเจ้าเยี่ยงนี้ตลอดไป ชดเชยกับความผิดของข้า”
“ข้าสบายดีแล้ว ท่านควรเอาเวลาไปดูแลพระชายาบุษกรให้มากเถิด”