บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 18 หน้า 4
“ท่านแม่ทัพ...ถึงเวลานี้ คนเดียวที่มันจะเปิดปากพูดทุกสิ่งให้ความจริงปรากฏ ก็คือ ไอ้หมอหลวง”
ปุณณะอึ้ง
ที่ชายป่า หมอหลวงอุ้มลูกขึ้นเกวียน ส่งให้เมียที่นั่งอยู่บนเกวียนอยู่แล้ว บนเกวียนมีสัมภาระเดินทาง “เจ้าดูแลลูกให้ดี เสร็จธุระแล้ว ข้าจะรีบตามเจ้าไป ไม่ต้องบอกใครทั้งสิ้นว่าเจ้าเป็นใครมาจากไหน” หมอหลวงสั่งเสียแล้วโบกมือให้บริวารบังคับวัวลากเกวียนออกเดินทาง
อริยะเดินจะมาเข้าเฝ้าสูริยะ หมอหลวงที่แอบซุ่มดักรอเจออริยะอยู่พรวดพราดเข้ามาคุกเข่าลงตรงหน้าอริยะ “ขออำนาจบารมีท่านคุ้มครองข้าด้วยเถิด”
“นี่มันอะไรกันท่านหมอ”
“ข้าสำนึกผิดแล้ว ขอองค์อริยะเมตตา ยกโทษให้แก่ข้าด้วยเถิด”
“พระอัครชายาสบายขึ้นมากแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นถึงจะทำร้ายจิตใจนางแลข้าเพียงใด ข้าก็มิอาจโทษว่าเป็นความผิดของเจ้าคนเดียวได้หรอก”
หมอหลวงร้องไห้ “เป็นความผิดของข้า ข้าหลงผิดไปแล้ว ข้าหลงผิดไปด้วยความเขลาของข้าเอง”
“หลงผิดอะไร เจ้าจะบอกอะไรกับข้ากันแน่”
“พระอัครชายาต้องแท้งลูกในครรภ์ ก็เพราะ....”
“ท่านพี่” หมอหลวงชะงัก อริยะหันไปมอง บุษกรเดินลงมาจากเรือน “ท่านพี่มาเฝ้าท่านพ่อรึ ท่านพ่อของข้ากับท่านแม่ทัพปุณณะรอท่านอยู่พอดี”
“มีข้อราชการต้องปรึกษากันหลายอย่าง...เจ้าดูแลตัวเองให้ดีนะบุษกร ห่วงลูกในท้องให้มาก”
“ท่านพี่อย่าได้ห่วงไปเลย...ลูกคือแก้วตาดวงใจของน้อง อีกอย่างท่านหมอก็ช่วยดูแลอย่างใกล้ชิด วันที่ลูกของเรา
ลืมตาดูโลก คนที่สมควรได้รับความดีความชอบก็มีท่านหมอนี่รวมอยู่ด้วยคนนึงละ”
หมอหลวงก้มหน้า อริยะพยักหน้ารับรู้ บุษกรยิ้มเย็น
ชายป่า หมอหลวงรีบสาวเท้าหนีมาในความมืด บุษกรโผล่ออกมาดักขวางหน้าเอาไว้ หมอหลวงสะดุ้งสุดตัว
“เจ้ากำลังพยายามทำอะไร”
“พระชายา”
“เจ้าคิดจะเอาตัวรอดคนเดียว แล้วโยนผิดมาให้ข้าเยี่ยงนั้นรึ”
“ข้ามิได้คิดเยี่ยงนั้น”
“โกหก...ไม่เช่นนั้นเจ้าจะมาดักพบองค์อริยะทำไม..เจ้าบอกอะไรกับองค์อริยะไป พูดมาเดี๋ยวนี้”
หมอหลวงละล่ำละลัก “ข้าไม่ได้พูดอะไรเลยพระชายา ข้าไม่ได้พูด”
“แต่เจ้าคิดจะพูด คิดจะหนีเอาตัวรอด”
“ความลับไม่มีในโลกนี้พระชายา”