บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 12 หน้า 2
“โตแล้ว ยังคิดอะไรเป็นเด็กอยู่ได้” อธินหันไปเปิดตำราเล่มใหญ่ที่เกี่ยวกับอักษรโบราณ
“ถอดความได้บ้างรึยังคะพ่อ”
“ยัง....แปลกที่เทียบเคียงกับตำราเล่มไหนก็ไม่ใกล้เคียงเลย”
“เป็นไปได้ใช่ไหมคะ ที่จันทรปุระมีภาษาเป็นของตัวเอง ไม่ได้รับอิทธิพลมาจากชนชาติไหนเลย”
“เป็นไปได้ แต่อย่างน้อยพื้นฐานของการสร้างภาษาโดยเฉพาะภาษาเขียนของทุกชนชาติก็น่าจะมีที่มาที่ใกล้เคียงกันบ้าง ไม่ใช่แปลกแยกอย่างจารึกหลักนี้”
“พ่อไปขุดค้นครั้งนี้อาจจะได้เจอศิลาจารึกแผ่นอื่นอีกก็ได้นี่คะ”
“พ่อก็หวังอย่างนั้น”
วันต่อมา ที่ห้องทำงานผู้บริหารโรงแรม กวินทร์เดินเข้ามาที่โต๊ะทำงานเมธาวี “เมย์...ผมนึกว่าคุณไม่อยู่..ทำไมไม่รับโทรศัพท์ผม...เมย์” เมธาวีที่นั่งใจลอยอยู่เหมือนไม่อยากรับรู้อะไร ค่อยๆหันมาอย่างไร้โฟกัส “บันทึกการประชุมเรื่องงบปรับปรุงเฟอร์นิเจอร์ห้องพักอยู่ไหน” เมธาวีส่ายหน้า “ฝ่ายบัญชีบอกว่าคุณยังไม่ได้ส่งกลับไป”
“ไม่รู้”
“ให้ใครมาหาหน่อย ผมต้องใช้” เมธาวีขยับลุกขึ้น “คุณเป็นอะไรเมย์ ทำงานพลาดหมดเลย...อย่างนี้เสียหายมากนะ” เมธาวีเดินออกไปจากห้องเฉยๆเหมือนไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น “เมย์...คุณจะไปไหน...เมย์” กวินทร์รีบตามออกไป
กวินทร์เดินตามติดเมธาวีออกมาจนถึงล็อบบี้ “เมย์ คุณเป็นอะไรของคุณ” กวินทร์คว้าแขนเมธาวี “คุณจะไปไหน..กลับไปคุยกันให้รู้เรื่องก่อน” กวินทร์เสียงดังจนทุกคนหันมามอง
ปารมีที่ทำงานอยู่ที่ฟร้อนท์ เงยหน้าขึ้นมอง เมธาวีออกแรงสะบัดทีเดียว กวินทร์กระเด็นไปไกลเหมือนถูกปะทะด้วยเรี่ยวแรงมหาศาล ปารมีอ้าปากค้าง เจ็บแทนกวินทร์
“อย่ามายุ่งกับฉัน” เมธาวีเดินออกไป
กวินทร์เคล็ดขัดยอกก้นกระแทก แทบลุกไม่ขึ้น
“ไหวไหมคะ” กวินทร์ไม่ได้มองหน้า เลยคว้ามือปารมีพยุงตัวเองลุกขึ้นมาได้ “ดูเหมือนคุณเมธาวีจะโกรธมาก จะให้ดิฉันช่วยสั่งดอกไม้สักช่อให้เธอไหมคะ”
“ธุระอะไรของคุณ..ยุ่งไม่เข้าเรื่อง”
ปารมีเหวอ..อ้าปากค้าง ทำคุณบูชาโทษ กวินทร์เดินขาเป๋สะโพกระบมออกไป “ต้องการรถเข็นไหมคะ”
กวินทร์หันมามองตาเขียว ปารมีหุบปากสนิท ทั้งที่อยากจะขำก๊าก
บ้านอธิน โยสิตาเอาหมอน ผ้าห่มสำรองออกมาจัดเพิ่ม
ปารมีเช็ดผมที่เพิ่งสระออกมาจากห้องน้ำ“พ่อแกไปกี่วัน ล็อตนี้”
“ยังไม่รู้เลย อาจจะเป็นเดือนก็ได้ แกขนเสื้อผ้ามาอยู่เป็นเพื่อนฉันได้เลย”