บทละครโทรทัศน์ สายลับจับแอ๊บ ตอน 11 หน้า 4
อรนาฏปั้นสีหน้าอ่อนโยนเดินกลับมาหาพาทีทำเป็นลูบหัวพาทีกับพล
“น้าบอกไปตลาดก็ไปตลาดสิ” อรนาฏจ้องตา “ทีไว้ใจน้าใช่มั้ย”
พาทียิ้มบางๆ พยักหน้ารับแบบเชื่ออรนาฏ อรนาฏยิ้มตอบแล้วลุกขึ้นยืนหันหลังเดินออกไปโดยไม่หันกลับไปมอง พาทีมองตามอรนาฏด้วยสีหน้าเป็นกังวล
อรนาฏลุกขึ้นไปยืนอยู่ริมหน้าต่างด้วยความรู้สึกสับสน ทั้งรู้สึกผิดและไม่อยากยอมรับความจริง
บ้านบลูปรินซ์ ห้องนอนนั่งเล่น พาทีนั่งหน้าเครียดนึกถึงเหตุการณ์ที่เจออรนาฏอยู่คนเดียว เควินเดินผ่านมาเห็นกำลังจะขึ้นห้องก็ตรงเข้ามาทัก “พี่ที ทำอะไรอยู่ครับ”
“พี่รอแองจี้อยู่น่ะ น่าจะใกล้กลับมาแล้ว”
เควินพยักหน้ารับ มองแบบสงสัย “พี่เป็นอะไรรึเปล่า”
พาทีส่ายหน้า “ไปนอนเหอะ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”
เควินพยักหน้ารับแล้วเดินแยกไป พาทีมองตามเควินด้วยแววตาสงสาร พาทีได้ยินเสียงรถจอดก็ลุกเดินออกไปนอกบ้าน
หน้าบ้าน พรนางฟ้าเดินเข้าบ้านมาสีหน้าเครียดมาก พาทีรอพรนางฟ้าหน้าอึนๆมาก
“แค่รอเอารูป ทำไมกลับดึกขนาดนี้”
“ขอโทษค่ะ”
“วันนี้เธอก็ทำงานแย่มากเลยนะ แองจี้”
“แองจี้รู้ค่ะ ขอโทษนะคะคุณพาที วันนี้แองจี้ไม่ไหวแล้วค่ะ”
พรนางฟ้าตาเศร้า ถอนหายใจ เหนื่อยอ่อน พาทีอ่อนลง “มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า”
ขาดคำพรนางฟ้าก็เหมือนจะเป็นลม พาทีประคองตัวเธอไว้ทัน ใบหน้าใกล้กันนิดเดียว
“มีค่ะ”
“แน่ใจนะว่าเธอไหว”
“แองจี้ขอตัวไปพักนะคะ” พรนางฟ้าเดินออกไป พาทีหันตามมาพูด “ถ้าเธออยากกอดใครสักคนตอนนี้ เธอกอดฉันก็ได้นะ” ขาดคำพรนางฟ้าก็โผเข้ากอดพาทีแน่น ในใจรู้สึกสับสนไปหมดรวมทั้งสิ่งที่กำลังทำอยู่ “ฉันมีคาถาดี พ่อฉัน สอนฉันตั้งแต่ฉันยังเด็กๆ ท่องแล้วสิ่งที่เธอทุกข์ใจหายสนิทเลยล่ะ”
พรนางฟ้าแปลกใจทั้งน้ำตา “คาถาอะไรคะ”
พาทีกอดอยู่เอามือลูบหัวพรนางฟ้า โยกตัวเบาๆ พึมพำเบาๆเหมือนท่องคาถา “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เริ่มดีขึ้นแล้ว