บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 3 หน้า 3

“เจ้า” บริวารรีบคลานออกไป

“แม้นเมือง...นังพี่ทรยศ”

ดงชมพูป่า

“เจ้านี่ซุกซนไม่ใช่เล่นนะแม้นเมืองพบกันทีไร พี่ก็เห็นเจ้าลัดเลาะซอกซอนอยู่นอกหอหลวงทุกครั้งไม่นับที่ได้พบในงานพิธี ท่าทางเจ้าจะไม่ชอบงานปักผ้ากรองดอกไม้เอาจริงๆ” ศุขวงศ์หัวเราะ

แม้นเมืองเถียงเพราะทนสายตาที่บาดเข้าไปในหัวใจไม่ ได้ “ข้าเจ้าไม่ได้ออกมาซุกซน ข้าเจ้าออกมาช่วยงาน เจ้าพี่.. เอ้อ...เจ้าอุปราชที่หอหน้าต่างหากเล่า”

“นี่น่ะนะออกมาช่วยงานเจ้าอุปราช” ศุขวงศ์กวาดสายตาไปรอบบริเวณ

“เจ้าอุปราชเชียงเงินใช้ให้เจ้ามาทำงานอะไรตรงนี้”

แม้นเมืองกลบอารมณ์วูบวาบในใจมิดชิด “ข้าเจ้าช่วยงานที่หอหน้า...งานเสร็จแล้วและข้าเจ้ากำลังจะกลับเข้าหอหลวง แต่บังเอิญมาพบลูกนกเข้าเสียก่อน”

ศุขวงศ์ขำในความกระเง้ากระงอดที่แม้นเมืองนำเสนอออกมา..ตัวตนจริงๆหลุดออกมาแล้ว

“พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่ล้อเจ้าเล่นเท่านั้นเอง”

แม้นเมืองยิ่งรู้สึกอาย แก้มร้อนฉ่า เหมือนมือไม้ ไม่รู้จะเอาไปไว้ตรงไหน

“ข้าเจ้าต้องกลับหอหลวงแล้ว เจ้าออกมานานเต็มที” แม้นเมือง เดินลิ่วออกไปทันที

“เดี๋ยว...แม้นเมือง” แม้นเมืองหันกลับมา ศุขวงศ์ก้มลงหยิบหนังสือที่แม้นเมืองลืมวางไว้ขึ้นมา แม้นเมืองวิ่งกลับมา ศุขวงศ์ยื่นหนังสือออกไปให้ มือแม้นเมืองรับหนังสือ แต่ดูเหมือนศุขวงศ์จะไม่ยอมปล่อย แม้นเมืองจำใจต้องเงยหน้าขึ้นสบตาเขาเพราะเหมือนถูกบังคับในที “พรุ่งนี้เจ้าจะออกมาที่นี่อีกไหม”

แม้นเมืองใจเต้นแรง..ใจเต้นแรง...ใจเต้นแรง “ข้าเจ้าตอบไม่ได้ ขอหนังสือคืนให้ข้าเจ้าเถอะ”

“เจ้าจะมาหรือไม่ ก็ขอให้รับรู้พี่จะรอเจ้าอยู่ที่นี่.. ทุกวัน”

แม้นเมืองแพ้ใจตัวเองอย่างห้ามไม่อยู่ สายตาที่พยายามมองแต่มือของเขามันดันตวัดขึ้นสบตาเขา สายตา       ศุขวงศ์ เอาจริงอย่างที่พูด แม้นเมืองยอมแพ้ต่อสายตาคู่นั้น “ขอหนังสือข้าเจ้าคืนด้วยเถอะเจ้า”

ศุขวงศ์ปล่อยมือจากหนังสือ แม้นเมืองรับหนังสือไป กอดไว้แนบอกแล้วก้มหน้าก้มตาผละหนีออกมาทันที อยากจะไปให้เร็วที่สุด ก่อนที่เขาจะเห็นอารมณ์ที่ซุกซ่อนไว้หลุดออกมา ศุขวงศ์ที่มองตามแม้นเมืองไปจนไกล

บริเวณหอหลวง แม้นเมืองกลับเข้ามาถึงหอหลวงด้วยอารมณ์กระเจิดกระเจิง ต้องเบรดตัวเองไว้เพราะจะให้ใครเห็นอารมณ์นี้ไม่ได้เด็ดขาด แม้นเมืองขยับมาที่ริมอ่างบัว ค่อยๆชะโงกหน้า มองเงาสะท้อนตัวเองผ่านผิวน้ำใส

“เขาแค่ผ่านมา อีกไม่นานเขาก็จะจากไปแล้ว  จะวุ่นวายใจไปทำไมแม้นเมือง”

แม้นเมืองมองหนังสือที่กอดไว้แนบอก แล้วพาตัวเองไปซ่อนตัวหลังเสาให้พ้นสายตาใครต่อใครที่อาจผ่านมาเห็น

ศุขวงศ์ยื่นหนังสือคืนให้แม้นเมือง “เจ้าจะมาหรือไม่ก็ขอให้รับรู้พี่จะรอเจ้าอยู่ที่นี่..ทุกวัน”