บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 4
ห้องมิ่งหล้า หอหลวง มิ่งหล้าฉุดดึงแม้นเมืองเข้ามาในห้อง
“พวกเจ้าจะไปไหน ก็ไปกันเถอะข้าจะคุยกับพี่ข้าตามลำพัง”
บริวารออกไปจากห้อง ฟองจันทร์ รีรออย่างไม่ค่อยแน่ใจ
“เจ้าด้วยฟองจันทร์ จะไปไหนก็ไป ไม่ต้องอยู่คอยรับใช้ข้าหรอก”
ฟองจันทร์มองแม้นเมืองแว่บหนึ่ง ก่อนออกไปจากห้อง.. แน่ใจว่ามีปัญหา แม้นเมืองนั่งนิ่ง สิ่งที่ได้รู้มายังทำให้ชาไปทั้งตัว มิ่งหล้าขยับไปหยิมหนังสือเล่มนั้นมายื่นส่งให้แม้นเมือง
“เอ้า...หนังสือที่ยืมไปวันก่อนน้องคืนให้”
“น้องเก็บเอาไว้เลยก็ได้”
“ไม่ใช้แล้วละ” มิ่งหล้าหัวเราะอย่างมีเลศนัย “เจ้าพี่ศุขวงศ์น่ะสิ คงจะหาเรื่องคุยกับน้องไม่ให้น่าเกลียดละมัง อยู่ๆก็มาถามหาหนังสือฝรั่ง บอกว่าจะเข้ามาอ่าน มาแปลให้น้องฟัง” แม้นเมืองชาไปทั้งหน้า
“นี่ก็อ่านจบแล้ว เจ้าพี่เขียนคำแปลบางคำไว้ให้น้องด้วย...ทีนี้ก็อยากรู้เหมือนกันว่าเจ้าพี่จะหาเหตุอะไร เข้ามาคุยกับน้องอีก..” แม้นเมืองเหมือนหายใจไม่ทั่วท้อง
“น้องก็ไม่ใช่น้องรักของเจ้าพี่หน่อเมืองเสียด้วย ม่ายงั้นเขาก็คงหาเรื่องเข้ามาคุย ทำทีว่าจะใช้เป็นตัวเชื่อมถึงเจ้าอุปราช แห่งเชียงเงิน อย่างที่คุยกับพี่” แม้นเมืองเจ็บแล้วเจ็บอีก
บ้านพักแบร็กกิ้น เวลาค่ำ ผ่านช่องหน้าต่าง เห็นศุขวงศ์นั่งกินข้าวกับแบร็กกิ้น
“พรุ่งนี้เจ้าก็ไม่ต้องเข้าไปอ่านหนังสือที่หอหลวงแล้ว เราออกนอกเมือง เข้าไปเที่ยวชมป่าเชียงเงินกันเถอะ”
“เห็นจะไม่ได้หรอกนะแบร็กกิ้น”
“ทำไมล่ะ...อีกไม่กี่วันเราก็ต้องกลับเชียงพระคำกันแล้วนะเจ้า”
“เราต้องอยู่โยงที่เรือนรับรอง เจ้าหลวงแสนอินทะ อาจเรียกเราเข้าเฝ้าตลอดเวลา”
“โอ...เสียดายจริง..อุตส่าห์มาถึงชียงเงินทั้งที”
“ไม่ได้เที่ยวครั้งนี้ ก็รอไว้ครั้งหน้าก็แล้วกัน”
ห้องมิ่งหล้า หอหลวง มือมิ่งหล้าจุ่มลงในขันเพื่อล้างทำความสะอาดหลังมื้ออาหาร แม้นเมืองก็ล้างมือ และเช็ดแห้งอยู่เหมือนกัน บริวาร เข้ามาลำเลียง สำรับอาหารออกไป
“พี่จะกลับห้องพี่ละนะ”
“จะรีบไปไหน อยู่คุยเป็นเพื่องน้องก่อนเถอะ” แม้นเมืองอึดอัด
มิ่งหล้าอ้อน “น้องเหงาเหลือเกิน พี่แม้นเมือง”
แม้นเมืองถอนใจอย่างไม่เปิดเผย มิ่งหล้าก็มามุขนี้ทุกที แล้วก็สำเร็จทุกทีด้วย บริวารเข้ามา