บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 4 หน้า 5
“ตรงนี้มีพี่กับฟองจันทร์” มิ่งหล้าคลายสลักประตู เปิดประตู แม้นเมืองขยับ รีบเข้าไปในห้องทันที ประตูปิด ฟองจันทร์ คอยระวังหน้าห้อง ไม่ให้ใคร เข้ามาสาระแน
ในห้องมิ่งหล้า มิ่งหล้าร้องให้ เข้าสรวมกอดแม้นเมือง “แม้นเมือง”
“อย่าร้องไห้มิ่งหล้า..ถ้าพี่ช่วยได้พี่จะช่วยน้อง”
“ช่วยได้...พี่ช่วยได้..พี่ไปเมืองมัณฑ์แทนน้องไง...ไปนะ แม้นเมือง พี่ไปได้ฐานะของเราเท่ากัน.. พี่เป็นลูกสาวคนโตของเจ้าพ่อ ศักดิ์ศรีพี่ สูงกว่าน้องเสียด้วยซ้ำ”
แม้นเมืองแน่แน่ว “ถ้าแทนกันได้พี่ก็จะไปแทนมิ่งหล้า”
มิ่งหล้ายิ้มทั้งน้ำตา “น้องรักพี่ที่สุดเลย แม้นเมือง” มิ่งหล้ากอดแม้นเมืองด้วยความดีใจ
ห้องแสนอินทะ
“เลี้ยงลูกตามใจมันจนเคยตัว มันก็เป็นแบบนี้”
“มิ่งหล้าอาจจะยังเด็กเกินไป เจ้าพี่...อาจจะยังไม่ทันได้คิดว่าเรื่องนี้สำคัญต่อบ้านเมืองขนาดไหน”
“ต่อให้เด็กกว่านี้ ถ้าเลี้ยงดูสั่งสอนมันให้รู้จักมีความคิดมีเหตุผล มันก็ไม่เป็นอย่างนี้หรอก”
ข่ายคำนองน้ำตา...ถูกด่ายับ
ห้องมิ่งหล้า
“น้องคอยอยู่ที่นี่นะ พี่จะไปพบเจ้าพ่อจะพูดกับท่าน..จะอาสาไปเมืองมัณฑ์เอง...น้องแน่ใจนะว่าต้องการอย่างนี้”
“แน่ใจ...น้องแน่ใจ” มิ่งหล้าละล่ำละลักดีใจ “พี่ก็รู้ว่าน้องมีใครอยู่ในใจ และใครคนนั้นก็มีน้องคนเดียว. เป็นพี่ล่ะแม้นเมือง ถ้าพี่มีใจของเขาอยู่ในมืออย่างที่น้องมี พี่จะตัดสินใจไปเมืองมัณฑ์เพื่ออยู่กับใครก็ไม่ รู้ได้รึเปล่า”
“เอาเถอะมิ่งหล้า พี่จะออกไปเดี๋ยวนี้ น้องใจเย็นๆไว้นะ ต้องการอะไรก็บอกฟองจันทร์”
“พี่ต้องเกลี้ยกล่อมให้เจ้าพ่อ เปลี่ยนใจให้ได้นะ พี่รับปากแล้วนะ แม้นเมือง”
“เพื่อน้อง พี่จะพยายาม” แม้นเมืองผละออก และออกจากห้องไป มิ่งหล้าโล่งอก สบายใจขึ้นเยอะ
หน้าห้องมิ่งหล้า แม้นเมืองก้าวออกจากห้อง
“ดูแลมิ่งหล้าด้วยฟองจันทร์ เผื่อจะต้องการอะไร ข้าจะไปเข้าเฝ้าเจ้าพ่อ”
ฟองจันทร์ฉวยคว้ามือแม้นเมืองไว้ “ข้ารู้ว่าเจ้าแม้นเมืองคิดทำอะไร”
ฟองจันทร์น้ำตาซึม ไปเมืองมัณฑ์เท่ากับไปลงนรก
“เพื่อน้อง...เพื่อแผ่นดินเชียงเงิน ข้าทำได้ทุกอย่าง..ฟองจันทร์”
แม้นเมือง ปลดมือฟองจันทร์ออก แล้วเดินออกไปอย่างเด็ดเดี่ยว