บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 12 หน้า 3
คุ้มเจ้าศุขวงศ์ ศุขวงศ์พยายามโน้มน้าวหน่อเมือง
“เสด็จในกรมท่านทรงเมตตามากเจ้าอุปราชคงได้สัมผัสด้วยตัวเองแล้ว”
“เราซาบซึ้งในนำพระทัยท่านเป็นอย่างดีแลคงไม่มีวันลืม”
“ถือน้ำสาบานแล้วเจ้าอุปราชคงสบายใจขึ้น”
“ไม่เคยมีอะไรทำให้เราไม่สบายใจ เพราะในเมื่อตัดสินใจทำสิ่งใดแล้ว เรามุ่งหน้าสู่จุดหมายของเราอย่างไม่เคยคิดลังเลเสมอ”
ศุขวงศ์ยิ้ม “แม้นเมือง”
“เจ้า..”
“น้องสั่งให้เขียนจันทร์ คำแก้ว จัดห้องหับรับรองเจ้าพี่ของน้องแล้วใช่ไหม”
“ไม่จำเป็น เพราะเราคงมุ่งหน้ากลับเชียงเงินบ่ายนี้เลย”
“เสียดายที่เราไม่มีโอกาสได้รับรองท่าน”
“เรื่องเล็กน้อยเจ้าศุขวงศ์สักวันเจ้าต้องได้โอกาสนั้นแน่”
หน้าคุ้มศุขวงศ์ แม้นเมืองเดินออกมาส่งหน่อเมือง “เจ้าพี่ได้ข่าวทางเมืองมัณฑ์บ้างรึไม่”
“มีแต่ข่าวจากพวกที่ชิงชังเมืองมัณฑ์ อยากจะเห็นเมืองมัณฑ์ย่อยยับไปกับตาในเร็ววัน”
“น้องเป็นห่วงมิ่งหล้า...เจ้าพี่”
“มิ่งหล้าเอาตัวรอดได้แน่ ถึงเมืองมัณฑ์ไม่ตกแก่พวกกุลาขาว มิ่งหล้าก็จะปกป้องเชียงเงินเอาไว้ได้ ไม่ยอมให้เมืองมัณฑ์มาตีเชียงเงินได้หรอก พี่แน่ใจแต่ถึงเมืองมัณฑ์จะยกมาตีเชียงเงินพี่ก็ไม่กลัวเพราะกว่าจะถึงเวลานั้นเชียงเงินก็คงทำให้กองทัพเมืองมัณฑ์ครั่นคร้ามได้ไม่น้อย”
“เจ้าพี่กำลังคิดจะทำอะไร”
“ถึงเวลานั้นน้องจะได้เห็นเองแม้นเมืองส่งพี่แค่นี้พอ...รักษาตัวเจ้าให้ดี...ให้ได้เห็นได้ภาคภูมิใจกับชัยชนะของพวกเราในวันข้างหน้า” แม้นเมืองทรุดลงและกราบหน่อเมือง เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้งหน่อเมืองก็เดินจากไปไกลแล้ว ศุขวงศ์มองมาจากบนเรือน
บนเรือนคุ้มเจ้าศุขวงศ์ ตะเกียงน้ำมันจุดไว้ แม้นเมืองมีชุดเดินป่าของศุขวงศ์อยู่ในมือ แต่แม้นเมืองใจลอยไม่ได้จดจ่ออยู่กับงานในมือเลย ศุขวงศ์เข้ามานัวเนีย
“พี่กลับมาทั้งทีเจ้ามัวแต่สนใจชุดเดินป่านั่นรึแม้นเมือง”
“ถ้ามีตรงไหนต้องปะชุนก็จะได้ปะชุนเสียก่อนซักเจ้า” แม้นเมืองทำทีเป็นสนใจหาร่องรอยตำหนิบนผ้า
“ก็เอาไว้ดูพรุ่งนี้ก็ได้มัง ตอนนี้เราน่าจะพักผ่อนนอนหลับกันได้แล้วนะ”
“ถ้าเจ้าง่วงก็เข้านอนก่อนเถอะเจ้า” ศุขวงศ์ยังเซ้าซี้นัวเนียยื่นหน้าจะมาหอมแก้มแม้นเมือง แม้นเมืองเบี่ยงหน้าเบี่ยงตัวหลบ “เจ้าโกรธเจ้าเคืองพี่เรื่องไร”